Het inlossen van een belofte

Wij kunnen jullie verbazing voorstellen; Alweer een berichtje? jullie zijn toch alweer thuis? Jawel, nu we weten dat men in Friesland de adrenaline tot een normaal niveau kan laten zakken en de kranten weer kunnen overgaan tot de orde van de dag voelen wij ons verplicht om een belofte in te lossen. De volgers met een fotografisch geheugen zullen zich wellicht herinneren dat in het verhaal van 4 februari (jullie weten nog wel; die korte, omdat we vroeg naar bed moesten) een zinsnede stond van “maar daarover later meer…”. Ook in het verhaal van de volgende dag wordt “ene Carola” in één adem genoemd samen met Janne. Deze laatste zouden jullie nu inmiddels hebben moeten leren kennen, maar wie is Carola?
Tijdens onze rit van Phnom Penh naar Kep is halverwege een rustpauze ingelast bij een wegrestaurant annex motel in Angfason. Hier hebben wij een ontmoeting met Carola Käller, een kennis van Cor uit het wereldje van de stichtingen die zich bezig houden met de ondersteuning van de kansarmen in Cambodja. De echtgenoot van Carola is tien jaar geleden overleden en vanaf dat moment heeft ze besloten haar leven om te gooien. Op één van haar reizen, samen met haar dochters, werd ze in 2006 in Cambodja geraakt door de vreselijke armoede en de erbarmelijke omstandigheden waaronder de kinderen opgroeien. Een jaar later bezoekt ze het land opnieuw en besluit om in een gebied dat volledig verstoken is van elektriciteit, stromend water, medische zorg en onderwijs een tehuis voor weeskinderen annex school te bouwen.
Om de hiervoor noodzakelijke financiële middelen te verkrijgen en structurele hulp te kunnen bieden richtte Carola in 2008 de Stichting “The Hopeful Children Center” op.
Deze stichting is, net als de Stichting De Toetssteen en bijvoorbeeld Stichting “De Brug”, een van de vele NGO`s die in Cambodja actief zijn. NGO staat voor Non-Goverment Organisation, clubs die in dit land heel veel werk verzetten om het leven van de Cambodjanen naar een menswaardig niveau te brengen.
Met behulp van Vietnamese bouwvakkers is het weeshuis en school inmiddels gerealiseerd. Het totale gebrek aan bouwvakkers (en niet alleen in de bouw) is een direct gevolg van het schrikbewind van de Rode Khmer. Niet alleen de mensen met opleiding zijn uitgeroeid maar daarmee ook de kennis. De leeftijdsopbouw van het land is dan ook absurd: 50% van de bevolking is jonger dan 25 jaar en 75% is zelfs jonger dan 18 jaar!
Trots is Carola op haar “Koeienproject”. Runderen kosten 700 – 800 dollar. Een astronomisch bedrag en voor de arme bevolking onbereikbaar. Maar haar Carola heeft de lease-koe uitgevonden; de Stichting koopt een koe, laat deze insemineren en geeft de koe een jaar in bruikleen aan een gezin. Als ze er goed voor zorgen en het kalfje wordt geboren, mogen ze het kalfje houden en verhuisd de koe naar een andere familie. Belangrijke motivatie voor deze constructie is dat de mensen inzet en goede wil moeten tonen om met hun leven vooruit te willen, anders is de hulp water naar de zee dragen.
Teleurstellingen zijn er natuurlijk ook. Een weeshuis waarin achteraf kinderen zitten die geen wees blijken te zijn maar via een omweg toch worden gedropt omdat het gezin waaruit ze afkomstig zijn op deze manier een kostenpost minder hebben. En de corruptie zit door en door in het systeem van de mensen. Partijen hulpgoederen die door buitenlandse organisaties ter beschikking worden gesteld vallen in handen van handelaren die hiermee de markt opkomen en zelf rondrijden in een dikke Lexus. Het overkwam haar met een partij bedden ter beschikking gesteld door Beter Bed en een partij fietsen. Heel frustrerend allemaal, maar zo werkt het systeem nu eenmaal.
En het begint al op de scholen; het onderwijs is in principe vrij, maar de leraren werken tegen een dusdanig laag loon dat zij van de kinderen een eigen bijdrage verlangen. Kunnen de ouders dat niet opbrengen dan laten de leraren deze kinderen links liggen. Hetzelfde geldt voor de politie, ook een ruim onderbetaald job. Hout mag niet meer zonder toestemming gekapt worden, alleen is deze regel niet van toepassing voor mensen met iets meer geld!??
Naast het onderwijs ligt voor Carola de prioriteit van schoon water, waterputten en waterfilters zijn de basis voor een betere toekomst. Het land is vruchtbaar maar voor het vee en de landbouw, maar ook voor de eigen hygiëne is de beschikking over schoon water onontbeerlijk.
Aan de hand van foto`s toont Carola wat er allemaal al gerealiseerd is. Eigenlijk had ze een powerpointpresentatie voorbereid maar helaas hebben onverlaten een paar dagen terug haar laptop gestolen.
Grote angst heeft Carola voor projectontwikkelaars; gefinancierd door bijvoorbeeld de oliemaatschappij Sokimex en de Russische maffia liggen er plannen klaar voor de ontwikkeling van Resorts aan de kust gericht op de rijke Chinezen, Japanners en Koreanen. Voor de straatarme bevolking betekent dit dat ze verdreven worden en maar weer ergens anders moeten proberen hun leven op te bouwen.
Na deze inspirerende ontmoeting vervolgen we onze weg richting de kust. We rijden de provincie Kampot binnen en zien het beeld om ons heen veranderen. De omgeving wordt groener en de rijstplantages maken plaats voor Mangobomen en Cashewnoten-trees. We doorkruisen de geboorte plaats van Sophannarith (zeg maar “Rits”), onze gids. Deze plaats ligt midden in de jungle van waaruit de Rode Khmer met artillerie het regeringsleger van Lon Nol bestookte. Tijdens een munitiedropping door het Amerikaanse leger, bestemd voor het regeringsleger, is het ouderlijk huis van onze gids vernield omdat een de parachute zich niet wilde openen.
En zo komen we aan bij ons laatste hotel, The Beach House Kep, op een steenworp afstand van de Golf van Thailand. Morgen start het echte werk, maar daar weten jullie inmiddels nu alles van.