Colombia, Cartagena

Zaterdag 7 november 2015.
In de loop van de ochtend is er `land in zicht`. We varen recht op de haven af van Cartagena/Colombia. We waren er op voorbereid; als je deze vijfde stad van Colombia van over zee benadert, dan moet je aan boord staan. Vanuit de verte, over bakboord, is het net alsof je Manhattan ziet liggen, een skyline gedomineerd door wolkenkrabbers. Peter heeft zijn focus meer recht vooruit en denkt een cementfabriek te herkennen. Hoe meer we dichterbij komen hoe minder fraai de gebouwen er uit zien en hoe heviger het zonnetje op onze kuiten begint te branden. Vlak voor we van boord gaan hebben we nog even tijd voor een kop koffie en na wat klooien met de foto`s is Peter er inderdaad zeker van dat het om een cementfabriek gaat; in de toren is een cycloon te herkennen en nog meer doorslaggevend is de oven onderaan de toren. Tegen twaalven worden we opgepikt door Lobke, onze gids voor vandaag. Maar op dat moment zijn we al drijfnat. Het is zonnig en bloedheet en het zweet tapt uit alle gaten. Het ene flesje na andere flesje water wordt naar binnen gegoten maar het water krijgt niet de kans om door te stromen naar de blaas. We hebben dan al een stukje regenwoud inclusief de nodige papagaaien en apen overwonnen. De temperatuur ligt rond de 32°C maar door de hoge luchtvochtigheid is het drukkend warm. Terwijl we midden in de regentijd zitten gaat Cartagena gebukt onder droogte en denkt men zelfs aan rantsoenering. Wat een verschil met gisteren in Panama. De Nederlandse Lobke wordt gesouffleerd door Raoul, een lokale gids. Wij kennen Colombia hoofdzakelijk van koffie, voetballers, wielrenners en drugs. Maar het echte geld wordt verdiend met de export van steenkool, fruit, goud en smaragd. De hoofdstad Bogota heeft 8 miljoen inwoners en wordt op de voet gevolgd door Meddelin. Cartagena is de vijfde stad en kent slecht 1 miljoen inwoners en wordt ten opzichte van de andere steden als arm gekwalificeerd. In 1533 zetten de Spanjaarden de eerste voet aan wal en onderwierpen het land aan hun regiem. De stad heeft een belangrijke rol gespeeld in de slavernij; de Spanjaarden brachten de slaven hier aan land om ze vervolgens over Zuid-Amerika uit te venten.
Onze eerste stop is gelijk het hoogste punt van Cartagena, het klooster van Santa Cruz. De weg erheen voert over de kruisweg, alweer de tweede binnen een paar dagen, en de veertien bochten durende beklimming is een touretappe waardig. Boven gekomen worden we met open armen ontvangen door de straatverkopers, maar ze zijn hier lang niet zo agressief als in de meer Arabische landen. Het klooster is niet meer als zodanig in gebruik maar herbergt nog wel een fraai kerkje en een hele fraaie intieme binnenplaats. Terwijl we genieten van het uitzicht op de haven en het Manhattem van Cartagena, wordt het steeds donkerder en drijven vijftig tinten grijs onze kant op. Een ontlading volgt als we in de bus stappen. Wij blij dat we nog geen natte broek hebben en de plaatselijke bevolking blij omdat de smachtende plantjes eindelijk weer gevoed worden.
De tweede stop is het Fort San Felipe, in 1657 gebouwd als verdedigingswerk op een natuurlijke heuvel. Maar nu ontkomen we er niet aan en wordt dit bezoek ook voor ons een natte bedoening. Peter heeft inmiddels de bevestiging; de cementfabriek staat bekend onder de naam Argos, een naam de je ook tegenkomt op de truckmixers die we tegenkomen.
Vervolgens bezoeken we de Boveda`s, een drieëntwintig tal, voornamelijk op toeristen gerichte, winkels die deel uitmaken van de verdedigingsmuur rondom Cartagena. De winkels zijn 15 meter diep en werden oorspronkelijk gebruikt als munitieopslag en slaapplaats voor de soldaten. Van de verdedigingsmuur, die rond 1600 is opgetrokken, is nog ongeveer acht kilometer in takt en heeft nu een plaatsje gekregen op de UNESCO werelderfgoedlijst.
We besluiten het bezoek met een stadswandeling waarbij we nog veel meer leren over het verschil tussen de koloniale en republikeinse bouwstijlen. We maken opnieuw kennis met Bolivar, de van oorsprong Spaanse vrijheidsstrijder, die opererend vanuit het huidige Venezuela , in 1811 Bolivia heeft bevrijd van het juk van de Spanjaarden en het land zijn zelfstandigheid heeft gegeven. We leren van de goede geestelijke San Pedro Claver, die zich vooral het lot van de slaven heeft aangetrokken, al kunnen wij dat nooit meer los zien van grijze bijgedachten. En we kennen nu de betekenis van de Colombiaanse vlag: Blauw als symbool voor het water en de lucht, geel voor het goud en de rijkdom die het land voortbrengt en rood voor al het bloed dat in het verleden is gevloeid en strijd die is gevoerd.
Onze harde schijf zit voor vandaag wel weer vol. We keren terug naar de Monarch en verlaten het oude centrum met de positieve indruk dat het stadsbeeld veel fraaier is dan vanochtend nog gedacht, vrijwel geen vuilnis langs de straten, goed onderhouden gebouwen en mooi verzorgde plantsoenen en plantjes die vandaag een fantastische dag beleefd hebben. Wat een verschil met ons beeld van Panama. Terug aan boord scoren eerst maar eens een biertje, wat stokbrood en wat pizza en werken, terwijl de duisternis rondom ons invalt, het verslag een beetje bij. Gepland vertrek voor vanavond rond 21.00 uur.