Cactussen en heel veel water

Dit begint op vakantie te lijken. Nu we een stuk van de route geschrapt hebben kunnen we het de komende dagen wat rustig aan doen. Acht uur opstaan, rustig douchen en ontbijten en even over half tien zijn we weer op weg. Highway No.10 East brengt ons eerst langs Palm Springs en Joshua Tree NP. Een bezoek aan dit park stond niet op ons lijstje dus laten we het links liggen. Maar goed ook want de donkere wolken van gisteren hangen er nog en hebben nu gezamenlijk besloten om open te breken. Omdat Amerikanen gewend zijn alles in het groot doen, hebben de regenbuien zich daaraan aangepast. Het spoelt en langs de weg vormen zich heuse rivieren. De route verloopt door een woestijnachtig gebied waarin de grotendeels verdorde struiken best wel een opfrisbeurtje kunnen gebruiken. Ondanks het sombere weer is het in deze onmetelijke vlakte een pracht gezicht om de buien te zien hangen. Bij Blythe passeren we niet alleen de staatsgrens van California – Arizona, maar passeren we ook voor de eerste keer de Colorado River. Eénmaal in Arizona laten we de buien achter ons en lacht het zonnetje ons weer tegemoet, hoewel…..Als we even stoppen om te tanken brandt die koperen ploert er ongenadig op los.
Niet lang daarna slaan we links af, Route 60 op, richting Prescott/Sedona. Terwijl Brian Adams luidkeels de Summer of 69 bezingt, wordt hij abrupt onderbroken door de verkeersinformatie; de Amerikaanse ANWB alarmeert, naar aanleiding van de stevige hoosbuien, de weggebruikers voor het gevaar voor overstromingen voor lager gelegen weggedeeltes. We horen de waarschuwingen een tijdje aan, kijken in de rondte en besluiten Brian Adams nog maar een tweede kans te geven.
Sneller dan verwacht rijden we Salome binnen, een gemeenschap van maar een paar honderd zielen, die volgens onze informatie wel een RV park zou herbergen. Nou de plaatselijke store weet van niks en verwijst ons naar het postkantoor. Een rondslenterende inwoner moet zijn vrouw erbij halen, lijkt zo weggelopen uit de een of andere western, en vraagt zich verbaast af wat wij in Salome te zoeken hebben en weet verder ook van niks. Dan maar het postkantoor opgezocht. Ja, ja in deze omgeving stelt het postkantoor nog wat voor, een echt sociaal centrum. Er worden nog brieven gelikt en roddels uitgewisseld, die tijd ligt ver achter ons. Eenmaal aan de beurt weet een zeer vriendelijke blonde dame te vertellen dat de camping die we zoeken twaalf mijl terug ligt; we zijn er langs gereden. Maar als we na het bureau van de sherrif rechtsaf gaan ligt daar nog een RV camp, Desert Palms.
De eigenaresse is volop aan het verven, maar zet terstond de kwasten in het water. Toeval of niet maar haar man is een geboren Alkmaarder; hij is in `56 met zijn ouders naar Amerika geëmigreerd. Wij zijn de enige doorgang kampeerders en dat betekent dat we het mooiste plekje hebben, aan de rand van de camping tussen de cactussen en met een wijds uitzicht op de omringende bergen. Het is nog vroeg in de middag en is er dus eindelijk weer eens tijd om rustig een boekie te lezen.
Vliegjes en ander ongedierte jaagt ons nog voor het eten naar binnen; op het menu staat sla met vis uit blik. En terwijl de duisternis over de camping daalt komt de woestijn tot leven……….
Gisteren zijn we bij de verjaardag van Sam (hij is 2 jaar geworden….en wie maakte de fout, Karin…?) vergeten te vermelden, dat ook Yvonne Vreeker haar verjaardag viert op de 11e. Evengoed hopen we dat ook jij een hele gezellige dag hebt gehad vandaag.

EN VOLGERS, WEL GAAN STEMMEN VANDAAG HOOR!!!