De Mezquita

Maandag 25 april 2016

De dag begint met een stevig ontbijt; pannenkoeken, tenminste dat dacht Dieni. Het was uiteindelijk iets anders, heel lekker en zeer calorierijk. Hiermee komen we een groot deel van de dag wel door.
Voordat we het gaan vergeten; Joop en Gea, van harte gefeliciteerd met jullie 6e kleinkind, leuk joh dat Cecilia is vernoemd. Dieni houdt het met dit soort berichten deze tijd even niet droog meer, maar gelukkig is de rode zakdoek nooit ver weg. Vandaag, lieve lezers, houden we het kort. Niet omdat de dag korter was dan anders, maar gewoonweg omdat hetgeen wat wij vandaag gezien hebben niet met woorden is te beschrijven, tenminste niet door mij. Deze dag staat geheel in het teken van de Grote Moskee van Córdoba, de Mezquita. Van oorsprong Moors en een belichaming van de macht van de Islam op het Iberisch Schiereiland. Abd-Al-Rahman I liet de oorspronkelijke moskee bouwen rond 780 na Chr. In de loop der eeuwen hebben de diverse machthebbers de moskee uitgebreid met onder andere in de 10e eeuw de prachtige Mihrab, een rijk versierde gebedsnis met daarin een vergulde kopie van de Koran, waar pelgrims zevenmaal omheen moesten kruipen. In de 16e eeuw is het centrum van de moskee door de katholieken verwoest en is in het midden van het complex een kathedraal gebouwd. (Ook in Syrië zullen ze op de brokstukken weer gaan bouwen) We dwalen ruim twee uur ademloos door het complex. Zuilen van marmer en graniet, fantastisch stucwerk en prachtige koepels, je zou er een stijve nek van krijgen. Maar het heeft geen zin dit verder te beschrijven, dit moet je gewoon zien. Zelfs de foto`s zijn maar een slap aftreksel van de werkelijkheid. Toch moet je een keer afscheid nemen van deze indrukwekkende omgeving, bovendien krijgen we koud en dus besluiten we maar richting Salida te gaan. Tijdens de lunch op een zonovergoten terras warmen we weer een beetje door. Het volgende doel is de beklimming van de Torre del Alminar, een 93 meter hoge klokkentoren die is gebouwd op de fundamenten van een minaret. Aai, de toren houdt siësta en is pas vanaf vier uur weer te beklimmen. Voor ons vormt dat geen probleem; zolang er terrasjes zijn, de zon schijnt en er wat lekkers te drinken is, kan het wachten ons niet lang genoeg duren. Na de beklimming hebben we nog een paar uurtjes te doden voor dinertijd, maar daar kunnen we echt niet mee zitten. Terug op de kamer om even op te frissen, blijkt dat Peter een T-shirt heeft aangetrokken die voorlopig even niet meer uit kan. Volgende keer beter smeren.
Het avondeten wordt ook deze avond begeleid door levende Flamenco-muziek. Ik weet haast wel zeker dat je deze muziek moet leren waarderen, en dat kost tijd. Hoogst waarschijnlijk duurt deze stedentrip daarvoor te kort. Aan de inzet van de muzikanten ligt het zeker niet.