De oplevering

De vingers trillen een beetje boven het toetsenbord en in plaats van een muisarm doen zich de eerste tekenen voor van een timmer-elleboog. Buiten is het bloed heet en op de hotelkamer is het 30ºC. Dieni knapt een uiltje, we hebben een paar uurtjes rust en de klus is plat.
Gisteravond wederom een smakelijk diner genoten en ditmaal bij een locale Koreaan met een Nederlandse achtergrond. Krab eten zal nooit een hobby van me worden, doe mij ze maar in cocktail vorm. Tegen half elf liggen we op bed en ondanks de temperaturen heeft de slaap ons gelijk te pakken. “Drink wat water als je even wakker wordt”, adviseerde Giulio ons nog, “we hebben vandaag veel vocht verloren”. Maar dan moet je daar wel de gelegenheid voor krijgen. Zelfs Dieni is in één ruk doorgegaan tot de wekker van zes uur. Het ontbijt verloopt een stuk gesmeerder dan gisteren. Langzaam druppelen de bouwers de “ontbijtzaal” binnen. Je ziet aan de houding en de gezichten dat de dag van gisteren er toch wel heeft ingehakt. Ook ontstaan er links en rechts wat kleinere ongemakken rondom het maag-darmkanaal. In de bus krijgen we de mededeling dat onze voormannen er vanochtend tussenuit knijpen om samen met de gids en vertegenwoordigers van Tabitha naar de locatie te gaan waar de Stichting Toetssteen vorig jaar aan het bouwen is geweest. Dat betekent één team minder met nog acht huizen te gaan. Moet lukken.
Bij het naderen van de nieuwe bouwlocatie passeren we de woningen die we gisteren hebben neergezet. Voor één raam ontwaren we zelfs als iets dat door moet gaan voor een gordijn. Honderd meter verder worden we al opgewacht door verwachtingsvolle aspirant bewoners.
Voor achten zitten de eerste platen er alweer tegen aan en de eerste vloerplanken vast. De komende uren verlopen niet anders als gisteren; timmeren, timmeren, zweten, water drinken, even pauzeren met een banaan, een eitje, een broodje, timmeren, timmeren, timmeren. Waar kwamen we hier ook alweer voor? Gelukkig was het iets meer bewolkt dan gisteren en het werk verloopt voorspoedig. Rond het middag uur wordt de laatste nagel geslagen.
Tijd voor ontspanning. Met de jeugd worden kringspelletjes gedaan en “Jan Huigen in de Ton” is duidelijk favoriet. Als Cor en Giulio weer terug zijn, hebben ze goed nieuws: het is dat de vertegenwoordigers van Tabitha erbij waren en dat Giulio nog foto`s van vorig jaar bij zich had, anders hadden ze huizen niet meer herkend. In een jaar tijd heeft er zich een complete metamorfose afgespeeld, er was van alles aan de huizen vast gebouwd en menig gezin heeft nu een drukke nering. In een huis, dat ze van binnen bekeken hebben, lag een rijst voorraad van ca. 500 dollar. Wat een dak boven je hoofd, en niet te vergeten de beschikbaarheid over schoon water, al niet kan betekenen. In dit klimaat en met water zijn ze in staat om drie keer per jaar te oogsten. Deze mensen hebben de weg omhoog gevonden.
Dan begint het officiële gedeelte van de overhandiging van de huizen. Giulio spreekt de hoop uit voor de nieuwe bewoners dat dit een nieuwe start kan zijn naar een betere toekomst.
Met de overhandiging van het vloerkleed is de overdracht officieel een feit. Sommige kunnen een tranen amper bedwingen; akon, akon, akon…..bedankt, bedankt, bedankt.
De laatste handeling is het timmeren van de naambordjes en het “statieportret” voor op de website van de Stichting Toetssteen. Twintig van deze karakteristieke plaatjes worden geschoten, in de loop van het jaar zullen er nog tachtig bijkomen. Wij zullen daar niet meer bijzijn. We maken nog een afsluitende groepsfoto en druipen af naar de bus. Nu de klus af is vloeit de energie ook langzaam weg. Tot het avondeten hebben we nog een paar uurtjes voor onszelf, dat is deze dagen nog niet eerder gebeurd, de één gaat naar het strand, de ander doet een tukkie en iemand schrijft een verslag.