Terug op Curacao

Maandag 9 november 2015.
De laatste avond aan boord zat weer vol afwisseling. Na het galadiner, zelf hadden we er niet op gerekend maar menigeen was aardig opgedirkt, moeten we de koffers pakken en buiten de hut in het gangpad klaarzetten. Vervolgens was het tijd voor een `klik-klak`-moment en een `high-five` samen met de kapitein en z`n staff. We hebben even naar de rij gekeken maar voelen helemaal niets voor deze poppenkast. Dus dan toch maar weer naar de Salón op Dek 5. Daar gaan weer de voetjes van de vloer, maken we eindelijk eens mee hoe een karaoke verloopt en spelen we één rondje bingo. Gelukkig gaat de vingerplant aan ons voorbij. Tegen middernacht vinden we het wel weer welletjes en zoeken ons mandje op.
We maken een goede nacht en rond half acht gaan de luiken open. De Monarch is bezig met het afmeren langs de pier van Willemstad. Voor de laatste keer toilet maken en even over achten doen we definitief de deur van de hut achter ons dicht. Na het ontbijt worden we verwacht in de Broadway Showroom voor een toelichting op de ontschepingsprocedure. Dat gaat allemaal reuze relaxed en rond tien uur kunnen we onze koffers oppikken bij de douane. Onze koffers worden handmatig nog even doorgewoeld, maar er worden geen ongeregeldheden geconstateerd. Ook de zak soda mag weer mee aan land. Nog even een stempel in het paspoort en we staan weer buiten. Verrassing….. aan de andere kant van het hek staan Erik en Els ons op te wachten. Een lijfelijke knuffel kan nog niet, zij mogen het haventerrein niet op en wij moeten wachten op ons transport. We spreken af voor later en moeten nog een dik uur wachten voor de transfer naar het hotel. De kamer is nog niet gereed, dus, o wat vervelend, zetten wij ons eerst maar eens naar aan het strand voor een licht verteerbare lunch en een heel bekend biertje.
Ook nog even contact opgenomen met oud-collega Angelo om de komende dagen gezellig even bij te praten. En verder kunnen we het denk ik heel goed uithouden met een bedje en een parasol. Verwacht niet al te veel verhalen meer, want ik denk niet dat jullie allemaal zitten te wachten op het feit hoeveel zand er nu weer tussen onze tenen zit. Maar mochten er de komende dagen nog vermeldenswaardige zaken zijn, dat meldt jullie verslaggever zich van zelf wel weer.