Sneeuw

Sneeuw
Een frisse ochtend volgt op een koude nacht. Sokken, maar voor Dieni niet voldoende, zelfs een legging moest er midden in de nacht bij aan. Maar het zonnetje schijnt weer en hoe vroeg het ook is, de eerste zonnestralen geven toch wel weer de nodige warmte af. En dat is wel nodig ook want er zijn nog wat kledingstukken, schoenen en rugzakken vochtig. Vandaag rest ons nog één ding; veilig aankomen in Golden, een voorstadje van Denver. Hier is door Jan Doets voor ons een camping gereserveerd zodat we morgenochtend niet ver meer hoeven te rijden en we vanmiddag alle tijd hebben om de camper een beetje te kuisen en de koffers te pakken. Ook de route van vandaag is niet al te ingewikkeld, we moeten vanaf Carbondale 18 miles terug naar de Interstate 70 East en dan is het nog 140 miles rechttoe rechtaan naar Denver. We nemen afscheid van onze buren, uiteraard weer met Nederlandse voorouders, en één van de weinige Trumpstemmers die we zijn tegengekomen. De meerderheid van de Amerikanen die we gesproken hebben, schamen zich voor hun eerste burger. Gelukkig is het zondagochtend en zelfs in het opgebroken Glenwood Springs kunnen we zonder opstopping doorrijden tot op de Interstate. Na een goed uur rijden melden borden langs de weg dat het volgende plaatsje voorzien is van een Starbucks, dat laten we niet aan ons voorbij gaan. En een cafeïne shot kunnen we wel gebruiken want rechttoe rechtaan gaat het zeker niet. De Interstate 70 doorsnijdt dwars de Rocky Mountains en dat gaat gepaard met het nodige stijgen en dalen. We belanden in het summum van de Amerikaanse wintersport en het ene ski-dorp wordt gevolgd door het volgende. We stijgen ook steeds verder en bij Vail passeren we nog een pas op 10603ft (bijna 3200m). Maar het kan nog hoger als we op ruim 11000ft de Eisenhouwer Memorial Tunnel induiken. We rijden inmiddels boven de sneeuwgrens want niet alleen de toppen van de ons omringende vierduizenders zijn wit, ook de ons omringende naaldbossen zijn bedekt met een dun laagje poedersneeuw. De winter valt vroeg dit jaar. Maar het is een adembenemende omgeving. En dat krijg je er op de terugweg als toetje gewoon nog maar even bij. Maar het venijn zit in de staart en het afkickmoment ligt nog voor ons. Vanaf het moment dat we de daling richting Denver inzetten zien we ook de dreigende wolken steeds dieper zakken. En daar blijft het niet bij, de wolken zitten barstensvol water en dat moeten ze hoognodig kwijt. Het laatste uur rijden we in de stromende regen en arriveren als verzopen katjes op onze laatste overnachtingsplek, RV Park Dakota Ridge RV Resort, Golden. De volgende uurtjes worden gevuld met huishoudelijke handelingen. Met de restjes die nog over zijn wordt een diner in elkaar gedraaid; voldoende om de maag tevreden te houden maar te weinig voor een ster. Ook staat er nog een flesje Merlot te wachten, maar laat zal het vanavond vast niet worden.

Een frisse ochtend volgt op een koude nacht. Sokken, maar voor Dieni niet voldoende, zelfs een legging moest er midden in de nacht bij aan. Maar het zonnetje schijnt weer en hoe vroeg het ook is, de eerste zonnestralen geven toch wel weer de nodige warmte af. En dat is wel nodig ook want er zijn nog wat kledingstukken, schoenen en rugzakken vochtig. Vandaag rest ons nog één ding; veilig aankomen in Golden, een voorstadje van Denver. Hier is door Jan Doets voor ons een camping gereserveerd zodat we morgenochtend niet ver meer hoeven te rijden en we vanmiddag alle tijd hebben om de camper een beetje te kuisen en de koffers te pakken. Ook de route van vandaag is niet al te ingewikkeld, we moeten vanaf Carbondale 18 miles terug naar de Interstate 70 East en dan is het nog 140 miles rechttoe rechtaan naar Denver. We nemen afscheid van onze buren, uiteraard weer met Nederlandse voorouders, en één van de weinige Trumpstemmers die we zijn tegengekomen. De meerderheid van de Amerikanen die we gesproken hebben, schamen zich voor hun eerste burger. Gelukkig is het zondagochtend en zelfs in het opgebroken Glenwood Springs kunnen we zonder opstopping doorrijden tot op de Interstate. Na een goed uur rijden melden borden langs de weg dat het volgende plaatsje voorzien is van een Starbucks, dat laten we niet aan ons voorbij gaan. En een cafeïne shot kunnen we wel gebruiken want rechttoe rechtaan gaat het zeker niet. De Interstate 70 doorsnijdt dwars de Rocky Mountains en dat gaat gepaard met het nodige stijgen en dalen. We belanden in het summum van de Amerikaanse wintersport en het ene ski-dorp wordt gevolgd door het volgende. We stijgen ook steeds verder en bij Vail passeren we nog een pas op 10603ft (bijna 3200m). Maar het kan nog hoger als we op ruim 11000ft de Eisenhouwer Memorial Tunnel induiken. We rijden inmiddels boven de sneeuwgrens want niet alleen de toppen van de ons omringende vierduizenders zijn wit, ook de ons omringende naaldbossen zijn bedekt met een dun laagje poedersneeuw. De winter valt vroeg dit jaar. Maar het is een adembenemende omgeving. En dat krijg je er op de terugweg als toetje gewoon nog maar even bij. Maar het venijn zit in de staart en het afkickmoment ligt nog voor ons. Vanaf het moment dat we de daling richting Denver inzetten zien we ook de dreigende wolken steeds dieper zakken. En daar blijft het niet bij, de wolken zitten barstensvol water en dat moeten ze hoognodig kwijt. Het laatste uur rijden we in de stromende regen en arriveren als verzopen katjes op onze laatste overnachtingsplek, RV Park Dakota Ridge RV Resort, Golden. De volgende uurtjes worden gevuld met huishoudelijke handelingen. Met de restjes die nog over zijn wordt een diner in elkaar gedraaid; voldoende om de maag tevreden te houden maar te weinig voor een ster. Ook staat er nog een flesje Merlot te wachten, maar laat zal het vanavond vast niet worden.