Een kerk en een paleis

Krap hoor die stoelen bij Transavia. Maar wij hebben geluk. In een vrijwel volle kist is er naast ons een hele rij leeg en de stewardess vraagt ons te verkassen zodat we een vrije stoel tussen ons in hebben. Was natuurlijk ook een beetje eigenbelang want anders waren mijn lange benen een aardig obstakel in het gangpad. We konden niet zien of Linda de Mol ook die mazzel had. De vlucht verloopt volgens schema en in krap drie uur landen we op het kleine vliegveld van Sevilla. Het in ontvangst nemen van de huurauto neemt nogal wat tijd in beslag, maar dan heb je ook wat. In een vrijwel nieuwe Hyundai i30 zit je trouwens wel vlak boven het asfalt. Vervolgens de Garmin programmeren en op naar Carmona. Terwijl de schemer bezit neemt van het land naderen we een wit dorp tegen een helling aangeplakt. Ons onderkomen ligt niet aan een straat met een naam dus onze elektronische gids werkt binnen de bebouwde kom van Carmona alleen maar als een stoorzender. Gelukkig ontwaren we in de invallende duisternis af en toe een bordje richting Parador. We hopen maar dat het goed gaat, want keren is geen optie. De straat wordt smaller en de huizen aan weerszijden kunnen elkaars dakgoten bijna knuffelen. Over de kasseien en door tientallen gaten kruipen we voort, bedacht op het moment dat een onverlichte koets met paarden voor ons neus staat. Plotseling doemt een fortachtig bouwwerk voor ons op, bestemming bereikt. De nauwe dubbele doorgang in de verdedigingmuur ligt versprongen ten opzichte van elkaar en voorzichtig rijden we de binnenplaats op. Welkom in Parador de Carmona. Eénmaal binnen gaan we honderden jaren terug in de tijd en elk moment verwachten we Ivanhoe of Floris tegen te komen. Ten opzichte van de entree en lobby ligt onze kamer op verdieping -2?! Dat is even wennen. De kamer is van alle gemakken voorzien, maar veel tijd gunnen we onszelf niet, er moet nog een hapje gegeten worden. Het loopt al tegen tienen en we besluiten om lopend nog even wat tapas te scoren. Het dorp is echter rond dit tijdstip niet meer zo levendig en de keus beperkt, maar we vinden nog een tentje dat voor ons een paar hapjes wil opwarmen en terwijl we nog een glaasje rood laten bijschenken wordt het terras binnengehaald en de barkrukken op zijn kop gezet. Tijd dat we gaan. Terug in de Parador en op de kamer gaat bij ons het licht ook uit. Wat heet, stikdonker is het hier…. en in de verte blaft een hond.

Donderdag 21 april 2016
Op de kamer is het nog steeds stikdonker terwijl de klok toch heel duidelijk tegen achten aangeeft. Hoog tijd voor Peter om de gordijnen en de dubbele ramen open te doen. Vanuit onze kamer kijken we uit over een enorme vlakte en het zonnetje probeert heel voorzichtig wel vijftig tinten ochtendnevel te verdrijven. Parador staat voor een staatshotel gevestigd in een gerestaureerd kasteel, klooster of jachtslot. In het geval van Parador de Carmona gaat het om een gerestaureerd fort gebouwd in de 14e eeuw gedurende de Moorse periode, op de resten van een eerder fort gebouwd door de Carthageners. Het fort maakt deel uit van verdedigingwerken rondom Carmona, dat vandaag de dag een heuse toeristentrekker is.
