Hij kan het niet laten

Dinsdag 10 november 2015.
En jullie verslaggever kan het toch niet laten. Is er veel gebeurd dan? Dat valt wel mee, zie het meer als een sfeerimpressie. Alleen gisteravond al was een belevenis. Het hotel beheert ook voor buitenstaanders een kleinschalig restaurant. Voorzichtig informeren we of er voor ons nog een plaatsje vrij is, dat kan. In een sprookjesachtig decor genieten we van een vijfgangen diner waar zelfs meneer Braakhekke zijn vingers bij af zou likken. Zou me overigens niets verbazen als hij de kookvaardigheden hier zelf zou hebben overgebracht, want bekende Nederlanders blijken op het eiland kind aan huis. Zo is het interieur is van ons hotel ontworpen door Jan de Bouvrie himself; eenvoudig, wit en smaakvol. En wat een plantenpracht. Alleen vraag je je af wanneer die continu schreeuwende zangkanarie nou eindelijk eens gaat slapen. Het diner wordt abrupt even onderbroken door een orgastische regenbui en de gasten die minder beschut in de patio zitten te eten vluchten hals over kop naar een droger plekje. In het donker heeft niemand die vijftig tinten grijs zien aankomen. Ook onze nacht verloopt vrij heet. Maar dat is meer het gevolg van het feit dat Peter een hekel heeft aan airco. Toch moet hij in de loop van de nacht zijn meerdere erkennen in de warmte en gaat toch de airco aan, want het scheelde niet veel of in navolging van juffrouw Scholten waren er in bed niet meer dan twee plasje over. (Ken je klassiekers!!)
Na het ontbijt zwembroek aan en richting strand, het ligbedje wordt in de schaduw van een boom gemanoeuvreerd, wat eigenlijk niet nodig is. Het wolkenpakket lijkt wel steeds dikker aan te groeien tot één grijze tint. Peter gaat voor het eerst de zee in en is blij dat hij afgelopen zomer de nodige kilometers `bloten voetenpad` heeft getraind, want de eerste meters naar open water voelen niet prettig aan de voetzolen. De onderwaterwereld is niet echt heel rijk, maar wat er zwemt heeft echt zijn mooiste zondagse pak aangetrokken. Tijd voor koffie….., dat bedenken we net op tijd want we zitten nauwelijks op het kleine genoeglijke terras of het grijze wolkendek kent zijn ontlading. Vijf minuten hoogop en vervolgens kleurt de hemel weer blauw met hier en daar een plukje wit. Plots een teken van herkenning, terwijl we genietend achter een mislukte cappuccino voor ons uit zitten te staren, komen er twee bekende personen ons beeld inlopen; Karin en Hans. Hoe is het mogelijk. Dus nog maar een koffie en gezellig even bijteuten, want tenslotte hebben we elkaar al een etmaal niet meer gezien. Tegen het middaguur moeten we op stap voor een andere afspraak, we nemen de bus van 13.08 uur richting centrum en zetelen ons op een bankje op de Handelskade nabij de pontjesbrug. Exact op het afgesproken tijdstip sluiten we Els en Erik in onze armen, toch wel bijzonder zo ver van huis. We kuieren een beetje langs de St. Annabaai, zien een enorme autocarrier uitvaren, vervolgens langs de bootjesmarkt tot aan de Ronde Markt en schieten links en rechts wat plaatjes. Natuurlijk laten we ons als volleerde toeristen vereeuwigen op de pontjesbrug en settelen we ons op één van de terrassen op de Handelskade. Tegen half zes komt een busje Els en Erik weer ophalen, zij hebben nog een afspraakje in hun hotel. Wij hebben de tijd aan onszelf, nemen nog een wijntje en zien de schemer langzaam overgaan in duisternis. Het zicht op de pontjesbrug wordt steeds mooier; de bogen op de brug bevatten ledverlichting die continu verandert in alle kleuren van de regenboog. Een feeëriek schouwspel. Peter neemt tientallen foto`s met alle mogelijke instellingen in de hoop dat er toch eentje goed zal lukken. Achter ons begint een duo Caribische klanken over ons uit te strooien, klinkt stukken beter dan de karaoke van een paar dagen geleden. We hebben nog niet veel honger en besluiten terug te kuieren richting busstation wanneer we voor ons twee bekende personen ontwaren, fluiten helpt niet maar op de naam `Hans` draait de eigenaar zich om en besluiten we om wederom met Hans en Karin bij de locale Starbucks de dag te evalueren. Spontaan krijgen we een lift aangeboden en ettelijke minuten later nemen we voor de tweede keer deze dag afscheid van onze reisgenoten, bijzonder.
We nemen nog een flesje wijn mee naar de kamer, Peter zet zich achter z`n laptop en Dieni pakt een boek, buiten is de lawaaipapagaai weer met zijn monotone gezang begonnen. Wij storen ons er niet meer aan.
En nog voor Erik en Els, wij krijgen zojuist de groeten van Yvonne Klijbroek en moeten die ook aan jullie overbrengen, bij deze!