Hoeveel foto`s kun je maken van een spleet?

Verzin het maar, maar Melanie heeft erom gevraagd! De titel voor vandaag had ook kunnen zijn: “Hoeveel hoogtepunten kun je aan op een dag?” En die dag begon al vroeg. Je verzint het niet, maar om kwart voor zes schrikken we wakker omdat ze de glasbak op de camping komen legen. En daarna lijkt het dagelijkse leven in Page te zijn begonnen. De indruk dat de Amerikanen veelal vroeg uit de veren zijn wordt regelmatig bevestigd door de mensen die we spreken; om 4 uur opgestaan, om vijf uur begonnen en velen houden er ook twee banen op na met tot gevolg dat ze het rond een uur of vier/vijf in de middag wel hebben gehad. Maar goed, wij dus wakker en nog geen tijd om op te staan en wat doe je dan... Het eerste hoogtepunt van de dag is gescoord. Wij hebben voor vanochtend de Antilope Canyon op het programma staan. Toen we gisteren op de camping incheckten waren de trips vanuit Page al volgeboekt, maar van Melanie en Niels hadden we al begrepen dat je je gewoon ter plekke moet melden en dan kom je altijd mee. Om even voor negenen rijden we een primitieve parkeerplaats op en krijgen de mededeling dat we over twee minuten met een groep mee kunnen of anders nog een uurtje moeten wachten. Enige tientallen dollars lichter kruipen we bij Daisy achter op de open four-wheel-drive en met het gas erop stuiven we letterlijk de woestijn in. Het gortdroge stof/zand golft achter de wagen aan omhoog en probeert ons drie mijl lang in te halen.
Gelukkig hebben we al enige ervaring met “Bumpy rides” dus we zitten niet krampachtig op het bankje en genieten volop. Na een minuut of tien staan we plotseling voor een rotswand, en we zijn daar zeker niet alleen. Nog een tiental Jeeps staan achteloos geparkeerd, maar waar zijn de inzittenden?
Daisy beveelt dat we bij elkaar moeten blijven en haar aanwijzingen moeten volgen want dat vergroot de kans op mooie foto`s. We verdwijnen in een spleet in de rotswand ( het is net Perron 9 ¾ ) en na de eerste meters stop je al niet meer met klikken. Of er wat van terecht komt?? Maar wat je met het blote oog meemaakt is amper te beschrijven, wat een prachtige kleurschakeringen. Wat ben ik blij dat het Kodak tijdperk achter ons ligt! Daisy weet de juiste standjes aan te geven en is ook niet te beroerd om de toestellen zelf maar ter hand te nemen en ze blijkt met vele type camera`s overweg te kunnen. Ruim een uur zijn we met Daisy in de kloof (klinkt beter dan spleet!) bezig geweest en maken ons op voor een stoffige rit terug naar de RV.
Volgende onderdeel is boodschappen doen in Page. Groot voordeel van winkelen in de Safeway is niet alleen de bonuskaart of dat we de opstellingen in de winkel al redelijk door hebben, maar vooral dat alle vestigingen die we tot nu toe gehad hebben ook een Starbucks aan boord hebben. We hebben weer water en wijn voldoende voor de komende dagen en verlaten Page in noord-westelijke richting via Route 89 maar stoppen alweer na 10 minuten bij de Glen Canyon Dam. Dit soort bouwwerken kun je niet onbezocht voorbij laten gaan. In het zeer uitgebreide informatiecentrum laten we ons voorlichten over het hoe en waarom van het beteugelen van de Colorado River en dat het met alle goede bedoelingen ook best wel eens fout kan gaan, gezien de overstromingen in 1983, na een strenge winter en een heel nat voorjaar. Dit bracht het inzicht dat naast de speerpunten als het opwekken van elektriciteit en irrigatie ook watermanagement niet mag ontbreken. (iets voor W.A. van B?)
De omgeving van Route 89 North wordt tot Kanab beheerst door kale rode of witte rotsmassa`s. Vanaf Page is de invloed van Lake Powell nog enige tijd zichtbaar door de verwijzingen naar de diverse jachthavens en de beschikbare kavels voor eigen bouw. Hiermee laten we het immense Navajo reservaat achter ons. Gevoelsmatig heb je gewoon een zwak voor deze indiaanse bevolkingsgroep, de underdog, die in het verleden zoveel onrecht is aangedaan. Bij “de indiaan” heb ik altijd het beeld voor me van de bruinverbrande, breedgeschouderde torso. De atleet die geen sportschool nodig heeft. Van de indianen die wij deze dagen zijn tegengekomen, beheren de vrouwen de kassa`s van de toeristische trekpleisters of hebben zich bekwaamd in het maken van allerlei sieraden. De mannelijke helft bestaat echter uit vriendelijke doch kleine, gedrongen, vadsige mannetjes met vet sluik haar waarin mijn beeld van Winnetoe niet meer te herkennen is.
In Kanab wordt de RV nog even bijgevuld en even na Hatch gaan we rechtsaf Route 12 East op, het is nog 12 mijl naar Bryce en de omringende rotsen beginnen steeds roder te kleuren. We rijden de ingang tot Bryce Canyon voorbij en parkeren onze RV een paar mijl verder op een KOA-camping in Cannonville. Met een biertje, een nootje en een beetje Franse kaas onder handbereik kunnen nog een uurtje van het zonnetje genieten en laten de indrukken van vandaag nog eens de revue passeren.
Voor diner hebben we lasagna met aardbeien toe.
En voor we afsluiten en het hele verhaal opsturen naar jullie, onze trouwe volgers, vergeten we niet dat Ria Schipper morgen (20/9) jarig is, dus Ria, van Harte Gefeliciteerd en een hele leuke, gezellige dag toegewenst, samen met Arjen en alle anderen, wij komen je verjaardag vast nog een keertje vieren thuis.