Onderweg naar huis

Oh… dat is lekker, echt een ochtend uitslapen. In de kamer is het lekker koel, dus om zes uur draaien we ons nog maar eens heerlijk om. Een beetje stram nog schuifelen we tegen tienen richting het ontbijt. In alle rust kunnen genieten van het American breakfast, glaasje jus erbij en een relaxte dag ligt voor ons want de taak van de “Rainbow Builders” zit erop. Gisteravond hebben we de werkzaamheden afgesloten met een feestelijk diner in een sfeervolle ambiance. De likeurkaart vermeldt de “Ballad of Nel”, onweerstaanbaar dus. Voordat we bij het restaurant arriveerden maakten we met de bus nog een pitsstop op de Crab Market. Henk heeft vanmiddag z`n fotocamera in een restaurantje laten liggen. Pffff… gelukkig heeft de eigenaar er keurig op gepast. Terug bij het hotel worden de foto`s ge-upload en het verhaal doorgeseind. We drinken nog wat en dan de koffer in.

Na het ontbijt gaan we nog even voor een relaxed wandelingetje langs het strand en schieten nog een paar foto`s. Anderen gaan te voet of per tuktuk naar het centrum van Kep om voor het thuisfront nog wat glazen parels te scoren. Gelukkig weet Henk de spanning deze ochtend toch nog weer een beetje op te voeren. Tijdens het pakken van zijn koffer komt hij tot de ontdekking dat hij zijn paspoort eerder vanochtend in een winkeltje heeft laten liggen. Met behulp van de gids wordt voor het hotel een brommer geconfisceerd en met zijn tweeën scheuren ze weer terug naar het centrum. Ook deze keer heeft Henk geluk en komt het document, dat vandaag zo hard nodig is, weer bij de rechtmatige eigenaar terug. Terwijl de koffers zich op het terras verzamelen, houdt Joan een inzameling voor gids en chauffeur. Giulio vindt dat de overhandiging niet eerder moet plaatsvinden dan op het vliegveld want stel je voor de chauffeur in alle euforie….. Nadat de koffers aan boord zijn gestouwd en ieder zijn plaatsje weer heeft gevonden wordt de motor gestart. Amper onderweg pakt onze gids, die met ons mee terug rijdt naar Phnom Penh, de draad weer op en babbelt de kilometers aan elkaar. We schampen de grens met Vietnam op zo`n 15 kilometer, een gebied dat bekend staat om de smokkel, vooral benzine is populair. Brommertjes worden speciaal geprepareerd met drie dubbele schokbrekers om een hoeveelheid van wel 100 liter in één keer mee te kunnen nemen. Aan de grens wordt door de grenswachten, met een opgehouden hand, een oogje dicht geknepen. Na een uur of twee hebben we even een break bij hetzelfde restaurant als waar we een paar dagen terug een ontmoeting met Carola hadden. Het was ook letterlijk een break, want de bus bleek een lekke band te hebben. Onze stop duurde gewoon even langer terwijl de plaatselijke Euromaster een prop in het rubber jaagt. We zijn ongeveer weer een kwartiertje onderweg en zitten net middenin een discussie over de huidige kwaliteit van de eierschalen, “STOPPPPP!!!!”, Ruben aan het woord: “Ik heb in het restaurant mijn tasje laten hangen met paspoort en zo”. Rumoer in de bus. Giulio belt met de gynaecoloog en onze gids met het restaurant. De bus draait om en in vliegende vaart rijden we weer richting zuiden. Kort daarop krijgt de gids een telefoontje dat het tasje in het restaurant gevonden is. Tot grote opluchting van ons allen, maar zeker ook die van Ruben. De pas is dan wel terecht, alleen heeft de vinder zich zo`n zestig dollar toegeëigend. Maar goed dat is een koopje in vergelijking tot de problemen die we mogelijk zouden kunnen hebben gehad. De chauffeur drukt het gaspedaal verder in en de diverse auto`s in de kant. Arjen zal later verzuchten dat hij zich niet meer op zijn gemak voelde; door het gewicht aan koffers achterin en de hoge snelheid was de grip van de voorwielen niet meer optimaal en begon de bus een beetje te dweilen. Gelukkig zonder ongelukken en nog keurig op schema arriveren we op het vliegveld van Phnom Penh. Tijdens het inchecken lopen we een oude bekende tegen het lijf; Janne. Ze is op weg naar Frankrijk waar ze de Prix Veuve Clicquot zal ontvangen. Het beroemde champagnehuis uit Reims kent deze prijs jaarlijks toe aan een vrouw die zich heeft onderscheiden op het gebied van visie, leiding geven, creativiteit doorzettingsvermogen en vooral ook maatschappelijke betrokkenheid. Nu we haar ontmoet hebben valt er volgens ons op de bovengenoemde kwalificaties weinig af te dingen.
Vervolgens nemen we afscheid van Giulio en Cor, zij vliegen voor zaken via Bankok door naar Mombay, het werk moet ook weer gewoon doorgaan.
Net als op de heenweg vliegen wij via Singapore. We zijn al door de slurf heen als Nel weer op haar schreden terugkeert, ze heeft een paar sloffen sigaretten in het vliegtuig laten liggen. Niet voordat het vliegtuig leeg is mag ze onder begeleiding haar rookwaar uit de cabine ophalen. Dit ontlokt iemand de opmerking dat het vandaag veel meer lijkt op een reisje van de Zonnebloem dan van stoere bouwers. De wachttijd in Singapore bedraagt slechts een kleine drie uurtjes en voor we er erg in hebben zitten we alweer in de lucht; nog dertien en een half uur te gaan.
Tegen zeven uur op de woensdagochtend sluit de Airbus aan op de slurf op Schiphol. Buiten het vliegtuig is het toch wel frisjes en links en rechts worden fleecehemden en shawls tevoorschijn getoverd. Terwijl we wachten op de koffers die vanuit de catacomben van de luchthaven op de bagageband worden gespuugd is er nog even tijd om afscheid van elkaar te nemen voordat iedereen een kant opvliegt. Het is mooi om te zien dat in een paar dagen tijd uit een groep individuen met allemaal zo onze eigenaardigheden toch een eenheid kan ontstaan. We zien elkaar weer op de reünie ergens in het voorjaar.
Of de toch der tochten uiteindelijk nog doorgaat zal de komende dagen wel blijken, maar één ding is zeker; wij hebben onze missie volbracht! Dankzij Giulio en Cor, dankzij de hele groep “Rainbow Builders” maar zeker ook niet in de laatste plaats dankzij jullie, onze sponsors!