Death Valley, adembenemend!

Death Valley, adembenemend? Ja, Dieni is op deze plek niet echt in haar hum, ze vindt het gewoon te heet. Peter vindt het wel mee vallen. In de loop van de dag kwamen we bij het visitors Centre een thermometer tegen die op 114°F stond. Ja, ja dat wordt nu even rekenen: -32 x 0,56 =……!
Op het moment van schrijven loopt het tegen zevenen en is het zonnetje verdwenen. We zien de lucht roze- rood kleuren boven het silhouet van de uitlopers van de Sierra Nevada. Het zou alweer zo`n prachtig romantisch kunnen zijn, als de omgeving maar vergelijkbaar was met de Grand Canyon. In werkelijkheid zitten we op een kleine RV camping met een (in onze ogen) hoog Tokkie-gehalte. Maar goed, we staan, en het is na een lange rit van ruim 450 kilometer voor ons goed genoeg. Vanochtend hebben we rond negen uur Las Vegas verlaten, het hoofd nog een beetje duf van gisteravond. Blijkbaar kunnen we de drank in combinatie met weinig slaap en blijkbaar iets te weinig water niet meer hebben. Voor vertrek nog even het oliepeil gecheckt; dat gaat het niet worden vandaag dus eerst maar weer een pompstation opgezocht voor een blik olie.
Vanuit Las Vegas volgen we Route 160 West en met goed twee uren sturen door een bergachtige omgeving rijden we Death Valley National Park binnen.
Onze eerste stop is bij Zabriski Point, vernoemd naar een voormalig directeur van de boraxdelvingen in Death Valley. Dit hoger gelegen punt biedt een fraai uitzicht over fraaie kleurschakeringen van de lemen heuvels aan de randen van de Golden Canyon. De rood kleurige klei werd vroeger door de indianen gebruikt om hun gezichten te beschilderen.
Borax is een delfstof die hier eind negentiende eeuw werd gewonnen om hittebestendig glas van te maken, tegenwoordig wordt het vooral gebruikt in wasmiddelen. Sinds Death Valley een Nationaal Park is, mag er geen mijnbouw meer plaatsvinden.
Bij de eerste kruising gaan we linksaf …….. richting Badwater, het laagste punt van Noord Amerika (85 meter onder zeeniveau) en één van de heetste punten op deze aardbol. Vanwege de tijd van het jaar en het gesluierde zonnetje viel dat laatste vandaag gelukkig nog wel mee. Bij het naderen van Badwater is de eerste gedachte: “roep de rayonhoofden maar bijeen” ! Het is net alsof de bezoekers zich over een vlakte van ijs begeven. Maar in werkelijkheid zijn het de zoutafzettingen die het oog bedriegen. Niet verwacht, maar Badwater heeft nog een kleine poel met water, die gevoed wordt door water vanuit de Sierra Nevada waar het regen en smeltwater in de poreuze kalklagen verdwijnt, hier op het laagste punt weer aan de oppervlakte komt. De naam dankt de poel aan een landmeter die eind negentiende eeuw verrast was hier water te vinden. Alleen zijn muilezel dacht er anders over en weigerde het water te drinken. Ook wij geven de ezel gelijk, maar vanaf die tijd is dit punt Badwater blijven heten.
Devil`s Golf Course, een verzameling zoutpilaren, is voor ons onbereikbaar. Een track leidt naar de randen van deze zoutvlakte. Aangezien Peter ruime ervaring heeft met het rijden op ongeasfalteerde wegen in de woestijn en niet het risico wil lopen op een lekke band, doen we dat dus niet. Eén van de eerste waarschuwingen die je meekrijgt om te kunnen overleven in Death Valley is, dat je minimaal één reserveband bij je moet hebben, plus de middelen om je band te kunnen verwisselen. Laat dat laatste nou bij ons (bewust) ontbreken…. maar onze levenslijn naar de bewoonde wereld werkt hier ook niet. De rooksignalen hebben hier de gsm nog niet verdreven.
In het bezoekerscentrum leren we in een onderhoudende film dat Death Valley ook nog de thuishaven is van de Timbisha-Shoshone-indianen. Er wordt hen regelmatig gevraagd wat ze eigenlijk nog te zoeken hebben in onherbergzame gebied. Het antwoord hierop is simpel en tweeledig; de Amerikaanse overheid heeft dit gebied aangewezen als reservaat voor de oorspronkelijke bewoners (makkelijk hoor), maar wat veel belangrijker is: deze groep indianen voelt zich hier thuis omdat het nu eenmaal hun geboortegrond is. Een wandeling naar de Sand Dunes moeten we aan ons voorbij laten gaan, daarvoor is het inmiddels te laat op de dag geworden.
