Smal, smaller, smalst

Zaterdag 23 april 2016
Smal, smaller, smalst
Vandaag staat de volgende tussenstop op de planning; Córdoba, een afstand van rond de 130 km en daar mogen we de hele dag over doen. Uitslapen dus, maar als Peter rond 8 uur op zijn klokje kijkt heeft voor hem de nacht lang genoeg geduurd, er moet nog wat geschreven worden. Dieni snurkt rustig verder. Rond half tien gaan de luiken voorzichtig open, het verhaal is weer klaar, de foto`s staan stand-by voor up-loaden en dus tijd voor ontbijt. We krijgen een tafeltje voor het raam toegewezen, ver weg van de hoek waar gisteravond het glaswerk sneuvelde, en het zonnetje spreidt zijn stralen over de yoghurt en het gebakken ei. Na de koffer ingepakt te hebben en in de lobby ons reisverhaal on-line te hebben gezet, rijden we rond elf uur de binnenplaats van de Parador af, we slaan rechtsaf, de kortste route, richting Puerta de Córdoba. Maar wat gisteren, met een half opgebroken weg, nog wel mogelijk was, lukt vandaag niet meer; omleiding, maar hoe? We zijn bijna een half uur bezig om ons door de nauwe straatjes te wringen. En sommige straathoeken hebben we wel drie of vier keer gezien. Doordat het zaterdag is, staan er heel wat meer auto`s langs de huizen geparkeerd, maar met de spiegels ingeklapt verlaten we toch zonder krassen Carmona. En Theo nog bedankt, dit onderkomen is werkelijk een aanrader.
De GPS laten we nog maar even uit. We kiezen ervoor om, met de kaart op schoot, de secundaire weg te volgen via de plaatsen Palma Del Río, Posadas en Almodóvar Del Río. Het landschap richting Córdoba verandert langzaam van licht glooiend naar meer heuvelachtig en het land aan weerszijde van de weg wordt gedomineerd door afwisselend piepers, olijfbomen en sinaasappelbomen, kilometers en kilometers achter elkaar. De Spaanse vertaling van sinaasappel, naranja, is nog een overblijfsel van de Moorse taal. Opmerkelijk is ook dat ongeacht wat er verbouwd wordt, de akkers er goed georganiseerd uitzien. Halverwege plannen we nog een koffiestop en voordat we er eigenlijk erg in hebben rijden we de buitenwijken van Córdoba in. Tijd om de routeplanner in te schakelen, en dat is voorwaar niet overbodig maar tegelijkertijd ook verwarrend. Op haar aanraden staan we plotseling vast in een doodlopende straat, met links geparkeerd blik, rechts een hoge stoep en voor ons een `ietwat van het padje af geraakte` zwerver. Of hij ons nou wel of niet behulpzaam wilde zijn, vermeldt de historie niet meer. Op verzoek van Dieni gaan de ramen dicht en de deuren op slot. Toch maar proberen te keren, ik kan me niet herinneren zo vaak te hebben moeten steken, en dat met onze zwervende vriend dan weer voor en dan weer achter de auto. Eenmaal gekeerd pakt de navigatie de route weer op. We zijn nog maar een paar honderd meter van onze bestemming verwijderd wanneer ze ons weer een doodlopende straat in stuurt. Maar zij niet alleen, ook een op de muur getimmerd bordje geeft dezelfde richting aan voor ons hotel. Dus je hebt geen keus. En weer wordt de weg smaller en smaller, plotseling houdt het op, op een splitsing van twee stegen staat voor ons een auto koffers uit te laden, een hotel dus, maar niet het onze. Peter doet de alarmlichten aan, waarschijnlijk alleen om de voetgangers te waarschuwen want verder komt hier niemand, en gaat gewapend met de hotelvoucher naar de receptie. “Nee, dit is niet het Amistad Córdoba, die is nog een goede honderd meter verder”, en een grote grijns verschijnt op het gezicht van de receptionist. Ik laat Dieni maar even in de auto zitten en ga te voet verder. En ja hoor, de steeg gaat over in een klein pleintje als ingang voor ons hotel. Dus de auto maar opgehaald, een wit bord met een rode rand negerend en dwars door de menigte toeristen op weg naar ons nieuwe onderkomen. Het voelt een beetje alsof je met een stadsbus op vrijdagochtend door de Hekelstraat via het Fnidsen een parkeerplaats zoekt tussen de kaasdragers op het Waagplein. Hoe we hier weer wegkomen, zien we over drie dagen wel weer, voorlopig heeft een vriendelijke medewerker van het hotel onze auto diep onder de grond weggezet, die hebben we de komende dagen niet meer nodig.
Onze kamer is weer van alle gemakken voorzien; zelfs de badjassen en slofjes staan voor ons klaar. Na eerst maar eens even aan onze huwelijkse voorwaarden te hebben gewerkt, wordt het tijd om de omgeving te verkennen. We zitten op een steenworp afstand van de Mezquita, de grote moskee maar daar is overmorgen vast meer over te vertellen. Wij beperken ons voor de rest van de middag tot een beetje slenteren en links en rechts een terrasje voor een wijntje. Als de trek de overhand krijgt zetten we ons neer bij een kleine tapasbar vlak bij het hotel en krijgen het voor elkaar om vrijwel de gehele kaart leeg te eten. Vervolgens slenteren we nog wat verder maar besluiten al vrij snel om onze kamer maar op te zoeken om nog wat administratief werk te verrichten. Er komen nog meer dagen in Córdoba.