Los Cahorros

Donderdag 28 april 2016
Los Cahorros
Vandaag eerst maar een beetje uitslapen en rustig ontbijten. Nou ja rustig…… in de kleine ontbijtzaal van het hotel is het een gekrioel van jewelste.
De afgelopen dagen hebben we voortdurend door eeuwenoude wijken gekuierd en fantastisch mooie dingen gezien. Hoog tijd om ook maar eens van de natuur te gaan genieten. Op aanraden van Herman (??!) gaan we op weg naar Los Cahorros voor een avontuurlijke wandeling. Navraag bij de receptie van het hotel bevestigt, dat deze bestemming inderdaad, ook voor de inwoners van Granada, een geliefd wandelgebied is. Behulpzaam wordt ons uitgelegd hoe we bij de uitlopers van de Sierra Nevada kunnen komen en gewapend met wat plaatsnamen en een landkaart gaan we op weg richting parkeergarage. Lopend naar de Triunfo wordt nog wel een noodzakelijke koelkastmagneet gescoord en een bakje koffie. De stad uit gaat dit keer wat sneller dan twee dagen geleden erin. En nog geen twintig minuten later rijden we de bebouwde kom van Monachil binnen. We komen in de buurt en gaan nu af op de toeristische aanwijzingen. Ook dat lukt en we parkeren de auto, water mee, rugzakken om en gaan. Het pad leidt al snel naar een stromend watertje dat regelmatig gekruist moeten worden door middel van hangbruggen. Maar gaandeweg kruipen de rotswanden steeds dichter naar elkaar toe en wordt het, overigens goed verharde, pad steeds smaller. Meerdere keren hangen we aan ijzeren handgrepen om overhangende rotswanden te passeren of moeten we op handen en voeten verder om onder de rotspartijen door te kruipen. Als we zo`n goede vijf kwartier onderweg zijn, komt er een hindernis waar Dieni eigenlijk een kontje bij nodig heeft. Een bereidwillige Spanjaard biedt zijn diensten aan, maar Dieni weigert resoluut. Niet vanwege de Spanjaard, die deed zijn best, maar Dieni heeft het wel gehad, we moeten nog terug ook. Het is mooi zo. Weer terug in het zonovergoten landschap hebben we wel een biertje verdient, het loopt inmiddels alweer tegen vieren. We krijgen ook wel een beetje trek. Zullen we dan maar…… wel ja en voordat je het weet zitten we weer uitgebreid te tafelen. Terug in Granada wordt de auto weer in de parkeergarage gestald en kuieren we op ons gemak terug naar het hotel. Komt het door het zonnetje of door de klauterpartij, of is het wellicht de volle maag en het korte nachtje van gisteren? We zijn allebei een beetje mak. Peter probeert nieuwe energie op te doen door zich in de jacuzzi onder te dompelen. Dat is gejokt trouwens, want hij past er zelfs niet met gestrekte benen in. Eventjes een uurtje de ogen dicht helpt beter. Vervolgens moet er weer geschreven worden en neemt Peter zijn inmiddels vertrouwde plaats op het balkon in. Maar halverwege de avond wordt hij weer wat ongedurig, hij moet nog even de straat op en wat drinken, statief en fototoestel mee. Als we net een honderd meter op Carrera Del Darro gelopen hebben slaat Peter plotseling links af de smalle straatjes van Albayzin in. Dat betekent maar één ding; weer een beklimming. Dieni memoreert nog even dat haar knieën dit absoluut niet kunnen waarderen, maar klimt toch dapper mee. Op hetzelfde terras van eergisteren vinden we aan de rand van de balustrade nog een leeg tafeltje met wederom een sprookjesachtig zicht op het aangelichte Alhambra. Je kunt je ogen er niet vanaf houden. Het is dat de terrassen hier om elf uur sluiten, want anders hadden we er nog gezeten. Dan nog maar een wijntje en een nootje op de kamer. Morgen slapen we weer uit.