Vinex in Cambodja

Zondag een rustdag, vergeet het maar. Maar het geeft niet want we zijn het gevoel voor dagen toch allang kwijt. Eén ding staat vast, vandaag gaan we timmeren. Zes uur de wekker betekent ook echt eruit. Het was achteraf best redelijk te doen, maar de airco moest er wel bij aan blijven. Het uitdelen van het ontbijt verliep weer een beetje chaotisch, daar zijn ze nog niet goed op ingericht. Niettemin is het wel smakelijk en dat is natuurlijk het voornaamste, want we hebben nog een zware dag voor de boeg. Om zeven uur rijden we keurig op tijd weg, dat is de laatste dagen soms wel anders geweest. We worden opgehaald door medewerkers van Tabitha die ons de weg wijst naar de bouwlocatie. Ook Rith, onze gids, gaat mee timmeren, hij wordt in een T-shirt gehesen en is weer even enthousiast als gisteren. Ook hij vindt het een eer om mee te mogen werken aan het welzijn van zijn landgenoten die slechts een schamel bezit hebben. Vanaf het hotel is een klein half uurtje rijden. Op een gegeven moment draait de bus van het asfalt af en vervolgen we een verhard zandpad. Onze buschauffeur stuurt van kuil naar kuil en Ruben en Henk worden regelmatig vanaf de achterbank gelanceerd.
Op de bouwplaats worden we verwelkomt door waarschijnlijk de nieuwe bewoners. In de bus heeft Ron vijf bouwteams samengesteld; Dieni timmert samen met Arjen, Giulio en Lies, Peter doet het samen met Nel, Ruben en Daan. Gereedschappen liggen gereed en we krijgen ondersteuning van de aannemer die de betonnen palen heeft geplaatst en het geraamte en de daken al heeft voorbereid. Het lijkt ons logisch op de geplande 20 huizen netjes over twee dagen te verdelen. Maar dat is te simpel gedacht. Op deze locatie staan er twaalf gereed en de volgend acht staan een stuk verderop. En daar het niet handig is om morgen nog een keertje te moeten verkassen moeten we er vandaag twaalf klaar krijgen en dan zou het morgen een makkie moeten zijn.
De teams verspreiden zich over de bouwlocatie. Per huis zorgt een tweetal ervoor dat de vloerplanken vast komen te liggen en de andere twee vliegen tegen de wanden op. De bouwwijze is vrij simpel en de golfplaten zijn niet te zwaar. Het blijft wel uitkijken voor de scherpe randen en regelmatig zie je iemand bebloed rondlopen. Als het loopt dan loopt het voor we er erg in hebben zijn we toe aan ons tweede huis. Maar hoe hoger het zonnetje komt te staan, des te zwaarder wordt de hamer. Zweet gutst uit alle poriën en het water is niet aan te slepen. En was het nou nog grenen waarin de nagels moesten….. maar nee, hardhout komt van het land de dat ligt voor de hand. Tegen twaalven ontstaat er een kluwen van bouwers rond de picknick plaats, de schaft is nog niet officieel omgeroepen maar de meesten hebben behoefte aan een time-out. Er is een provisorische douche aanwezig bestaande uit een ton met water, een bakje en handbediening. Ik kan me niet herinneren zo te hebben genoten van een plens water over mijn kop en dat nog wel met kleren aan. Als de buik weer gevuld is en de dorst gelest blijkt de energie nog lang niet op. Ten overstaan van de gezinnen wordt collectief “hoofd, schouders, knieën, teen” opgevoerd. Zonnesteekje? Nicolette tovert twee voetballen te voorschijn en na enige aarzeling zijn er toch een paar jongens die het aandurven een balletje mee te trappen. En op blote voeten natuurlijk. Ik hoef de scouts van AZ niet in te lichten dat er hier een pareltje rondloopt. Die reiskosten kunnen ze in de zak houden.
Na de lunch moeten er nog vijf huizen worden afgemaakt. De gang de ladder op wordt steeds zwaarder en gelukkig kun bij het laatste huis niet met ze tienen aan de slag dus kunnen we elkaar afwisselen. Tegen drieën gaat de laatste nagel erin en is de klus plat. Moe maar voldaan. Morgen is er weer een dag. Maar wel één met een handicap; de spieren zullen opspelen èn we hebben een man minder. Henk is morgen vrijgesteld. Henk is veearts en zal morgen consult houden. Henk zal de families bezoeken die een varken of een koetje hebben en zal hun gezondheid inspecteren en indien mogelijk de families adviseren. Voor zover de kennis die wij hebben zien de varkens er gezond uit. Ze hebben hier in ieder geval een beter leven dan bij ons thuis. Een varken en een koe zijn hier een groot bezit, ze betekenen een bron van inkomsten. Onze gids legt uit dat een gezin soms wel een jaar moet sparen voor een houten paal en vervolgens duurt het dus enkele jaren voor hij voldoende hout bij elkaar heeft om een huis te kunnen bouwen. De gezinnen die nu in onze huizen gaan wonen krijgen dat ook niet voor niets; ze zijn door Tabitha geselecteerd en worden aangemoedigd om met hun landbouw wat geld te verdienen. Ze moeten kunnen laten zien dat ze vooruit willen en daarvoor willen werken. De eigen bijdrage bedraagt 25 dollar, voor deze mensen een gigantisch kapitaal. Maar in wat voor wereld leven wij, als je ziet wat de leef omstandigheden zijn en vanuit de wetenschap dat investeerders plannen maken voor resorts in deze omgeving. En wat een bewondering moet je hebben voor mensen als Janne en Carola.