SAONA ISLAND

Donderdag 6 november 2014.
Het wordt een lange dag die met hoofdletters wordt geschreven. Voor Peter begint de dag al midden in de nacht. Even eruit om te plassen, maar dan blijkt dat z`n achterwerk de regie over neemt. Heeft `de Vloek van de Farao` weer eens toegeslagen? Die is wel erg ver van huis dit keer. Maar `life goes on` en om half zeven is het verzamelen in de eetzaal. Naast Immodium en een Asprientje moet er toch ook maar een bodem in de maag. Klokslag zeven uur rijdt een busje voor en het komende half uur worden diverse resorts aangedaan om medereizigers op te pikken. Met een vol busje is het vervolgens nog een klein uurtje naar Bayahibe. Aan de oevers van de baai van Bayahibe maken we kennis met onze gids Ingrid en de bemanning en schepen we in voor een expeditie naar het Bounty eiland Saona. Beheerst koerst de kapitein tussen de catamarans en vissersbootjes door naar open zee, de Caribische Zee. Dan gaat het gas erop, geen doorsnee Woltheus cruises, maar een 2 x 200 pk aangedreven speedboot die plaats biedt aan een twintigtal Hollanders, Duitsers en Engelsen. Jammer van je permanentje maar dit is wassen en watergolven tegelijk. We volgen de kustlijn langs het `Parc Nacional del Este` tot we bij de rotsen van Penon komen, de voormalige schuilplaats van de Taino Indianen. Dit was één van de plekken waar Columbus in 1492 tijdens zijn eerste reis voet aan wal zette hij en hij noemde het eiland Hispaniola, later dus opgesplitst in de Dominicaanse Republiek en Haïti. De leguanen, dolfijnen en bultrugwalvissen laten zich vandaag niet zien, het is er niet het seizoen voor. De volgende stop is `Picina Natural`, het natuurlijke zwembad. Bovenop een grote zandbank gaat het anker uit en moeten we van boord. Het lauwwarme water reikt tot heuphoogte en het is tijd voor de eerste borrel. Decadent! Maar een werkelijk bijzondere belevenis is de fotoshoot met zeesterren. Een heuse fotograaf is ook aan boord en legt dit moment voor ons vast op de gevoelige plaat. Fascinerende beesten die zeesterren; ze kijken 360° in de rondte en de soort, die wij hier mogen vasthouden, zijn de eerste vijf jaar van hun leven man en transformeren vervolgens naar het vrouwelijk geslacht. Na deze leerzame en verfrissende stop vervolgen we de kustlijn via de Mangroven. Een beschermd gebied dat ook wel de kraamkamer van de oceaan wordt genoemd. De Mangroven strekken zich tot vijf kilometer landinwaarts uit en bieden in het orkaan seizoen een schuilplaats aan de boten die te groot zijn om het land te worden opgetrokken. Vervolgens steken we het Canal de Catuano over, het kanaal dat het eiland Saona scheidt van het vaste land. Het eiland Saona is 25 kilometer lang en 5 kilometer breed en staat bekend om zijn prachtige stranden met palmbomen, kristalhelder water (nou ja…) en puur wit zand. Deze stranden hebben gefungeerd als filmset voor de serie `Pirates of the Caribbean`. Nu op volle zee, met tegenwind en golven van ruim een meter, is varen een ware sensatie geworden. De kapitein jaagt de boot over de golven waarbij we regelmatig loskomen en met donderend geweld weer op de golven slaan. Een enkeling probeert nog een foto te maken, onbegonnen werk en volgens mij met alleen maar blauwe plekken in het gezicht tot gevolg.
Wij landen op Catuano Beach, om te zonnebaden, te snorkelen en wederom een fotoshoot (kan zo in de Cosmopolitan). Bovendien staat er een smakelijke barbecue voor ons klaar. Konden we hier de hele middag maar blijven, niet dus. We schepen weer in op weg naar de volgende halte: Mano Juan, het enige dorp op Saona Island. Dit kleine vissersdorp telt 300 inwoners en heeft pas sinds enkele maanden, dankzij de plaatsing van zonnecellen, de beschikking over 24-uur stroom. Het dorp kent geen sanitair en stromend water, maar de huizen zijn wel voorzien van schotelantennes. Tijdens een rondwandeling door dit schilderachtige dorpje zien we een vrouw mobiel telefoneren. Niets bijzonders zou je zo zeggen, maar wel als je voor contact met de buitenwereld eerst een meter of acht in een boom moet klimmen!! Een bijzonder project in dit dorpje is het zeeschildpadden project. Het doel van dit project is om de overlevingskansen van de baby schildpadden te vergroten door de eieren (ca. 120 per worp) gevonden op de stranden in het project uit te broeden en onder gecontroleerde omstandigheden weer los te laten.
De laatste stop is het strand van `Canto de la Playa`, ook hier weer tropische omstandigheden, ananas en kokosnoot, zo uit de natuur, en rum uit de fles. De bedoeling was nog om hier een paar uurtjes te luieren en snorkelen, maar donkere wolken pakken zich samen en de expeditieleiding vindt het maar beter om in te pakken. Eén maal op zee wordt de 400 pk pas echt opengetrokken. De boot vliegt over het water en de kapitein probeert de regen voor te blijven. Dat lukt niet, halverwege de 45 minuten durende terugreis worden we ingesloten door een onweersbui. Daar zit je dan in je zwemkleding en niet meer dan een handdoek om je te beschermen tegen de striemende regendruppels die met een snelheid van tegen de vijftig kilometer per uur op je lichaam kapot slaan. En de kapitein zet nog een tandje bij. Terug in de baai van Bayahibe zijn er een aantal die een zucht van verlichting slaken. Anderen hebben genoten van deze bijzondere, pretparkachtige, terugreis.
De expeditie wordt afgesloten in stijl; koffie met rum of cola met rum of ……met rum.
In de bus op de weg terug naar Punta Cana wordt duidelijk dat het voor vandaag gedaan is met het mooie weer. We rijden een inktzwarte lucht tegemoet, af en toe opgelicht door een naderend onweer. In de stromende regen keren we rond half zeven terug op het resort. Onder weg naar de kamer moeten we regelmatige weer door de plassen waden en bij de appartementen op de begane grond liggen soms handdoeken opgerold voor de deur om het water tegen te houden. Het wordt vandaag niet meer droog.