Heel vervelend, die laatste dagen

Woensdag 11 november 2015.
Keuveltjesavond in Nederland, wij vragen ons af of ze dat ook op het hier nabij gelegen eiland Sint Maarten ook vieren. Vanochtend worden we opgehaald door oud-collega Angelo, die alweer drie jaar werkzaam is voor de Janssen de Jong Groep hier op Curaçao. De onderneming is als aannemer actief in wegenbouw, civiele betonbouw, woning- en utiliteitsbouw, heeft een asfaltcentrale, twee betoncentrales, een prefab fabriek en bezit een groeve op het eiland voor de winning van kalksteen en zand. Het is een hartelijk weerzien en Angelo neemt ons mee voor een korte toer langs een aantal productielocaties. Angelo werkt als betontechnoloog voor Beton Industrie Brievengat en is verantwoordelijk voor kwaliteitszorg en veiligheid. Op de betonfabriek, die hoofdzakelijk betonblokken, betonklinkers en –tegels vervaardigd krijgen we een korte rondleiding tot in het hart van de fabriek bij de stenenpers. Onderweg in de auto krijgt Angelo een aantal malen telefoon. Terecht want het werk gaat gewoon door. Maar het is wel heel toevallig als plotseling mijn collega Richard aan de andere kant van de lijn hangt. Beton Industrie Brievengat werkt hoofdzakelijk met ENCI cement. Voor de handel in verpakt cement verkoopt men Argos Portlandcement; waar ben ik die naam eerder tegengekomen. Aan het eind van de ochtend worden wij weer keurig afgezet bij ons hotel en maken een afspraak om later in de week samen nog wat te drinken.
Onze middag brengen we verder door op ons `Bounty-achtige` strandje, snorkelen en lezen wat, laten ons verwennen met een borrelhap en lekker wijntje en zien de zon net niet in de zee zakken. Een dikke wolkenband aan de horizon verhindert het vrije uitzicht.
Het avondeten houden we simpel, verscholen in het dichte groen achter het zwembad blijkt nog een bar te zijn die nog een uitstekende saté uit serveert. Wij hebben er voldoende aan.

Donderdag 12 november 2015.
Met de bus van 8 minuten over tien naar Otrabande, het begint er verdorie wel op te lijken of de busjes hier op tijd rijden. We struinen de nodige tentjes af in de hoop nog iets leuks voor de kleinkinderen te scoren, dat valt niet echt mee. Makkelijker is het om koffie bij Macdonalds te bestellen. De lunch gebruiken we bij de Moomba Beach Club, een gezonde salade.
Beetje lezen, beetje snorkelen, beetje zonnen. En dit keer wel met een aperitief in de hand de zon in de zee zien zakken. In het schemerdonker wandelen we terug naar het hotel en genieten van de zwoele wind die enige verkoeling brengt onder de zweterige oksels.
We laten ons verwennen met een vijfgangen diner en lezen nog een stukje op ons balkon, maar het wordt Peter al snel vijftig tinten donkerder achter z`n dichtvallende oogleden. Nog voor elven is het licht uit.

Vrijdag 13 november 2015.
We staan laat op en ontbijten pas rond half tien. We hebben geen haast en het strand loopt niet weg. Tegen het middaguur pas trekken we de bedjes in de schaduw van de dicht bebladerde bomen, leeswerk binnen handbereik, kopje koffie, beetje snorkelen. Ik had jullie gewaarschuwd, deze laatste dagen is er niet veel meer aan. En voor je er erg in hebt begint onze gouden vriend alweer te zakken, we nemen nog een uitgebreide borrelhap en kuieren op ons gemak terug naar het hotel. Terwijl Dieni het zout van zich af staat te spoelen en Peter komt tot het besef dat hij vanochtend toch beter nog had wat kunnen smeren. Er zijn een paar plekken rond het middel die verdacht rood zijn geworden. Over een uurtje wordt er in de lobby van ons hotel een borrel geschonken op uitnodiging van de GM. Daarna worden we door Angelo opgehaald om nog even wat in de stad te drinken en een beetje bij te kletsen.