En er stond veel wind

Donderdag 7 november 2013
Wat een tijd! Zitten we om 04.00 in de ochtend aan de koffie en een broodje panini. Maar op Schiphol zit je nooit alleen. Zelfs op dit onzalige tijdstip staan ze in de rij bij Bake my Day.
Nog twee uur voor boarding. Voorlopig loopt alles volgens schema. Linda en Anneke meldden zich om 02.15 in de Winkelwaard. Buiten is het herfst, harde wind en regen slaan tegen de ramen. Toch is het niet koud buiten. Dieni en Peter hebben toch nog wat geslapen (gewoon een kwestie van op tijd naar bed gaan). Linda en Anneke hebben het met een hazenslaapje moeten doen. We hebben nog een lange zit voor de boeg dus ruim de mogelijkheid om nog even de oogjes te sluiten.
Ondanks de afsluiting van de Wijkertunnel is de A9 vandaag geen struikelblok. Zeer relaxed worden we door de shuttlebus voor Vertrekhal 1 afgezet.
Tegen half vijf begint Schiphol een beetje te ontwaken; links en rechts gaan de rolluiken open, kan er toch nog een beetje geshopt worden. We zitten in een wifi-omgeving dus gelijk maar even proberen om ons avontuur tot zover on-line te krijgen. Boarding begint om 06.00 uur. Nou dat on-line gaan lukt dus even niet. En terwijl de batterij zichtbaar leger wordt sluiten we dus maar af. Jammer. Voordat we de aan de tippel gaan richting de D-pier moet er eerst nog wat parfum worden in geslagen en wordt er links en rechts nog geplast. Om niet nader verklaarde redenen halen we de aangekondigde vertrektijd niet maar wordt het bijna driekwartier later. Heb Linda nog zo haar best gedaan om voor in het vliegtuig te zitten, rij 4 dus, wordt Peter en nog een tiental anderen in verband met de gewichtsverdeling verzocht om achterin het vliegtuig plaats te nemen. Dit zou alleen voor de startprocedure gelden, maar Peter ontfermt zich over de totale achterste rij en komt daar niet meer vandaan. Plaats genoeg trouwens in het toestel, naar schatting voor 60% gevuld. Ook de start verloopt niet volgens planning, het aangekondigde vertrek via de Kaagbaan naar het zuidwesten wordt nog tijdens het taxiën gewijzigd in de Polderbaan en opstijgen in noordelijke richting. Voorzichtig begint het in het oosten een beetje te dagen. Nederland laten we onder ons, toegedekt door een zwaar wolkendek. Pas boven de Golf van Biskaje krijgen we iets meer zich op de wereld onder ons. De vlucht verloopt verder zonder problemen. We passeren Tenerife langs de oostzijde. De Teide domineert het eiland. De kustplaatsen en het vliegveld vormen punten van herkenning. Rond twaalf uur lokale tijd (14.00 Ned. tijd) naderen we de Kaapverdische Archipel. We passeren Sal en koersen eerst richting Boa Vista waar we vakantiegangers droppen en weer ophalen. Bijzondere ervaring: het vliegveld van Boa Vista heeft geen aparte taxibaan. Eénmaal aan de grond taxiën we door tot het einde van de landingsbaan, maken een draai van 180° en gaan de zelfde weg terug naar de stationshal of wat daar voor door moet gaan. Als de deuren openzwaaien voelen we de weldadige warmte binnenstromen. Het prachtig weer, een strak blauwe lucht en een temperatuur van 32°C. Heerlijk. Na een klein uurtje kiezen we weer het luchtruim voor nog een vlucht van nog geen twintig minuten. Het vliegveld van Sal ziet er wat professioneler uit, dat is echter maar schijn. Eénmaal binnen in de stationshal wordt het redelijk chaotisch. Bij de paspoortcontrole blijkt het vereiste visum niet aanwezig te zijn. Het visum zou vooraf vanuit Nederland geregeld moeten zijn, en wellicht is dat ook zo, maar de lokale autoriteiten vinden het blijkbaar te moeilijk dit te verifiëren en kunnen onze namen niet in hun bestanden terugvinden. Een simpele oplossing wordt gezocht door alsnog ter plaatse een visum te kopen. Maar dat kost natuurlijk wel wat tijd. Alle koffers zijn wel aangekomen en ook Harry staat nog op ons te wachten. Wat volgt is nog een rit van ca 20 minuten naar de zuidpunt van het eiland. De omgeving is niet veel anders als Egypte, dor en droog, steenachtig met af en toe wat struikgewas. Dit beeld veranderd als we de kust bij Santa Maria naderen. Vergelijkbaar met de omgeving van Hurghada rijgen de resorts zich aaneen. Wij worden afgezet bij Oasis Atlântico Belorizonte en na inschrijven mogen we met onze handen vol paperassen – en een erge lege portemonnee - op zoek naar onze bungalows. Die zijn niet zo moeilijk te vinden. We nemen onze intrek in een klein, redelijk gedateerd, maar functioneel onderkomen. Als het tenminste functioneert. Bij Anneke en Linda blijkt de airco niet helemaal bedrijfszeker wat later resulteert in de eerste stroomuitval. Het bed is klein en krakerig, de douchekop hangt op half elf en de wc loopt door. Als de koffers zijn ingepakt en al het ondergoed een plaatsje heeft gevonden wordt het tijd voor een snack. Het snackbuffet is geopend van vier tot vijf en biedt een variëteit aan brood, vleeswaren, kaas, worstjes, hamburgers, groenteballetjes, fruit en wat al niet meer. Na een lange dag hebben we best wel trek maar moeten voorzichtig zijn om niet gelijk teveel te op ons bordje te nemen. Vanavond wacht ons nog een barbecue. Linda heeft nog wat moeite met de warmte en doet het voorzichtig aan. Terwijl het nu eindelijk tijd wordt om te proosten vindt een eerste kwaliteitscheck plaats. De cola is lekker koud, het biertjes smaakt prima, de rode wijn gaat… maar de droge witte wijn is werkelijk bocht. Het is maar goed dat het buffet om klokslag vijf weer dichtgaat, want nog een extra bordje is best wel verleidelijk.
Vervolgens maar eens een eerste verkennend rondje over het complex heeft drie zwembaden, waarvan er twee fraai zijn aangelegd. Rondom het vijftien meter bad wordt volop gezumba-ed en gepilatest. De grote teen beoordeelt de temperatuur van het zwemwater als heel prettig. In tegenstelling tot de dorre wereld buiten het resort is het park volop beplant met palmen en ander groen gewas. En dat is dan gelijk weer een voordeel van een park op leeftijd, de begroeiing is ook volwassen geworden. Vanaf het park loop je zo het strand op. Het park ligt gelijk aan het strand, dus peilen we ook de temperatuur van het zeewater, niet verkeerd
Voor de barbecue is het nog zoeken naar een vrij tafeltje. En is dat éénmaal gevonden dan moet er ook nog bestek geritseld worden. Aan het eten markeert verder niets, het geroosterde vlees wordt aangevuld met lekkernijen van het buffet. Alleen de drankvoorziening laat te wensen over. Glazen komen mondjesmaat beschikbaar en ook de tappunten voor de wijn zijn op een gegeven moment gewoon leeg. Voor ons maakt het niet zoveel meer uit. Een lange dag loopt op z`n eind. Om half tien (Kaapverdische tijd = 2 uur vroeger dan in Nederland) gaat bij ons toch echt het licht uit.

