De zondag en maandag worden één

Zondag en maandag worden één.
Zonder enige vertraging vertrekt het gezelschap naar het Verre Oosten. Wij zijn zeker niet alleen want zonder echt alle stoelen gecheckt te hebben lijkt het toestel van Singapore Airlines uitverkocht. De stewardessen zijn net zo mooi als de folders doen geloven. We maken ons op voor een lange zit. Beetje lezen, beetje doezelen. Op de display voor ons neus kunnen we de route op de voet volgen. Stukje bij beetje wordt het padje ingekort. Twaalf uur na vertrek landen we volgens plannen om 05.45 lokale tijd in Singapore. De temperatuur is op dat moment al 25ºC. In de terminals van Singapore is het even zoeken. Om de tijd te doden kunnen we bij hotel even gaan zwemmen en vervolgens vanuit de luchthaven een rondtoer door de stad maken. We gaan op zoek, via T3 naar T2 naar T1 en vervolgens maar weer T2…… Aha het zwembad is gevonden. Maar buiten is het nog aarde donker en de pool gaat pas om 07.00 open, dus worden we vriendelijk verzocht “op te zouten”. Dan eerst maar een Starbucks. Dat lukt altijd. In de tussentijd gaat Ruben op zoek naar de bustour, maar komt teleurgesteld weer om. De eerste tour zit vol en voor de tweede tour hebben wij geen tijd genoeg. Inmiddels is het zwembad open en het tekort aan slaap wordt afgespoeld.
We besluiten dan maar op eigen gelegenheid en openbaar vervoer het centrum op te zoeken. De metro hier verschilt immers niet met die van Londen of Berlijn.
Eén maal buiten de beschermde omgeving van de airconditioned luchthaven gebouwen valt de hitte van de ochtend als een warme klamme deken over ons heen. Onder leiding van Ruben, die is hier ooit al eens eerder geweest kiezen we een de halte City Hall in de buurt van het Raffles Hotel. In een oude Engelse koloniale sfeer scoren we een bak koffie met wat calorieën erbij. Vervolgens wordt het stevig doorstappen. In de tijd die ons rest moeten we zeker de restanten van Chinatown gezien hebben. Een aaneenschakeling van visrestaurantjes, waarvan uit de kreeften ons uitnodigend tegemoet kruipen, is sterk contrasteren met de enorme wolkenkrabbers en bouwkranen. Wie hier vierkante meters bezit heeft het gemaakt. De Chinezen zijn uitbundig versiert in verband met het Nieuwe Jaar. Inmiddels gutst het zweet van ons lichaam en we zijn blij wanneer we rond twaalf uur weer in de gekoelde metro kunnen plaatsnemen.

Voor boarding naar Cambodja moeten we nog de nodige formulieren invullen voor het visum. Eénmaal in de lucht gaan bij de meeste de luiken even dicht. Zelf ervaar ik dat deze powernap verkwikkend werkt. Na een vliegtochtje van nog eens twee uur naderen we Siem Reap (spreek uit: Siem riep). We moeten echter eerst door het zware wolkendek zakken voordat we de eerste blik op het land kunnen werpen. En dat verrast…. Onder ons ontvouwt zich één groot moerasgebied. Het weinig begroeide platteland staat blank, hier en daar zijn wat woningen/woonboten zichtbaar maar geen wegen, wel voldoende waterwegen. Op het vliegveld, lekker ouderwets lopend vanuit het vliegtuig naar de ontvangsthal, zorgt een ontvangstcomité van een kleine tien man dat het visum in ons paspoort komt. Ook de vingertoppen en de duimen worden geregistreerd, een veilig gevoel. Buiten het stationsgebouw worden we gelijk opgevangen door onze gids die klaarstaat met twee bussen; één voor ons en één voor de bagage. Zijn taak pakt hij serieus op want voordat we bij het hotel zijn, en dat is echt nog geen tien minuten rijden weten we dat Siem Reap na Phnom Peng de grootste stad van het land is, qua inkomsten de belangrijkste (toerisme) en dat het land de laatste jaren sterk te lijden heeft onder de klimaat veranderingen. Koude winters heeft men de laatste vijf jaar niet meer gehad. Ook mooie foto`s van zonsopgang of -ondergang kunnen we wel vergeten. De bewolking is dik en zal pas tegen het middaguur door de zon worden weggebrand. Inmiddels zijn we bij ons verblijf voor twee nachten aangekomen. Zoals Cor en Giulio hebben beloofd gelukkig geen strakke vijfsterren kolos, maar een vriendelijk achterafgelegen familiehotel met een hoog “stille kracht” gehalte. Veel tijd om onze omgeving te leren kennen gunnen we ons niet. Na het welkomst drankje worden de kamers verdeeld en de douche opgezocht. Over twee uurtjes moeten we aantreden voor het diner. O ja, het tijdsverschil met thuis bedraagt zes uur.