Gearriveerd

We schrijven momenteel zaterdagochtend 1 november. Contact met internet verloopt niet helemaal vlekkeloos, vandaar deze ietwat verlate berichtgeving. Maar goed we pakken de draad weer op. Waar waren we gebleven.. Oh ja, ons laatste verhaal kwam nog vanaf Schiphol en dat is dus gelukt want binnen de kortste keren krijgt Erik een melding op z`n telefoon dat er een verhaal is ge-uploaded.
Na nog een rondje plassen sluiten we bij de gate achter aan een flinke rij. Dat wordt nooit op tijd vertrekken voorspel ik, maar de controle verloopt vrij soepeltjes. Even over half negen begint het taxiën en maken we ons op voor een zit van dik negen en een half uur. Binnen enkele minuten laten we de dikke bewolking onder ons en schijnt het zonnetje vriendelijk naar binnen. De Boeing 767-300 is tot de laatste plaats bezet met zonaanbidders met, net als ons, bestemming Punta Cana. Sommigen vliegen door naar Jamaica, lijkt ook niet verkeerd. Met een beetje lezen, puzzelen, eten en drinken, natte broek en een beetje dommelen vliegt de tijd letterlijk voorbij. Halverwege wordt het horloge vijf uur terug gezet en begint het aftellen naar de geplande landing om 13.28 lokale tijd.
Een paar minuten voor de landing verandert het beeld van de oceaan onder ons in een groene oase. Het aanvliegen verloopt enigszins turbulent maar de landing is zacht. Opgelucht dat we eindelijk de benen mogen strekken, worden er voor de pakweg 150 meter van de vliegtuigtrap naar de ontvangsthal bussen ingezet. Op het platform worden we toegedekt door een weldadige warme deken. Het is 31°C, jawel.
De grensformaliteiten nemen ruim twee uur in beslag, maar de bijzondere omgeving biedt voldoende afleiding. De ontvangsthal is een enorme open ruimte met open zijwanden en overdekt met een gigantisch punt dak bestaande uit een stalen frame en afgedekt met een soort van riet. Het gezoem van twee enorme ventilatoren wordt overstemd door een ongedefinieerd klankenspel van een trekzak, een trommel en een nootmuskaatrasp.
Buiten staat een leger van bussen te wachten op de honderden vakantiegangers die over het eiland worden uitgevent. Welkom op de Dominicaanse Republiek. Bus 6, alleen bestemd voor Arke/Tui-reizigers brengt ons over een 4-baans snelweg in krap een half uur naar Punta Cana. Het geheel ziet er erg fraai uit met goed verzorgde grasbermen en absoluut geen rondslingerend afval. Dat maak je wel eens anders mee. De omgeving wordt gedomineerd door palmen en laag struikgewas. De majestueuze lobby van het resort Ocean Blue & Sand is indrukwekkend. Ook hier weer een enorme overdekte ruimte en grotendeels zonder zijwanden. Gaby Casseus, onze contactpersoon op het resort, maakt ons wegwijs in de vele horeca mogelijkheden en trakteert ons op de plaatselijke lekkernij, `Mammawhanna`. Nou, die voel je gaan. De eerste kennismaking met de kamer is ook geen teleurstelling, wat een prachtige ruimte, hier kunnen we het wel een paar dagen uithouden. Inmiddels plakken de broekspijpen ons aan de benen en is het ruim tijd voor de korte broek. Ook de maag begint aardig te knorren, want voor onze spijsvertering is het toch al zo`n elf uur `s avonds. We beginnen simpel in Route 66, een echte Amerikaanse hamburger tent. Niet te moeilijk, lekker biertje, heel vervelend allemaal. Om zo snel mogelijk in het nieuwe ritme te komen raadde onze Arke hostess aan om niet voor tienen te gaan slapen. Dat lukt ons niet. Om goed half negen zijn we uitgevloerd en is het licht uit.

Vrijdag 31 oktober 2014
De hostess had gelijk; om half vier zijn Dieni en Peter klaarwakker. Peter voorziet problemen, normaliter is een nachtrust van zeven uur ruim voldoende, dus wat moeten we met de rest van de nacht……? Gewoon een keer te plassen en verder snurken.
Rond half 8 vinden we het voldoende. Nog een half uur voor toilet maken en op naar de ontbijtzaal. Ook hierin worden we niet teleurgesteld, wat een keus en wat ziet het er allemaal prachtig uit. Volgende keer gewoon een fototoestel meenemen. Om negen uur staat voor ons de eerste afspraak op de agenda; Namens Arke komt Renate ons bijpraten over ons verblijf , de mogelijke excursies en de terugreis. Daar zijn we echt al aan toe ja. Renate wordt uitgezwaaid en wij zijn rijp voor koffie, dachten we. Gaby staat ons al op de wachten, jullie hebben nog een afspraak, bij de Spa. Erik heeft al helemaal geen zin, maar Gaby is een volhouder, ook hij moet scoren en hij heeft de golfkar al geregeld. Peter gaat overstag, maar we lopen wel. We maken kennis met een rasechte Amsterdamse die haar uiterste best doet om ons lid te maken van een hotelketenclub H10. De voordelen zijn niet op te noemen en dat voor het luttele bedrag van €159,-- per jaar. Hoe kan het uit zou je zeggen. En we hoeven dan niet meer naar het armetierige PuntaCana, maar bij de Hilton`s zetten ze nu de deuren al voor ons open, we hoeven alleen nog maar ja te zeggen en bij het kruisje te tekenen. Net als Fenny het punten systeem wil gaan uitleggen onderbreken we de waterval. We hebben trek in koffie en zijn er klaar mee. We schudden de hand en gaan op weg naar het strand. Dat was een foute keuze. Drank is geen probleem, koffie wel. De dames gaan toch voor de cafeïne in de vorm van Cola, bij Peter gaat er best al wel weer een biertje in.
Op het strand is het vinden van een beetje schaduw lastig, maar ja waar komen we hier eigenlijk dan ook voor? Het zand kan wedijveren met onze eigen Noordzeestranden alleen de zee is een wezenlijk verschil, wat een diepblauwe kleur. Dieni heeft de primeur en is als eerste door, wat een temperatuur, heerlijk . Linda kijkt het nog een dagje aan.


.