De ontbijtzaal is één van de pronkstukken van het hotel, je waant je als Harry Potter op Zweinstein. Het ontbijt is overigens van recentere datum. De receptie geeft ons informatie over een parkeergarage in de buurt van een metrostation en in een klein half uur rijden we de bebouwde kom van Sevilla binnen. Auto onderdak en lopend op weg, een paar keer vragen brengt ons bij de ingang van de splinternieuwe metro. Sevilla kent slechts één lijn, maar dat is net voldoende voor ons. Met z`n tweeën (legaal) op één kaartje reizen we twee haltes verder en komen midden in het oude centrum bij Puerta de Jerez weer boven de grond. Tijd voor koffie en een plas. Op het terras voor een Starbucks zien we grote groepen scholieren en toeristen aan ons voorbij trekken. Af en toe wordt de stroom doorsneden door een koets met paard met dito toeristen aan boord, iedereen gaat dezelfde kant op, dus als de koffie op is en de plas gedaan sluiten we maar aan. Voor vandaag staan in ieder geval op het programma Real Alcázar, het paleis en de kathedraal van Sevilla inclusief La Giralda. De rij wachtenden voor het paleis is immens, dus sluiten we achter aan de rij voor de ingang van de kathedraal. Met de bouw van dit enorme gotische godshuis is in 1401 begonnen en een goede eeuw later was hij klaar, volgens zeggen de grootste christelijke kathedraal van Europa. Vermeldenswaard zijn de graftombe van Columbus, de enorme gouden waterval rondom Santa Maria de la Sede, de sinaasappelboomgaard en de enorme hekwerken in de kathedraal. De beklimming van La Giralda, de klokkentoren, mag natuurlijk niet ontbreken. Deze toren is nog een overblijfsel uit de Moorse tijd en gebouwd aan het eind van de 12e eeuw. Heel bijzonder maar wel comfortabel is dat de 35 omgangen niet verbonden zijn door traptreden maar door vals plat. Eénmaal op de omloop heb je een fantastisch uitzicht over Sevilla. De witte bebouwing overheerst en gebouwen hoger dan drie verdiepingen zijn er nauwelijks. Van boven zien we dat de rij voor het paleis aan het opdrogen is, dus dalen we langzaam maar weer af, scoren een stuk pizza en sluiten achteraan. Het duurt toch nog een minuut of twintig voor we binnen staan en een heuse security check hebben ondergaan; poortje door, rugzak door de scan, het doet niet onder voor een vliegveld. Maar goed de Koninklijke familie resideert hier ook nog wel eens dus je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Eénmaal binnen val je van de ene verbazing in de andere. We dwalen van rijk versierde zalen naar patio`s, dan door stukken tuin en langs ondergrondse baden en overal de hoefijzervormige bogen en onuitputtelijke hoeveelheden geglazuurde mozaïeken. Soms wil je een kunstwerk vanuit een andere hoek bekijken. De koepel van de Salon de Embajadores bestaat uit een oogverblindend verguld houten vlechtwerk. Peter doet zijn rugzak af en gaat centraal in de hal languit op zijn rug liggen voor een unieke foto. Hij had hierbij echter niet op de tegenwerking van de vrouwelijke suppoost gerekend. “Op de grond zitten of liggen, doen wij hier niet en dat omdat ik het zeg!” Een typisch staaltje misplaatste girlpower. Het doet ons erg denken aan het optreden van de Griekse suppoost. Nog geen half uur later krijgt Peter toch zijn zin (en gelukkig geen suppoost in de buurt). Terwijl hij nauwelijks een paar waarschuwende woorden tegen een ander bezoeker had uitgesproken die struikelend een deur uitkwam gaat hij zelf, gewapend met fototoestel, languit. Geschrokken schieten omstanders toe, maar Dieni weet die goedbedoelde aandacht af te leiden en meldt dat het vandaag nog maar de tweede keer was. Meestal blijft zo`n val zonder gevolgen, maar niet in de historische Alcázar. Een lelijke kras over de plavuizen zal de toekomstige eeuwen trotseren. Hoog tijd om maar te vertrekken. Voordat we de terugreis in omgekeerde volgorde aanvaarden sluiten we af met een glaasje wijn op het terras, zo half bewolkt en met een temperatuur van rond de 18°C is het prachtig weer voor een stedentrip.
Terug in Carmona stillen we onze trek in het dorp bij een tapasbar. We eten buiten. In één van de zalen van de Parador drinken we nog een afzakkertje en wordt het verhaal geschreven en drinken we nog een wijntje. Ton zou het resultaat van Ado-AZ nog doorgeven; gelukkig hebben we nog teletekst.