De Meander

Even voor de volgers vooraf, wij snappen dat jullie snakken naar de foto`s, maar het uploaden gaat niet meer zo snel als de eerste weken. Vandaag is het toch gelukt om een paar kiekjes rondom de Grand Canyon te plaatsen. Hiervoor moeten jullie echter terug naar het vorige verslag “een uurtje minder”. Dank voor al jullie meelevende reacties, vinden we gewoon leuk.


Dinsdag 18 september
Als de wekker zich om half zeven meldt is het nog vrijwel donker. Dat uurtje verschil merk je toch wel. De bedoeling was om voor het douchen de vuilwatertanks te legen maar in het donker lijkt me dat een risicovolle onderneming. Ja zo`n rijdende hotelkamer lijkt gemakkelijk maar er zit ook het nodige werk aan. Even over negen melden we ons bij de ingang van Monument Valley. Omdat dit gebied volledig beheert wordt door de Navajo-Indianen is de NP-pas hier niet geldig en moeten we contant betalen. We melden ons bij de Jeep Tours en kunnen gelijk op pad met Gerry, een native Navajo, die de komende uren als onze privé gids zal dienen. Monument Valley ligt op de grens van Utah en Arizona en omvat beroemde rode zandsteenrotsen en tafelbergen (Butte`s and Mesa`s). Deze oude formaties rijzen op uit een schijnbaar grenzeloze woestijn en vormen het symbool van het Amerikaans Westen. Vooral het plaatje waarin de “Left Mitten”, “Right Mitten” en “Merrick Butte” in één keer worden gevangen heeft een hoog Lucky Luke-gehalte in zich. Ook tijdens deze safari wordt veel van onze fantasie gevraagd; we zien de drie zusters, de kameel, de olifant, alweer een onderzeeboot, de totempaal en Jezus (tenminste als de zon goed staat). Veel meer informatie hoeven we van onze gids verder niet te verwachten. Geen toelichting op de geologie van het gebied of over het leven van de indianen zelf. Dat hebben we de afgelopen dagen wel eens anders meegemaakt.
Een voordeel is wel dat we met hem op plekken komen die voor het gestoorde individu, die zijn heilige koe blootstelt aan een soort veredelde Parijs-Dakar, onbereikbaar zijn. Adembenemend mooi zijn de windgaten; de oorschelp, het damesoog en het oog van de arend. Bij deze laatste worden we nog vergast op een fluitconcert door de locale inheemse Bertje Doperwtje.
Voldaan en bedekt met een laag rode stof, we snappen nu waar de naam “roodhuiden” vandaan komt, drinken we nog een kop sokkenwater (Starbucks is hier nog niet doorgedrongen) en starten we de motor om koers te zetten terug richting Kayenta. We volgen Route 160 West en nemen de afslag Route 98 North richting Page. De rit over het Kaibito Plateau maakt autorijden tot een plezier, een goed stuk asfalt en een afwisselende omgeving. Bij het naderen van Page laten we de Antilope Canyon nog even links liggen maar slaan wel af voor een bezoek aan de Horseshoe Bend. Wederom moeten we Niels en Melanie bedanken voor deze tip. Vanaf Route 89 South (richting Flagstaff) is het een paar honderd meter sjokken door roodgloeiend duinzand, eerst omhoog en vervolgens afdalend tot de rand…. En als je hier overheen kijkt moet je wel even drie keer slikken. Op deze plaats meandert de Colorado River 270°. Omgeven door rotswanden die ruim 300 meter loodrecht omhoog wijzen. Geen bescherming, niets, alleen de waarschuwing dat de plaats waar je op staat niet altijd even stabiel hoeft te zijn. Bij Dieni bibbert het in de kuiten, niet vanwege haarzelf, maar meer vanwege haar vriendje waarvan ze weet dat die niet al te betrouwbare enkelbanden heeft. Maar ja, je wilt toch wel die foto hebben. Denk je goede spullen te hebben is helaas de groothoeklens toch nog te klein om de gehele bocht er mooi op te krijgen.
Dankzij het uurtje winst vandaag melden we ons al vroeg op Page-Lake Powel Campground. Nog plaats genoeg. Onder het genot van een biertje en een nootje lezen we de talrijke reacties op de verslagen en zien de camping langzaam volstromen. Vanavond geen last van vliegen, dus we eten lekker buiten; hou het maar op een uitgebreide Griekse salade. Het dagelijkse ritueel van het verslag maakt dat we koelte van buiten verruilen voor de nog warme camper. Of het vannacht nog sterk zal afkoelen moeten we nog maar afwachten, we zijn inmiddels alweer zo`n 3000 feet gezakt.