Een uurtje minder

Eerder op de middag zijn we de grens gepasseerd tussen Arizona en Utah en daarbij in een andere tijdzone terechtgekomen. We zijn momenteel op het meest oostelijke deel van onze route beland; Monument Valley. Dat we hierbij een uurtje verloren hebben, we zijn een uurtje dichter bij jullie gekomen, komt ons slecht uit. Voordat we ons konden laven aan een biertje, is bij een temperatuur van bijna 100°F best wel lekker, hebben we eerst een deel van de camper moeten schoonmaken. Bij het uitschuiven van onze kamer is de fles afwasmiddel er tussengevallen en vermorzeld. Het afwasmiddel stroomde over de vloer de camper binnen en de fles lag in eerste instantie buiten bereik. Met wat gepiel van buitenaf hebben we het restant van de fles er tussen uit gekregen en kon het soppen beginnen. Het ruikt nu best lekker binnen.
Tegen half tien reden we vanmorgen de Grand Canyon Camper Village af. Zonder weemoed overigens, we hebben gisteren een prachtige dag beleefd maar de camping zullen we maar snel vergeten.
Voor de derde keer melden we ons bij Grand Canyon NP en wederom mogen we door. (Niels en Melanie, nog bedankt voor jullie kaart, nu is hij er zeker uit!). We volgen Route 64 East door een heuvelachtig en bosrijk gebied. Af en toe zien we aan onze linkerhand een glimp van het gapende gat. Vlak voor dat we het NP verlaten slaan we af naar Desert View om voor de laatste keer een blik te werpen op de onmetelijke diepte. Het is onvermijdelijk maar er worden weer een paar foto`s genomen. Nog even lekker Hollander spelen in de giftshop en dan maar weer op pad. Voordat we bij Cameron linksaf Route 89 North opgaan, steken we nog even op om een blik te werpen op de Little Colorade Canyon. Ditmaal wordt de “Scenic View” beheerd door de Navajo- indianen en dus moeten we hiervoor apart doneren. Fantastisch, midden in de woestijn staan een paar stalletjes met “original Navajo handicraft” een je kunt er gewoon met VISA betalen. Vervolgens gaan we bij Tuba City rechtsaf Route 160 East op en kan de cruisecontrol anderhalf uur lang op 65 mph blijven staan. Wat volgt is een heuvelachtig woestijn landschap dat later overgaat in enorme steppe waar je af en toe de behoefte voelt om keihard Rawhide te roepen. Dit is het Navajo Indian Reservaat. Toen eind negentiende eeuw de indianen het aflegden tegen de kolonisten, geholpen door het Amerikaanse leger, werden ze “opgesloten” in verschillende reservaten. Ja, de Amerikanen wisten wel welke desolate gebieden ze daarvoor in de aanbieding hadden.
Okee, we zijn nu dus in Monument Valley. Dachten we dat Sedona rood was, nou hier kunnen de rotsen er ook wat van. Het Goulding`s Camp Park ligt rondom ingesloten tussen de rode rotsen. We hadden overigens wel het laatste plekje op de camping, het was wat passen en meten maar we staan.
Het voordeel van een uurtje inleveren betekent wel dat we een uurtje langer daglicht hebben. Cruyff zou hier vast wel een spreuk voor hebben kunnen bedenken.

Goed en dan het verhaal van gisteren. Goed om te horen dat AZ gewonnen heeft, daar neem ik nog maar een biertje op. Ook zijn bij Irene de nodige verwachtingen gewekt. Kijken of het lukt……..

