Bladgoud

Vandaag één van de meest spectaculaire trajecten gereden in mijn rol als chauffeur.
Natuurlijk de Abha Decent in Saudi Arabia en niet te vergeten de rit naar Tour de la Madeloc vlak bij Collioure in Zuid Frankrijk behoren daar ook toe. Maar het traject van vandaag via Hwy 550 North van Durango via Silverton naar Ouray staat na vandaag toch zeker in de Top 5. En die kwalificatie dankt het aan een combinatie van schoonheid en parcours. Na wederom een koude nacht, sokken aan is nu verworden tot standaard, maken we ons klaar voor vertrek. Afwassen,afvaltanks legen, vers water bijvullen terwijl in de verte de inmiddels bekende stoomfluit van de Durango & Silverton Narrow Gauge Railroad klinkt. Het is 8.45 en de trein is dus weer stipt op tijd vertrokken. Wij zijn nog niet zover bovendien wil ons vervoermiddel ook nog ontbijten. Net als gisteren, maar nu tussen vier wielen, gaat het richting Silverton. En jawel hoor we zijn nog geen kwartier onderweg of we halen de zwaar rookwolken uitbrakende stoomtrein met gevolg in. Bij Rockwood nemen we afscheid van het smalspoor en begint voor ons het klimmen. Ging het gisteren per spoor geleidelijk maar gestaag omhoog, nu via het asfalt is het klimmen en dalen. In het eerste deel naar Silverton slechten we de Coal Bank Pass en de Molas Pass op respectievelijk 3192m en 3273m hoogte. Naarmate we hoger komen kleuren de bladeren van de loofbomen in vijftig tinten goudgeel/bruin. Theo had het al eerder benoemd; jullie gaan de Indian Summer meemaken, en hij heeft gelijk. Wat we gisteren nog mondjesmaat vanuit de stoomtrein zagen, daar rijden we nu middenin met na elke bocht weer nieuwe vergezichten op goudgeel gekleurde berghellingen. Werkelijk adembenemend mooi. Na de passen daalt Hwy 550 North naar Silverton maar daarna is het weer klimmen geblazen tot aan de Red River Mountain Pass, gelegen op een hoogte van 3305m. Daarna gaat het in haarspeldbochten naar beneden, en niet zomaar. Er zijn bochten bij die een draaiing maken van zeker 270°. Fantastisch om te doen, maar wel hard werken. Vanaf Ouray is het nog 35 miles over een vlakke weg naar Montrose. Een onderkomen vinden voor de nacht is geen probleem en we checken in bij Montrose/Black Canyon National Park KOA. Na een broodje knakworst zijn we klaar voor het middagprogramma: Black Canyon of the Gunnison National Park. Niet één van de meest bekende parken maar daarom niet minder spectaculair. Sommige canyons zijn langer, sommige zijn dieper en sommige zijn nauwer. Maar nergens in Noord-Amerika is een canyon te vinden die dieper is, nauwer is en steilere wanden heeft dan de Black Canyon of the Gunnison. De naam is volledig terecht, door de nauwe kloof zijn plekken waar de Gunnison River nauwelijks de zon te zien krijgt. Sinds mensenheugenis is deze kloof bestempeld als ondoordringbaar. Zelfs de Ute-Indianen, de traditionele bewoners van dit gebied, beschouwden de rivier als onbegaanbaar. In de 19e eeuw zijn verschillende expedities, waaronder die van de Denver & Rio Grande Railroad, gestrand. Pas in 1901 slaagden twee man erin de rivier te bedwingen en in kaart te brengen. Ze vonden een plek waar het mogelijk zou moeten zijn een tunnel door de South Rim te graven om hiermee water naar de droge maar vruchtbare velden ten zuiden van de Gunnison River te leiden. De bijna 6 miles lange tunnel is in 1909 gereed gekomen en vervult tot op de dag van vandaag zijn functie. Wij bekijken de canyon vanaf diverse uitkijkpunten gelegen langs een goed begaanbare weg over de South Rim. Terwijl het zonnetje nu in strak tempo zakt, wordt het steeds lastiger een blik op te vangen van de diep onder ons stromende rivier. En diep is de canyon welzeker: bij de `Painted Wall` is de diepte maar liefts 2700ft ( zo`n dikke 800m) en daar past het Empire State Building gemakkelijk twee keer in. Na een zevental stops en overlooks hebben we het wel gehad. Onderin de kloof wordt het steeds donkerder en dat zal vandaag niet meer verbeteren. Wij keren terug naar Montrose voor een borrelhap en diner.