Dominicaanse Viagra en een plensbui

Maandag 3 november 2014
Op deze vroege maandagmorgen priemen de zonnestralen door de zojuist geopende verduisteringsgordijnen. `Je moet eruit`, verordonneert Dieni, `het ontbijt roept en vandaag staat je Down Town Bavaro fietstour op het programma`. Tien over half tien moeten we verzamelen bij de tennisbanen. Het is sinds donderdag voor het eerst dat we de lobby van het hotel weer door de ingang verlaten. `Peter, heb jij geen water bij je`?, vraagt Els. Nou nee, een fietstochtje, wat kan mij nou gebeuren. Ik heb bewust de rugzak thuisgelaten. Portemonnee in de ene- en de camera in de andere broekzak en dan ook nog water mee? Maar tijdens de korte wandeling naar de tennisbanen brandt het zonnetje ongenadig. Verkeerde inschatting wellicht? Anneke en Dieni durven de uitdaging niet aan en zwaaien ons uit. Zeven man sterk, wij, twee Russische jongelui onder aanvoering van de gids. Hij doet z`n best hoor: appartementen links en rechts, te koop of te huur, resort huppeldepup links, resort huppelpup rechts, de Dominicaanse nationale boom……… Van de resort`s zien we overigens alleen maar de imposante ingang met slagboom en verder alleen de onooglijke betonstenen muren en haveloos hekwerk. Bij een mini, mini winkelcentrum houden we halt, `vijf minuten om te shoppen` en dan gaan we weer. Het wordt iets langer omdat Peter aan het onderhandelen slaat over de inkoop van hèt Dominicaanse patent op een potentieverhogend middel. De koop is gesloten en er is duidelijk sprake van een win-win situatie. De verkopende partij uiteraard en onze gids, die later op de dag zijn commissie wel zal gaan ophalen. Het vervolg van de route snappen we niet helemaal; nu zijn wij de laatste om te erkennen dat wij hier in de omgeving al bekend zijn , maar volgens ons rijden we alweer via dezelfde weg terug. De gids wordt hierop aangesproken; `Wij willen Down-Town-Bavaro in!`. Volgens de gids gaat dat niet lukken; te gevaarlijk, teveel dronken bestuurders, geen discipline in het verkeer. Als ervaren fietsers zijn we natuurlijk wel teleurgesteld, maar de gids is niet te vermurwen. Naast de nare nasmaak die we hier aan overhouden, ervaren we gelukkig wel dat de omgeving binnen een resort niet model staat voor de werkelijke buitenwereld. Langs de gewone locale wegen is het de gebruikelijke puinhoop met bergen plastic - en ander afval. Dit beeld staat dus wel haaks op onze (gekleurde) ervaringen van de eerste dagen. Waarom ook zou dit land, dat slechts leeft van de suikerrietteelt en toerisme anders zijn dan bijvoorbeeld de Afrikaanse landen?
Na amper drie kwartier zijn we terug op het resort en spoeden we ons naar Mike`s. Het water voor onderweg was dus echt niet nodig maar nu is het ruim tijd voor een kop koffie. Vervolgens maar weer de zwembroek aan en op weg naar het strand en op zoek naar Anneke en Dieni, die uiteraard verrast zijn ons alweer zo snel weerom te zien.
PuntaCana lijkt op dit moment wel het centrum van de zon. Rond om ons heen hangen zware donkere luchten en nog niet eerder zag de lucht er boven zee zo dreigend uit. Alleen recht boven ons staat de zon nog immer volop te branden. Een stevige noordelijke zeewind brengt enige verkoeling, verkoeling die in de fel blauwe zee nauwelijks te vinden is.
Nog volop verdiept in het leeswerk is er plotseling rumoer op het strand; Jan en alleman richt zijn blik en de camera`s naar het noord-westen. Vanuit de onheilspellend donkere wolken probeert een windhoos contact te maken met het oppervlak van de oceaan. We zien aan de horizon dat het water vanuit de oceaan omhoog getrokken wordt, maar het contact komt niet echt tot stand en de hoos dooft langzaam uit. Meerdere pogingen volgen maar stranden even zoveel keer, een fascinerend schouwspel in een inktzwarte lucht. Bizar terwijl wij gewoon in zon blijven liggen en zelfs overwegen of we niet nog een keertje moeten smeren. Maar voor hoelang nog? Het is inmiddels half twee geworden, lunchtijd. Erik heeft nog niet veel honger, wie wel trouwens? Toch besluiten we om een kleinigheid te gaan eten in het restaurant op het strand, we laten de handdoeken gewoon liggen.
We zijn nauwelijks gesetteld of de weersomstandigheden veranderen in rap tempo. De wind trekt verder aan en de eerste regendruppels kletteren naar beneden. We schuiven de tafels wat verder onder dak, Linda gaat de handdoeken verzamelen en is net op tijd weer terug. Dan breekt de hemel open, het ziet wit van het water, het komt met bakken uit de lucht, het regent horizontaal, een tropische moeson en meer van dit soort gezegdes zijn allemaal van toepassing. Het volgende uur laat zich met één woord beschrijven: het regent, en buiten wil je even niet wezen. Natuurlijk denk je dat je onder dak veilig bent….. alleen na een donderend geraas stort het plafond bij de toiletten naar beneden. Overigens is nergens sprake van paniek en Dieni eet onverstoorbaar verder. Ondanks alle reis ervaring heeft niemand van ons eerder een dergelijke hoeveelheid neerslag meegemaakt. Maar ook deze bui stopt weer een keer en als we het aandurven waden we tot bijna onze kuiten terug naar het appartement. Het prachtige groene gras sproeien is voorlopig overbodig. Het kan ook niet anders dat meerdere appartementen op de begane grond blank staan.
In de vooravond, op weg naar het aperitief en diner, is het buiten weer droog en aangenaam. Het water is weer gezakt en de paden zijn beloopbaar. Het is vanavond Italian Night, dus volop pasta en aanverwanten. Ditmaal komt een zwangere nootmuskaatrasp ons eten vocaal ondersteunen….. of er nog verzoeknummers zijn. `Berend Botje` blijkt te moeilijk en ook Mrs. Robinson zat er even niet in, maar Brown Eyed Girl is een redelijk alternatief.
Op het moment van schrijven, het is voor mij nu even voor half twaalf op de maandagavond, is Dieni al een half uur in diepe slaap, onwetend wat er zich buiten onze voordeur afspeelt, de hemel is nog lang niet leeg. Wie durft er nog te beweren dat een zon, zee en strand vakantie saai is?????