Keramiek, pleintjes en een park

Vrijdag 22 april 2016
Keramiek, pleintjes en een park
Met een volle maag en de tandjes gepoetst zetten we wederom koers naar Sevilla. Was de focus gisteren meer naar binnen gericht op twee bijzondere bouwwerken, vandaag blijven we meer in de buitenlucht. Het weer is er ook naar. Auto raken we weer soepel kwijt in de parkeergarage, iets minder soepel verloopt het opstarten van Peter zijn onderdanen. We hebben de parkeergarage nog maar net 10 meter achter ons of zijn voet verdwijnt in een gat in het trottoir. Geholpen door een vreemde manoeuvre blijft hij dit keer overeind. Een goed begin van de dag. Eerst maar eens koffie. Dat lukt uiteraard bij dezelfde Starbucks als gisteren. We starten met een stadswandeling die volgens de Capitool gids anderhalf uur in beslag zal nemen. Wij kennen dat ondertussen en weten dat we hier een groot deel van de dag mee zoet zullen zijn. De wandeling start achter het paleis in één van de elegantste parken van de stad, de Jardines de Murillo. Het monument voor Columbus hebben we niet gevonden, wel zijn we tegen een ontzagwekkend grote boom aangelopen waarvan de naam me even niet te binnen wil schieten. We zullen hem later op de dag nog vaker tegenkomen. De wandeling loopt door een van de oudste barrios (buurten); de joodse wijk Santa Cruz. Het is een mengeling van nauwe straatjes en steegjes, afgewisseld met schilderachtige pleintjes, doorkijkjes en prachtige gevels vol met keramiek. Zelfs de onderkant van de gietijzeren balkonnetjes zijn voorzien van dit kleurrijke tegelwerk. Toeristen zijn er ook, in drommen lopen ze voor je voeten en één keer heeft Peter twee vingers nodig om wat ruimte te scheppen. Rond het middaguur stromen de terrassen vol voor de lunch. Wij vinden een prima stekkie voor de tapas binnen. Voor het laatste deel van de wandeling gaan we een brug over de rivier de Guadalquivir over naar de wijk Triana, beroemd als keramiekdistrict en thuishaven van de flamencocultuur van Sevilla. Wij vinden echter dat dit deel van de stad nodig aan een opknapbeurt toe is. We beëindigen de stadwandeling en steken de rivier bij een volgende brug weer over. We hebben voldoende steen en straatjes gezien en zoeken de rust op van het lommerrijke Parque María Luisa, een groot stadspark ten zuiden van het stadcentrum. Het park bevat niet alleen meerdere exemplaren van de eerder vermelde boom, de Arbol de las Lianas weten we nu, maar ook nog vele historische gebouwen. Deze zijn hier neergezet voor de Ibero-Amerikaanse tentoonstelling in 1929, een internationale beurs waarbij is getracht Spanje en Sevilla op de wereldkaart te zetten. De werkelijk adembenemende gebouwen doen nu dienst als musea, ambassades, militair hoofdkwartier, universiteit en culturele instellingen. Het halve maanvormige Plaza de España doet denken aan Venetië en vormt het bruisende middelpunt van het park. Voordat we weer afdalen in de metro zoeken we even rust op in de patio van het meest chique hotel van Sevilla, het Alfonso XIII. Onder het genot van een droog wit wijntje laten we alle indrukken van vandaag nog eens passeren.
Op de terugweg doen we nog even een Carrefour aan voor wat proviand voor morgen onderweg en tegen acht uur in de avond rijden we de binnenplaats van de Parador weer op. Even opfrissen en een half uurtje later schuiven we aan voor een copieus diner. Een bijzonder smakelijke entrecote is zelfs Dieni te machtig, en die kan toch echt wel wat op. We besluiten het diner nogal luidruchtig door al het glaswerk, en er stond nogal wat op tafel, in één keer in een horizontale stand te leggen. Alleen de fles water stuiterde in de scherven op de stenen plavuizen, de schade viel erg mee. Terug op de kamer vallen de luiken dicht, geen puf meer voor een verhaal. Dat komt morgen wel weer.