Vrijdag 8 november 2013.
Nu slaapt de één natuurlijk beter dan de ander. Peter heeft de hele nacht in één ruk doorgehaald. Anneke is honderd keer wakker geweest. Voor ons doen ontbijten we op een relaxte tijd, 8.30 uur. Na het ontbijt gaan we doen waarvoor we gekomen zijn; zon, zee en strand. Met het velletje voorzien van factor 20 of hoger worden de kapotte ligbedjes ingewisseld voor meer complete en kan het zonnen beginnen. Aan de ZZS kan nog één factor worden toegevoegd; WIND, heel veel wind en dien ten gevolge af en toe een flinke lading zand over je heen. Toch houdt het windje het wel aangenaam anders zou het misschien wel eens te heet kunnen zijn geweest. Om half twaalf melden we ons in de lobby, onze contactman Nilton de Veth van Neckermann komt ons informeren over de mogelijke activiteiten. Voordat hij daar aan toekomt krijgt hij de volle laag over het probleem met de visa gisteren. Het enige dat hij kan doen is onze rekeningen indienen bij Neckermann. Voor hem is het ook niet de eerste keer dat dit gebeurd en het zal ook wel niet de laatste keer zijn.
En er zijn nog meer onvervulde wensen. Uit alles blijkt dat het toerisme hier nog in de kinderschoenen staat en wij, Europeanen, de lat gewoon hoog hebben liggen. Maar wie z`n probleem is dat eigenlijk? Wij melden ons aan voor een excursie morgen naar een zout meer en een vulkaankrater. Vooraf betalen gaat niet, wij zijn gewoon blut. Vervolgens maar weer terug naar het strand en wordt het hoog tijd voor een uitgebreid kopje koffie bij het strand paviljoen. Na de koffie gaat Peter kopje onder in de zee. En hoewel de temperatuur uitermate lekker is, krijgt hij nog geen gezelschap van de dames. Na de (late) lunch de kuierlatten genomen om richting het centrum van Santa Maria te gaan. Er moet geld gepind worden. Onderweg doet Peter een nieuwe vriend op, Abduh, en die blijft ons vergezellen tot in zijn winkel met houtsnijwerk en zandschilderijtjes. Maar ja Hollanders hè; kijken, kijken maar niet kopen. Toch nemen we wat mee vanuit zijn winkel; het algehele eilandgevoel No Stress. Zou ook zomaar voor onze Wadden kunnen gelden. Voor het pinnen van Escudos hebben we twee automaten nodig. De eerste weigert gewoon uit te betalen (leeg???) maar bij de tweede lukt het wel. Een stel achter ons had al bij drie automaten dezelfde ervaring gehad. We kuieren terug over het strand en borrelen nog wat na bij de strandtent. De ondergaande zon gaat af en toe verscholen achter een wolk. Voor onze velletje is dat niet erg. Die heeft vandaag al genoeg zon gepakt. Anneke krijgt nog wat gezelschap in de douche maar daar moet je wel een vergrootglas voor meenemen.
Het avondeten biedt voor elk wat wils en ziet er allemaal smakelijk uit. Op het terras zijn alle tafeltjes bezet en ook binnen zijn nog maar enkele vrije plaatsen. Ook het glaswerk is net als gisteren maar mondjesmaat beschikbaar; we beginnen met plastic.
Na het eten nemen we nog een afzakkertje in de luwte van het terras, het waait nog steeds pittig. Tegen half elf vinden we het welletjes voor de eerste dag.

O ja, en met het opslaan van de foto`s is iets fout gegaan, moet je gewoon even terug gaan naar ons eerste verslag `Heel veel regen'.
Groet van Anneke, Linda, Dieni en Peter.