Ontmoetingen

Het was een rustige nacht zonder lawaai rond om ons heen. Toch zijn we voor de wekker wakker. Het zonnetje komt nog net niet boven de bergrug uit en dan is het in korte broek en hemdsmouwen best wel koud naar het badhok. We genieten van een uitgebreid ontbijtje met bammetjes, yoghurt en een eitje.
Even over negenen draaien we Route 12 West weer op richting Bryce Canyon. Ook dit keer besluiten we om de RV buiten het National Park te laten staan en ons verder door de shuttlebus te laten vervoeren. Onze eerste stop is Visitors Centre waar we een dienstdoende Ranger confronteren met de vraag of onze mol bij de Grand Canyon toevallig geen prairiehond zou kunnen zijn. (wij waren er inmiddels van overtuigd dat het er wel een was!) Maar de Ranger gunde Arizona niet zijn prairiehond (die blijven blijkbaar voorbehouden aan Utah) en haalde de encyclopedie erbij. Alle beschikbare foto`s op de Canon worden vergeleken met diverse soorten mollen, eekhoorns en de prairiehond….. Wij niet overtuigd en de Ranger niet meer zeker van zijn zaak. Vlak voor we de filmzaal inlopen om wat breder te worden voorgelicht over wat we de komende uren zullen gaan zien lopen we nog een bekende uit Alkmaar tegen het lijf ( Bart Morsch, Erik kent hem wel), maar goed de film begint dus tijd om te teuten is er niet.
Na afloop pakken we weer de shuttle op weg naar Bryce Point het verste en hoogst gelegen punt(2539 m). Het ligt in onze bedoeling om daar een uurtje te blijven om vervolgens bij een volgend uitzichtpunt een trail te gaan lopen. Bryce Canyon is weer anders dan al het andere natuurschoon dat we tot nu toe gezien hebben. Het zachte gesteente is erg gevoelig voor de inwerking van water, ijs en wind. Op deze hoogte (>2400 meter)ligt de temperatuur 200 dagen per jaar onder het vriespunt en veroorzaken sneeuw en ijs een snelle erosie (met dooizouten zou het nog erger zijn geweest !). Ook nu is het uitzicht weer adembenemend. Een wijds uitzicht over enorme velden met roze, oranje en rode spitsen. Hardere steenlagen zorgen ervoor dat de vele spitsen tot vreemd gevormde hoodoos eroderen.
Tijdens de klik-klak-momenten komen we Bart weer tegen. Die is samen met zijn broer in het westen aan het rondtrekken, doen vandaag “even” Bryce aan maar zijn eigenlijk op weg naar Salt Lake City.
We dalen een klein stukje af in de kloof en het lopen over het zachte gesteente voelt alsof je bij ons in Maastricht in de groeve loopt.
We wandelen weer terug naar de bushalte en wie zitten daar? Vincent en Esther! Even bijkletsen wat er na onze gezamenlijk helivlucht allemaal is gebeurd en uiteindelijk besluiten we met z`n vieren de gecombineerde Queens Garden/Navajo Loop Trail te lopen. Bij Sunrise Point dalen we af in een sprookjesachtig landschap en komen ogen te kort. De wandeling eindigt in de spectaculaire kloof waarna het pad overgaat in een loodrechte klim van 150m. We hebben genoeg erosie gezien en verlaten per shuttle het park. Nemen afscheid van Vincent en Esther en om half drie draaien we de RV de weg weer op richting zuiden. Het eerste deel van het traject gaat over de weg zoals we gisteren zijn aangekomen. Bij de kruising met Route 14 slaan we nu af naar het westen, rijden over het Markagunt Plateau en dalen af door de Cedar Canyon. Een rijk beboste omgeving waar de bomen letterlijk een gouden herfstgloed hebben aangenomen. Bij Cedar City draaien we de Interstate 15 South op en blazen nog even 50 mijl tot aan St. George. Je voelt het bijna per mijl warmer worden. Gekomen vanaf het Markagunt Plateau (rond de 8000 feet) zijn we gestaag gaan dalen en in St George zitten we nog maar op een hoogte van 3000 feet. Het Temple View RV Resort is zo gevonden en ze hebben nog wel een plaatsje voor ons. Terwijl wij buiten zitten en de zwoele avond over ons heen laten komen hebben we voor het eerst de airco in de RV opgestart om een warmte van de middag te verjagen. Dat zal de komende dagen nog wel erger worden nu we verder afzakken naar Las Vegas en Death Valley.
Mochten jullie je morgen (21/09) vervelen meldt je dan even bij Mieke en Niels. Die kunnen wellicht nog wat handen gebruiken tijdens hun verhuizing van het Tuinderspad naar de Camphuysenkade.

Verwacht van ons morgen geen bericht! We verwachten rond het middaguur in Las Vegas aan te komen en vertrekken natuurlijk gelijk naar “De Strip”. Daar zullen we ons verpozen tot diep in de nacht en trekken zaterdagochtend vroeg richting Death Valley. Dus even een paar woordjes schrijven zit er morgen niet in. Jammer voor jullie maar wij “beleven gewoon door”.