Een dag van afscheid

Zondag 30 oktober 2016

Vandaag op tijd uit de veren want onze bus vertrekt alweer om 08.00 uur. We vertrekken met één persoon minder, Mario blijft hier achter want die wordt later op de dag met een taxi opgehaald voor de verlenging van zijn vakantie een paar honderd kilometer verderop. Met enige weemoed nemen we afscheid van Mario, indachtig zijn eigen woorden, `sinds deze vakantie zal geen toetje meer hetzelfde zijn`. Het regent niet meer, maar mistig is het wel. Een mistachterlicht op de 1pk koetsjes zou geen overbodige luxe zijn. Maar net als op de andere dagen klaart het weer snel op. Het is merkbaar zondag, er is bijna geen verkeer op de weg. Koffiestop hebben op een bekende plaats, hier hebben we op weg naar de Varkensbaai ook al gepauzeerd. Erik en Peter zijn zo gebiologeerd door de fraaie orchideeën dat ze de bus kwijt zijn. Althans op de parkeerplaats waar hij stond is hij weg….? Gelukkig is Jack er nog. De bus staat aan de andere kant van het parkje en het reisgezelschap zit ongeduldig in de bus op ons te wachten. Er moeten er nog twee op het vliegveld worden afgezet, dus we rijden op een strak schema. Het is nog ongeveer 1 ½ uur rijden naar het vliegveld van Varadero. Kilometers lang rijden we tussen de citrusbomen. Volgens Yoeri een plantage ter grootte van 20.000 hectare. Volwassen bomen, jonge aanplant, citrusbomen zover het oog kan zien.
Vlak voor het vliegveld maakt Yoeri de balans op; in de afgelopen 8 dagen hebben we in totaal 1622 km gereden. Op het vliegveld nemen we afscheid van Anja en Indra. Heel symbolisch, het zonnetje schijnt en het regent een beetje.
Nog een klein half uurtje en onze eindbestemming komt in zicht. Varadero, een langgerekt, 25 kilometerlang schiereiland waar de hotels en resorts zich aaneenrijgen.
Als eerste droppen we Fred, Irma, Kim en Stephan bij Blue Varadero, een kolosaal hotelcomplex van ik weet niet hoeveel verdiepingen hoog. Wij moeten nog 4 kilometer verder en worden om 13.30 afgezet bij Hotel Grand Memories Varadero. Erik en Els moeten nog even wachten tot de kamer klaar is. We waren eigenlijk een paar uur te vroeg om in te checken. Dan eerst maar eens wat eten en een borrel. Dat gaat op dit enorme complex vast wel lukken.
Linda zit in een dipje, nu de groep uit elkaar valt en er zelfs al twee naar huis gaan, wil ze eigenlijk ook niets liever dan naar huis. Het karakter van de komende dagen wordt ook totaal anders. Niets moet meer en er staat `s ochtends geen bus meer te wachten. Na een intensieve reis met heel veel indrukken, kan de geest nu in ruststand. Beetje zonnen, beetje eten, beetje zwemmen, je zou je bijna gaan vervelen. Gelukkig is er veel leeswerk mee. Aan het avondeten mankeert niet veel, keus te over. Na het eten eerst maar eens de koffers uitruimen, na acht dagen vanuit de koffer geleefd te hebben, kunnen we nu alles netjes op plankjes leggen en in laden opbergen. We drinken nog een drankje in de lobby en vernemen dat het internet momenteel plat ligt. Ben benieuwd of dat de komende dagen zo blijft.
Het begint een beetje te spatten en binnen no-time gaan de hemelsluizen open. Niemand vertelt ons hoe lang dit gaat duren, dus laptop goed inpakken en in de werkelijk stromende regen bereiken we onze kamers.

Santa Clara – Varadero (reisafstand 190 km)