Het kan nog smaller!

Jullie sneeuw, maar wij ook. Gelukkig wel op afstand......
Vandaag weer verkassen, de koffers worden gepakt en we ontbijten nog maar een keer buiten de deur. Gelukkig is men zo vriendelijk om voor ons de auto van diep onder de grond weer buiten in het zonnetje te zetten. Van de route, vanaf het hotel, terug de wijk Judería uit, hebben wij intussen geen schrik meer. Bovendien zijn er rond dit tijdstip nog maar weinig mensen op straat. De wijk ontwaakt langzaam, de eerste winkeltjes worden geopend, de straatjes nog even geveegd en de plantenbakken bewaterd. We kiezen wederom voor een route over de route National, dit keer de N-432, richting Granada en laten de grote weg rechts van ons liggen. De ongeveer tweehonderd kilometer die we moeten afleggen is vele malen aantrekkelijker dan het eerste traject tussen Sevilla en Córdoba. De weg kronkelt zich voortdurend door een open, heuvelachtig landschap met links en rechts kilometers aaneengesloten percelen met olijfbomen. Het voorjaar spat er vanaf en wordt gekenmerkt door vijftig tinten groen. Elf uur is het voor ons koffietijd in Castro del Rio. We maken daar geen vrienden, want waarschijnlijk zijn wij aan de stamtafel van een vaste gast gaan zitten, hij mopperen, maar wij waren eerder.
We hebben nog zo`n vijftig kilometer naar Granada voor de boeg als we na een bocht plotseling de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada voor ons zien opdoemen. Wat een prachtig gezicht. Granada is een flinke stad en bruist van activiteit, altijd weer leuk als je ergens niet bekend bent. Onze navigatie stoort zich daar niet aan en stuurt ons zonder mankeren een vrije bus/taxibaan op. We passeren een paar agenten maar die reageren niet, zal wel goed gaan dus. Steeds dieper duiken we de oude stad in en dan wil onze routeplanner ons een weg laten inslaan die daar eigenlijk niet voor bedoeld is. Dus besluit Peter maar een kruising verder te rijden en dan maar rechtsaf te slaan. Dat was geen goed idee. De navigatie sputtert tegen en ook mede verkeersdeelnemers zien het hoofdschuddend aan. Een stevige local op een bromfiets neemt het voor ons op. “Waar moeten jullie heen”, denk ik dat hij zegt. “Naar het Hotel Museo Palacio de Mariana Pineda, een idee van Theo”. Ook al kent hij Theo niet, ik denk wel dat hij het snapt. “Volg mij maar”, lijkt hij te zeggen. Wij weten het verder ook niet, dus volgen we maar `man op brommer`. En dan toch door het poortje waar heel duidelijk op staat dat het niet verstandig is…..Man op brommer rijdt voor ons uit en is soms uit het zicht verdwenen. Plotseling staat hij weer voor ons, naast zijn brommer, en met heftige gebaren maakt hij kenbaar dat spiegels moeten worden ingeklapt. Centimeter voor centimeter schuiven we met de auto tussen de huizen door, zou dit nou niet anders gekund hebben!? We zien een vlaggetje in het navigatiescherm verschijnen, hè, hè we zijn er bijna. `Man met brommer` gebaart ons naar een taxistandplaats en wijst mij het hotel, señorita moet blijven zitten en señor moet met twee minuten weer terug zijn anders hebben we een probleem met de politie. Ik duw `man met brommer` een briefje in zijn hand, blij dat we het tot zover zonder krassen hebben volbracht. Uiteindelijk stallen we de auto in een parkeergarage op een paar minuten met de taxi vanaf het hotel. De rest van de middag en vroege avond besteden we aan het Alhambra. We komen niet verder dan het besef dat het morgen heel vroeg dag gaat worden. Om alle indrukken van de laatste paar uur rustig te kunnen laten bezinken, moeten we even dalen en klimmen, maar vinden we een terras met een uniek uitzicht op het Alhambra met op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada. Er zijn beroerdere plekken te bedenken.