Zondag 16 september.
Zenuwachtige opgestaan? Nee hoor, we hebben allebei uitstekend geslapen , niet koud gehad, dit keer geen toeterende treinen of vechtende boskatten. Goed uitgerust dus voor onze luchtdoop in een heli. Om kwart over acht melden we ons op de luchthaven van Tusayan en we zijn voorwaar niet de eerste. Tijdens het ontbijt hebben we al de nodige vluchten over zien komen voor de liefhebbers van de zonsopkomst. Na het inchecken moeten we via de dvd de veiligheidsinstructie volgen en dan is het wachten op het afroepen van je naam. Peter helpt een beetje wanneer de omgeroepen namen niet helemaal helder doorkomen. Wij delen een helikopter met twee Fransen en Vincent en Esther uit Leidschendam. Exact op de afgesproken tijd kiezen we het luchtruim. En voor degene die nog nooit in een heli gezeten hebben; een dagje Universal Studio`s (Walibi Flevo mag ook) is heftiger. Als in een Rolls zweven we weg op de klanken van Pink Floyd. De eerste tien minuten vliegen we pal naar het westen over de met dennenbomen begroeide vlakte. Pas nu kun je goed zien hoe vlak het Colorado- of Coconino plateau eigenlijk is. Zo vlak boven de boomtoppen scherend voel je je net Daktari. Dan zwenken we 90° om naar het noorden en koersen recht op de South Rim af. Het naderen van de rand is net een 3-D opname, alleen nu in het echt. Eén ding is zeker, dit beeld en dit gevoel is niet in foto`s uit te drukken. De Amerikanen hebben er wel een uitdrukking voor “AWESOME”. We koersen tien minuten over de Grand Canyon en vervolgens weer in tien minuten terug naar het vliegveld.
Vlak voor de landing scheren we over camping en voor je het weet sta je weer op de grond. Gordel af, koptelefoon af, rescuegordel inleveren en wegwezen; volgende groep. Want dit deel van de toeristenindustrie is massa productie. Zeker vijf helikopters vliegen achter elkaar aan de hele dag hetzelfde rondje. Met onze mede vluchtgenoten, Esther en Vincent, drinken we samen in de RV nog een kop koffie om de opgedane indrukken te evalueren. Vervolgens zetten we koers naar het NP en parkeren de RV bij Grand Canyon Village. Met een shuttlebus kun je je vervolgens bij een negental punten aan de South Rim laten afzetten. Wij stappen gelijk maar uit bij de eerste halte “Trailview Overlook” en lopen langs de rand een kilometer in westelijke richting naar de volgende halte. Vervolgens laten we ons vervoeren naar “Hopi Point” waar Dieni een …….juist ja. We lopen anderhalve kilometer naar “Mohave Point” en pakken vervolgens de shuttle naar de voorlaatste stop, “Pima Point”. Was het op de eerste trajecten nog redelijk druk, de laatste twee kilometer tot “Hermits Rest” lopen we vrijwel in ons eentje. Het grote voordeel van af en toe een stukje met de bus is dat je de Canyon telkens vanuit een andere positie kunt bekijken en het maakt niet uit waar je staat, het uitzicht blijft overweldigend.
De shuttle brengt ons vervolgens weer keurig bij de RV. We gaan op zoek naar benzine, zien daarbij de Texacopomp naast onze camping over het hoofd en gaan richting vliegveld. Daar is geen pompstation maar wel een verkeersopstopping. De brandweer en de sherrif blokkeren de weg maar zijn wel zo vriendelijk om uit te leggen wat er aan de hand is. Het wachten is op een vliegtuig(je) dat wegens brandstofgebrek het vliegveld niet meer heeft weten te bereiken en is geland op Route 64. Na een klein kwartiertje verschijnt een klein sportvliegtuigje voortgetrokken door zo`n vliegveldtractor, slaat linksaf richting vliegveld, bespreekt de bekeuring met de sherrif en ook dit avontuur is weer zonder ongelukken afgelopen.
We zitten nog even uit te zakken voor onze RV als de grond onder onze voeten begint te bewegen. Nu is een verse molshoop niet iets om je over te verwonderen, wel het feit dat vriend mol op nog geen twee meter van ons, en niet gestoord door het klik-klak van de camera, uitgebreid zijn appartement aan het vergroten is. Tot slot het dak erop, de laatste bewegingen duiden erop dat hij het plafond nog even moest stukadoren, en klaar is Kees.
De avond vullen we met een theater-dinner-show; een goed stuk eten omlijst met toneel en zang. Een flinterdun verhaal waar zelfs Joop vd E. geen kaskraker van zou kunnen maken. De ambiance en het gezelschap aan tafel vergoedt echter veel.
Vannacht hebben we veel om over te dromen…

Blijkbaar leven die indianen nog op de grens van rookseinen en internet.
De tekst overzetten is uiteindelijk gelukt. De foto`s is teveel gevraagd.
Jammer voor Irene, want ik had een hele mooie uitgezocht!