Suikerbaronnen en slavenhandelaren

Donderdag 27 oktober 2016

We hebben een prima nacht gemaakt, gevolgd door weer een prima ontbijt. De kamer en het sanitair zijn tip-top in orde, maar buiten de kamerdeur maakt het Hotel Pasacaballa maar een sombere indruk. Donkere gangen, grauwe, geverfde betonnen kolommen en – balken scheppen een sfeertje van de oostblok-landen van voor het vallen van de muur. Dat beeld wordt nog versterkt wanneer je de buitengevel bekijkt. Menig kazerne ziet er beter uit. Wel weer fraai is de omringende tuin met een, zo op het oog, fantastisch zwembad. We zullen er geen duik in nemen want vandaag gaan we met de Yutong op weg naar Cienfuegos. Met wie??? Yutong is het Chineese merk van onze `halve reisbus`, precies groot genoeg voor ons gezelschap.
Cuba heeft gegarandeerd 300 dagen zon. Maar al snel zet DJ de ruitenwissers aan, het is vandaag het zwaar bewolkt en de eerste regendruppels dienen zich aan. In de bus start Yoeri zijn dagelijkse uitleg niet voordat we uitgebreid Fred hebben toegezongen. Fred viert vandaag zijn 57ste verjaardag. In het ochtendprogramma zit een korte stadstour door Cienfuegos, ook wel de `parel van het zuiden` genoemd. Het is een rijke stad, gelegen aan een prachtige baai, en gesticht door een Franse militair in dienst van het Spaanse leger. Yoeri neemt ons mee naar het Parque Martí, het centraal gelegen plein en voormalig Plaza de Armas. We krijgen uitleg over de gebouwen die we eventueel straks op eigen gelegenheid kunnen bewonderen, maar de grootste belangstelling gaat uit naar de bank, waar de nodige euro`s in CUC`s worden omgewisseld. De belangrijkste winkelstraat ademt een typisch Frans sfeertje, met balkonnetjes en smeedijzeren hekken. Ook het prachtige Teatro Tomás Terry springt eruit. Dit, in Italiaanse stijl ontworpen theater, is een voortvloeisel uit het testament van een gewetenloze suikerfabrikant, rijk geworden door de slavenhandel en die het uiteindelijk gebracht heeft tot burgemeester van Cienfuegos. Na een korte wandeling over de (kunst) markt is het tijd voor een uitstekende kop koffie. Dat kan niet gezegd worden van de plek waar je je drank weer kunt lozen.
Voor de lunch bezoeken we nog het excentrieke Palacio del Valle. Dit wordt het origineelste gebouw in de gehele omtrek genoemd en is door diverse Cubaanse en buitenlandse architecten ontworpen in opdracht van suikerbaron Acisio del Valle Blanco, één van de rijkste mannen van Cuba. Het is als privé woning gebouwd aan het begin van de twintigste eeuw maar doet nu dienst als restaurant. Het `paleis` heeft duidelijk Moorse kenmerken en, met name de centrale hal, vertoont opvallend veel gelijkenis met het Alhambra in Granada. Op het dakterras drinken we nog een Cuba Libre op Fred z`n verjaardag. Het zingen laten we dit keer achterwege.
Voor de verandering nu geen warme maaltijd maar een uistekende sandwichlunch in Florida Blanca. Dat bevalt ook wel weer na een aantal dagen dubbel warm eten.

Na de lunch is Trinidad onze volgende bestemming. Trinidad is de op 2 na oudste nederzetting op Cuba en in 1514 gesticht door Diego Velázquez, de eerste Spaanse Gouverneur. De originele keienstraatjes en pastelkleurige huizen wekken de indruk alsof er sinds de koloniale tijd nauwelijks iets is veranderd. Vanuit cultuurhistorisch oogpunt is Trinidad de belangrijkste stad van Cuba.
Van de 17de tot en met de 18de eeuw was de stad een belangrijk centrum voor de handel in suiker en slaven. We bezoeken het Palacio Cantero, een voormalige herenhuis van, uiteraard, een lokale suikerbaron, maar het is later drastisch verbouwd in weelderige neoclassicistische stijl. Tegenwoordig herbergt het een museum. Het is kruip-door en sluip-door om op de toren van het complex te komen. Maar éénmaal boven heb je een prachtig zicht op de stad. Eigenlijk is het centrum van Trinidad, zo van bovenaf, één grote puinhoop, maar wel kleurrijk om te zien. Naast de oude straten, geplaveid met grote rivierkeien zijn vooral opvallend in het straatbeeld, de kanonnen die gebruikt worden als verkeerspaaltjes. Ook de grote hoge ramen in de gevels zijn kenmerkend. Alle ramen in de woonhuizen zijn voorzien van smeedijzer traliewerk om het gezin tegen rovende piraten te kunnen beschermen.
Toevallig of niet, maar we staan net voor de Canchánchara bar als het begint te regenen. Op aandringen van Yoeri gaan we maar naar binnen. Deze bar is vermaard om zijn gelijknamige cocktail canchánchara, gemaakt van rum, limoen, ijsklonten en honing. Uiteraard wordt er life muziek gespeeld. En of Fred het nu leuk vindt of niet, de muzikanten weten dat hij jarig is.
Als we Trinidad verlaten begint het al te schemeren, maar daar is het sombere weer natuurlijk ook debet aan. Het is nog zo`n twintig kilometer naar onze volgende overnachtingplaats. We slapen midden in het Escambraye gebergte, in het bergdorpje Topes de Collantes. Het dorp is gelegen op 800 meter boven zeeniveau en is bekend voor de schone lucht en het sanatorium voor longpatiënten. Het wordt een indrukwekkende klim en terwijl de avond steeds meer invalt nemen we denkbeeldig ons petje af voor de vele mountainbikers die bepakt en bezakt naar boven zwoegen. Er staan geen bordjes langs de weg, maar stijgingspercentages van tegen de 20% moeten we zeker gehaald hebben. Dan ben je snel boven, zou je denken. Maar niets is minder waar. Net zo vaak als we klimmen, stort de bus zich weer een dal in naar beneden. In het half duister arriveren we bij Hotel Los Helechos. Het is inmiddels opgehouden met de regendruppels. Het water komt nu met bakken uit de hemel. Het dinerbuffet gebruiken we in het hotel, meer mogelijkheden zijn er niet. Ook nu worden we weer vergast op life muziek. En geloof het of niet, ook zij weten dat Fred jarig is. Vanuit de keuken wordt een gigantische slagroomtaart aangerukt die kundig door Fred wordt aangesneden.

Cienfuegos – Trinidad - Topes de Collantes (reisafstand 100 km)