Bisons and other wildlife

Na een koude nacht prikt het zonnetje heel voorzichtig door de met rook bezwangerde lucht. Het is frisjes vanmorgen. Rondom ons heen is er al volop activiteit. Het is duidelijk, vandaag is de grote uittocht. Wij slaan geamuseerd het gestudder vanachter ons geroosterde broodje gade. De Amerikaan loopt heel vaak, maar vooral ook `s ochtends met een beker drinken in zijn hand. Maar het is toch wel een vreemde gewaarwording als je ze met diezelfde beker drinken van het toilet af ziet komen. Onze eerste bestemming van vandaag is Hill City, vrijwel in het centrum van de Black Hills. Het nodige foldermateriaal leert Dieni dat in dit kleine westernachtige plaatsje een Liquor Store te vinden moet zijn. En dat klopt. Voorlopig kunnen we weer een paar dagen vooruit. En als we dan toch boodschappen doen, kunnen we in de aanpalende supermarkt ook nog wel wat eten inslaan. Bij de vriendelijke dame aan de kassa informeren we naar de `best coffee in town`, nou daar hoeft ze niet zolang over na te denken: “Nog ongeveer 3 mijl Hwy385 North volgen en dan aan de rechterkant, niet te missen”. En dat klopt ook. We draaien de weg af naar Annie Lode`s drive inn Coffee Cabin. Vanwege de overhangende dakgoot in combinatie met de hoogte van onze camper zetten we onze RV maar gewoon langs de kant en gaan we te voet langs het uitgifte loket, een bijzondere manoeuvre . Maar wel lekkere koffie. We keren terug en vlak na Hill City parkeren we bij het locale Visitors Centre. Peter wil een bevestiging of zijn oorspronkelijk voor morgen geplande route dwars door de Black Hills via Deerfield echt niet mogelijk is. En dat wordt inderdaad bevestigd, vanaf Deerfield gaat de weg over in een gravelroad en daar mogen we nu eenmaal niet overheen. Op een tweede vraag wordt wel positief geantwoord, ze hebben wifi en dat mogen we onbeperkt gebruiken. Kunnen we tenminste ons verhaal ook weer kwijt. Vervolgens zetten we koers naar het zuiden en via Hwy 87 rijden we door het Custer State Park. Een prachtige heuvelachtige route omzoomd door naaldbossen en vervolgens weer open vlakten waar kuddes Bizons grazen. Sommigen komen wel heel dichtbij. Ook scoren we nog een uitgebreide familie Prairiehonden, waar je uren naar zou kunnen kijken en een roedel Pronghorns.
Einddoel van vandaag is Wind Cave National Park met een complex grottenstelsel met een totale lengte van wel 195 kilometer. Onder leiding van een Ranger doen wij een iets kortere maar zeer interessante tour. Het bijzondere aan deze grot is de vrijwel afwezigheid van water, dus de overbekende stalagtieten en stalagmieten komen hier niet voor. Maar zeer zeldzaam is de aanwezigheid van het zogenaamde `boxwork` een soort van honingraad achtige structuur. Deze `doosjes` groeien niet, maar zijn al ouder dan de grotten zelf. Dezelfde tektonische krachten die zo`n 60 miljoen jaar geleden de Rocky Mountains hebben gevormd, zijn verantwoordelijk voor het liften van de kalksteenformaties van de Black Hills. In deze kalksteenlagen waren van origine al scheurtjes aanwezig die met sedimenten zijn gevuld. Weer en wind en water hebben vervolgens de kalksteen opgelost terwijl het sediment in de gevulde scheuren onoplosbaar bleek te zijn. De oorspronkelijk bewoners van dit gebied, de Lakota Indianen, wisten niet van het bestaan van het grottenstelsel af, maar bestempelde deze plaats wel als heilig omdat vanuit een vrij nauwe opening in de grond met enige regelmaat een wind waaide met een weersvoorspellende gave. Dit gat is de enige natuurlijke opening van de grot en de wind kon zo krachtig zijn dat je hoed ervan af kon waaien. De reden voor deze `wind` of luchtstroom is het verschil in luchtdruk tussen het binnenste van de grot en de omgeving. Het gat werkt als het ware als een barometer. Bij een hoge luchtdruk buiten, mooi weer, is er sprake van een tegenovergestelde luchtstroom, de grot in. Maar bij een lage luchtdruk, een voorspeller van slecht weer, stroomde de lucht soms met grote kracht naar buiten.
Op de weg terug naar de camping lopen we zomaar tien minuten vertraging op. Zijn het niet de werkzaamheden aan de Leegwaterbrug, is het wel omdat een Bison bezig is met autootje pesten. Of je hem nu links of rechts wilde passeren, hij blijft domweg voor je bumper lopen. Pas als hij echt van de weg af is, durven we hem te passeren. Bij terugkomst is de camping vrijwel verlaten, er staan natuurlijk nog wel de nodige RV`s maar de meeste bewoners zijn weg. Morgen moeten de kinderen weer naar school en met hun vertrek is eigenlijk ook het leven uit de camping weggevloeid. Er is een enorme rust over het gehele terrein neergedaald. Ruim baan dus voor de grijze golf.