We verlaten Death Valley via Route 190 en Panamint Springs en moeten twee heuvelruggen oversteken. Het rijden hier blijft gewoon een feest. We passeren in Trona een tweetal grote fabrieken die hun bestaansrecht halen uit het delven van mineralen. Trona zelf heeft het aanblik van een spookstad met heel veel dicht getimmerde ramen. Blijkbaar zijn de mineralen nog wel winstgevend maar kan men door een optimalere bedrijfsvoering de productie met veel minder mensen aan.
En zo koersen we aan op Ridgecrest. We laten een RV links liggen en rijden door tot in Inyokern omdat daar volgens onze boeken ook een RV zou moeten zijn. En dat klopte; ver onder de gemiddelde prijs die we tot nu toe betaald hebben en de ambiance is er ook naar. Hoewel, we kunnen douchen, staan aan de 120 Volt, hebben stromend water en hebben internet. Wat wil je dan nog meer???

Nou ja, die prijs van het miljoen die we gisteren gemist hebben misschien??
Maar een bekend voetballer heeft eens gezegd: “als je niet speelt, kun je ook niet winnen!”. Gezien alle pracht en praal die de “De Strip” uitstraalt zijn het vooral de eigenaars die winst hebben bij al het gokken. En laten wij nou deze weken zelf ook zo`n bodemloze put tot onze beschikking hebben; onze RV. En we gokken het natuurlijk niet dat hij droog valt dus zetten we elke dag onze dollars op het getal 89 (unleaded) en hebben tot nu altijd ROI voor ons geld. Dat kan niet gezegd worden van die duizenden spelers/toeristen aan de fruitautomaten, roulette- en Black Jack tafels die wij tijdens onze trip over “De Strip” in de verschillende hotels hebben gadegeslagen.
Vanaf onze parkeerplaats in Las Vegas (hoger mag je onze verblijfplaats voor één nacht niet aanslaan) is het een paar honderd meter lopen tot aan de kop van de noordkant van De Strip. We zijn rond twaalf uur in Las Vegas aangekomen, hebben ons geïnstalleerd en zijn vrijwel gelijktijdig aan de wandel gegaan.
(hebben jullie het in de gaten? we zijn nu bezig met het ontbrekende verhaal van gisteren) Op het heetst van de dag is het geen straf om regelmatig een hotelbar, casino of shopping mall binnen te stappen. Het enige waar het zonnetje vat op krijgt zijn de kuiten van Dieni. We vergapen ons aan de fantasiewereld die hier midden in de woestijn gecreëerd is en wanen ons het ene moment in Parijs en het volgende moment in Venetië inclusief de gondeliers die in kunstmatig aangelegde kanalen hun zangkunsten vertonen. Dat je in Las Vegas een flitshuwelijk kunt sluiten was ons via de roddelbladen al wel bekend, nu hebben we het lopende-band-werk lijfelijk van nabij kunnen meemaken. In de pianobar rocken we mee met de look-alike Elvis die tegelijkertijd een prima kandidaat zou zijn voor Big Diet. Hoewel we niet zulke snoepers zijn, komen we ogen te kort in de vier verdiepingen tellende M&M`s merchandising shop. Langzaam valt de duisternis over De Strip en toveren alle lichtjes de omgeving om in een sprookjesachtig landschap. We zijn nog niet helemaal tot aan het verste zuidpunt gekomen als we besluiten bij New York/New York terug te keren. Uiteindelijk moeten we die vijf mijl ook weer teruglopen, heen zijn we er zes uur mee bezig geweest. (Dus Melanie en Niels, we hebben Luxor niet gehaald ).
Bij het Bellagio maken we twee shows mee van de wereldberoemde fontein en bij Cesars Palace zijn we getuige van een heuse vulkaanuitbarsting. Van al dat moois en geslenter wordt een mens dorstig, dus dan maar weer op zoek naar een biertje. We stappen de lobby van een hotel binnen (geen idee meer welke het is geweest) en worden als vanzelf een soortement van Rodeo zaal binnen geloodst, alleen even ID laten zien, stempeltje op je hand en gaan. We belanden midden in een Country Line demonstratie. FOUT!! Het is hier gewoon dé manier van dansen. We voelen ons goed bij de lekkere simpele country music en de schaars geklede bediening maakt dat niet alleen de oren verwend worden. Achter ons gaan de jongelui de strijd aan met een mechanische stier, wat bij voorbaat natuurlijk een verloren strijd is. Wijzelf treden ook in het strijdperk; Als de lifeband losgaat vinden wij dat ook wij recht hebben op een stukje van de dansvloer. Verbiest mag trots zijn dat twee van zijn pupillen het tot Las Vegas geschopt hebben. Maar dansen op Teva`s is niet je dat, zeker niet als je blote tenen geplet worden door gelaarsde cowboy voeten. Maar het plezier is er niet minder om. Ratio overwint het van de emotie (zal wel aan de leeftijd liggen), maar morgen wordt vast weer een heftige tocht en we moeten nog een aantal kilometers terug. Het loopt tegen twaalf als we met een wijntje naast de RV de dag op ons in laten werken en de airco zijn werk laten doen om het binnen enigszins aangenaam te maken.