Koffie op een natte dag

Vrijdag 28 oktober 2016

Na een nacht vol regen en wind is het bij het wakker worden nog niet veel anders. Regent het nu of hangen de wolken zo laag? Waarschijnlijk een beetje van beiden. Vandaag blijven we de gehele dag in Topes de Collantes. Er staat een avontuurlijke tocht in het natuurgebied van de Escambraye op het programma. Na het ontbijt is het verzamelen in de lobby. Er zit bij de meesten wel een beetje gezonde spanning; wat gaat er gebeuren vandaag, ga ik mee door de rivier, kan ik het aan?. Het weer lokt natuurlijk niet echt, maar uiteindelijk kun je maar één keer nat worden. Een gedeelte van het gezelschap heeft het besluit al genomen en laat de zwemkleding thuis. Yoeri stelt voor om eerst maar eens met koffie te beginnen, de beste van Cuba!? DJ brengt ons met zijn bus dieper het bos in naar een redelijk geïsoleerd liggende herberg. Daar geeft hij ons over aan een nieuwe gids voor vandaag, Alex. Met passie en humor vertelt Alex over het planten, oogsten en bewerken van de koffieboon. De lekkerste koffie (Arabica) komt van Jamaica en Costa Rica. De duurste koffie komt van Indonesië, daar kennen ze de loewak; de koffiebes wordt gevoerd aan de Cibettkat die de koffiebes z`n spijsverteringskanaal laat volgen en daarna een koffieboontje uitpoept. Uiteraard wordt van ons een bevestiging gevraagd over de kwaliteit van het hier ter plekke uitgeschonken kopje koffie. We kunnen inderdaad beamen dat de koffie niet verkeerd is, zelf zonder vitamine R. Vervolgens klimmen we in een Russische 6x6WD legertruck en trekken door het gebergte richting de Guanayara rivier. Het is een `hotsen-knotsen-bumpy-ride`. Af en toe kruipt de truck vrijwel rechtstandig omhoog en het volgende moment donderen we als in een achtbaan weer omlaag om vaart te maken voor de volgende helling. Na zeker een half uur door elkaar geschud te zijn, we zijn blij dat alle protheses nog op zijn plaats zitten, stijgen we uit voor een expeditie door het (regen) woud.
We zijn nog geen tien meter een blubberig paadje op als Alex van wal steekt, het blijkt dat we midden in een koffieplantage zijn beland en snappen nu waarom het oogsten van de koffiebonen echt handwerk is. Alex blaast een aantal keren op zijn hand. Wat zou hij lokken? Feit is wel dat het geluid dat hij produceert voldoende is om leven in de boomtoppen te krijgen. We spotten onder andere de kolibrie en de tocororo, de nationale vogel. De rood-wit-blauwe kleuren van de nationale vlag van Cuba zijn ontleent aan de kleuren van deze vogel. We zien de Bromelia, die zelfs op elektriciteitdraden groeit, de bloeiende mimosa, de Afrikaanse tulp, en de witte nationale bloem Mariposa (=vlinder) . We zijn omringt door wel veertig meter hoge palmbomen en varens met bladeren van minimaal een vierkante meter en ananas in het wild. We leren dat bamboe tot wel 25 cm per dag kan groeien en niet behoort tot boom- of struiken soort. Bamboe is een grassoort en het meeste zit onder de grond. Alex speelt met een kannibaalslak met een venijnige stekel en wij spelen met het blad van de mimosa dat bij aanraking dichtklapt en plagen een tarantula door met een stokje in zijn schuilplaats te poeren. Kortom in de jungle hoef je je niet te vervelen. Met behulp van boomstammetjes steken we regelmatig een riviertje over tot het geluid van een waterval steeds meer aanzwelt. Dan wijkt het groen uiteen een staan we voor een rotswand waar het water rijkelijk naar beneden klettert, de El Rocio. Een paradijselijke omgeving. Uiteraard volgt er een uitgebreid `klik-klak`-moment. Vanaf dit punt was het de bedoeling dat het gezelschap zich zou splitsen. De liefhebbers zouden nu via de rivierbedding kunnen afdalen en de rest zou voor meer zekerheid kunnen gaan. Maar Alex besluit dat, gezien de hoeveelheid water die naar beneden komt, het niet verantwoord is om via de rivierbedding af te dalen. De liefhebbers van zwemmen komen evengoed wel aan hun trekken bij El Venado, een klein meertje dat door het riviertje continue wordt gevoed. Niet alleen rivierwater ook het regenwater komt gestaag naar beneden. Vreemde ervaring om met de inslaande regendruppels om je heen in het water te liggen. Stephan en Indra laten zich verleiden om verder omhoog te klauteren en van de hoge af te springen. De terugtocht over een smal modderig paadje, omringd door vijftig tinten groen, neemt nog een klein uurtje in beslag. Alex denkt wat te horen en stapt van het pad af en glijdt onderuit. `Who pushed me?`Luttele seconden later denkt Dieni dat dit zo hoort en zit ze ook op haar billen in de blubber. Dikke plakkaten rode modder blijven aan haar broek hangen. Maar goed, beter aan de buiten- dan aan de binnenkant van de broek. Dan wacht ons nog een achtbaanachtige rit in de 6x6, die één keer in de bagger vervaarlijk overhelde maar we blijven gelukkig overeind. Eénmaal terug in Topes de Collantes schuiven we hongerig aan voor een rijk gevulde tosti. De klok loopt al richting half vijf en iedereen is toe aan een warme douche en droge kleren. Natuurlijk is een zonnetje en een blauwe lucht ook mooi. Maar voor deze dag, in deze omgeving, was het sombere en natte weer zeker niet verkeerd. Je blijft er in ieder geval lekker fris bij.
Het diner gebruiken we net als gisteravond in het restaurant van het hotel.