De maandag is een lange dag

Behoudens een plotselinge `gate-wissel` op het laatste moment (van de D-Pier naar de G-Pier, maar dat is dan wel weer goed voor de gewenste 10.000 stappen per dag) en een chaotische incheck onder een oorverdovend gefluit (blijf dan ook met je poten van de nooddeur af) is de `take off` precies volgens schema. De vlucht verloopt verder aangenaam mede dankzij de extra bijgeboekte beenruimte. Na een vlucht van 9 uur landen we keurig op tijd op Chicago O`Hara (13.05 plaatselijk). De beschikbare overstaptijd van 2 uur lijkt wat krap, zeker wanneer blijkt dat het taxiën naar de `gate` niet onderdoet voor een landing op de Polderbaan. Wat een gigantisch groot vliegveld is O`Hara. Maar de organisatie is verder perfect want binnen een half uurtje passeren we de douane/immigratie en halen we de koffers van de band. Die koffers worden vrijwel direct weer uit onze handen gegrist want die zijn natuurlijk ook doorgeboekt naar Denver. We hebben nog een uur om bij de goede Terminal te komen, maar de monorail heeft daar nog geen tien minuten voor nodig. Bovendien lezen we op de borden dat onze vlucht met een kwartiertje is vertraagd. Diezelfde vertraging lopen wij ook op wanneer we opnieuw door de security moeten; Dieni haar rugtas beland op een zijspoor, een fles water is de boosdoener. Maar kennen jullie het verhaal van de twee die naar Denver gingen….. nou die gingen voorlopig nog niet. Het vliegtuig trouwens ook niet en sterker nog …. heel Chicago O`Hara ligt plat. Een fikse onweersbui gooit met donder en bliksem het hele vluchtschema in het honderd. Vervelend is alleen dat we wel al aan boord zitten en geen kant meer uitkunnen. Af en toe krijgen we een `up-date` vanuit de cockpit maar veel worden we er niet wijzer van. Pas over zessen sluiten we aan in een rij van tientallen vliegtuigen. Bovendien moeten we nog een omweg maken want de onweersbui blijkt precies in onze route te blijven liggen. Na een toch wel turbulent eerste kwartier keert de rust terug en wordt het toch nog een aangename vlucht. Als we Denver naderen is het zonnetje al aardig aan het zakken maar toch pakken we de eerste indrukken op. Volgens onze gegevens ligt Denver toch echt aan de voeten van de Rocky Mountains, maar vanaf de kant van waaruit we Denver aanvliegen is daar nog weinig van te merken. Het landschap onder ons is vlak, kaal en droog en wordt doorsneden door kilometerslange kaarsrechte en loodrecht op elkaar staande wegen.
Op het vliegveld in Denver hoeven we verder geen formaliteiten meer te doorlopen, we plukken de koffers van de band en lopen richting Transfer. Vanaf het vliegveld gaat de trein rechtstreeks naar Union Station. En vandaar is het nog 6 blokken lopen naar Hotel Magnolia, direct aan 17th Street. Wij nemen echter ons gemak en laten ons in nog geen vijf minuten door een taxi voorrijden. Na het inchecken nemen we nog één biertje en beginnen de luiken dicht te vallen. Voor ons is het nu elf uur in de maandagavond. Bij jullie is de dinsdag al lang alweer begonnen. Renée is alweer wakker en app`t ons een goede nacht.