Zonnebril op, zonnebril af, zonnebril.....

Vrijdag 29 april 2016
Half tien ontbijt, het begint nu echt een beetje op vakantie te lijken. Vervolgens koffers pakken, afrekenen en de straat op. Een taxi brengt ons met vijf minuten naar de parkeergarage en nog voor de klok elf aanwijst laten we de bebouwde kom van Granada achter ons. De eerste honderd kilometer gaat via de grote weg A-92 en een geplande koffiestop richting Antequera. De Sierra Nevada ligt duidelijk achter ons en in het heuvelachtige landschap rijgen de olijfboomgaarden zich aaneen. Heel in de verte hangen dreigende zwarte wolken rond de bergtoppen. Bij afslag 146, vlak na Antequera ,verlaten we de grote weg en pakken een meer provinciale weg en rijden nog steeds in westelijke richting naar Campillos. Vandaar slaan we af naar het zuiden richting Malaga. Maar zover komen we niet. Bij Ardales slaan we weer af naar het westen en koersen nu af op het Parque Naturale Sierra de Las Nieves. Het totale beeld om heen verandert nu; was het in Granada half bewolkt maar nog wel lekker rond de 20°C, de eerder genoemde dreigende wolken komen nu rap dichterbij. De weg wordt smaller, we gaan steeds meer klimmen en de temperatuur daalt tot 12°C, brrr. De rondweg rond El Burgo is niet meer dan een aaneengesloten, maar schots en scheef liggende rij betonplaten waar zelfs Peter geen warm gevoel van krijgt. Misschien was dwars door de stad in dit geval wel beter geweest. Vervolgens klimmen we verder tot een heuse pas op 1190 meter, Puerte del Viento. Vlak daarvoor bij Mirador de Guarda Forestal nog even gestopt om een blik in de omgeving te werpen en een plas te doen. Je laat zo wel wat rommel achter. Vanuit de dreigende wolken daalt een dunne miezer op ons neer, of zouden de wolken gewoon zo laag hangen? Ver onder ons ligt El Burgo, het lijkt verdorie wel of daar de zon schijnt. En ook de andere kant, maar naar het westen wordt de lucht weer dunner. Bergtoppen hebben toch wel een grote affiniteit met wolken. Dus maar weer snel de auto in en de laatste 20 kilometer afdalen naar Ronda.
Ons nieuwe onderkomen ligt een kleine tien kilometer buiten Ronda, richting Sevilla. Gelukkig is het hotel goed bewegwijzerd want een echte adres is niet in de navigatie in te voeren. Een klein geasfalteerd weggetje voert door landelijk gebied en gaat op een gegeven moment over in een zandpad. Waar komen we nu weer terecht? Hotel Molina del Arco is een voormalige 15e eeuwse boerderij maar heeft sinds een jaar of twaalf een bestemming als hotel. De grote kamer ademt de sfeer van vroeger tijd, deuren met klinken, balken plafond, ruwe plavuizen vloer maar wel van alle gemakken voorzien. We drinken een biertje, met het zonnetje er weer bij, op het terras, dwalen door de tuin en constateren dat het zwembad nog leeg is. De keuken schijnt hier goed te zijn, dat gaan we dus maar uitproberen. Een wandeling naar Ronda zit er vanaf deze plaats niet in.