A Bumpy Ride

Ontbijt in Mark Twain is waarschijnlijk een typisch Amerikaans gebeuren; een wegwerpservies met wegwerpbestek, per broodje en kopje thee betalen, geen gedekte tafels, geen ontbijtzaal, gewoon aan de bar bestellen wat je wilt eten, opeten en vertrekken.... En oh ja, de tv staat de hele tijd aan dus we blijven op de hoogte van de plaatselijke ongelukken, wegafsluitingen, de aardbeving in Costa Rica, de tweestrijd tussen Obama en Romney en het weerbericht. Nou heeft kennis van het weerbericht in San Francisco niet veel zin. Per uur en bijna per blok kan het weer weer anders zijn. Mark Twain schijnt eens gezegd te hebben (en hij wordt letterlijk dagelijks geciteerd): “de koudste winter die ik ooit heb beleefd was de zomer in San Francisco”. Okee het vriest dan wel niet maar ook vandaag hebben we de mutsen erbij opgezet. Mensen, we zijn met zomervakantie!! Als je naar IJsland op vakantie gaat weet je van te voren dat het geen twintig graden gaat worden. Maar goed, we waren van te voren al door Melanie en Niels gewaarschuwd.
Onze laatste dag in San Francisco beleven weer voor een groot deel Hop-On-Hop-Off. De eerste loop gaat over de Golden Gate Bridge richting Sausalito. Wat we eerder deze week hebben gefietst gaat nu per bus met Jack achter het stuur. Zijn waffel staat werkelijk geen minuut stil; of het nu om de “Muiterij op de Bounty” gaat, het beste pizzarestaurant o”de rijen wachtenden voor de Cable Car…. Jack weet je wel te vermaken, maar het meeste gaat de bekende weg van het ene oor in en het andere…… Behalve de prijs van de huizen in Sausalito en omgeving, dat blijft wel hangen. Een optrekje kost hier tussen de 1 en 16 miljoen dollar. Maar één ding is zeker, in Sausalito hebben ze beter weer dan aan de andere kant van het water. We worden gewezen op de plek waar Ottis Redding eind jaren `60 werd geïnspireerd tot het schrijven van “Sittin’On The Dock Of The Bay” en onder het genot van een kop koffie warmen we weer een beetje door. Maar we hoppen verder noordwaarts: de volgende loop is naar de Muir Woods National Monument. Nieuwe chauffeur nieuwe kansen. We zijn Sausalito nog niet uit of we rijden alweer midden in de mist. De route is één haarspeldbocht die door Ken in duizelingwekkende vaart wordt genomen. Hoe scherp de bocht en hoe steil de helling, het gas blijft erop. Het wordt een “Bumpy Ride”. Tot het moment dat we een paar herten tegenkomen, dan is het tijd voor een klik-klak moment. Gelukkig heeft Ken de herten tijdig gezien, want bij ons waaien de tranen uit de ogen. Een mistig bos, ook al gaat het hier om originele Redwood bomen, verleidt niet snel tot een wandeling, dus de “stop en wachten op de volgende bus” laten we aan ons voorbij gaan. We zullen vast nog wel meer natuur tegenkomen de komende weken. Asfalteringswerkzaamheden zorgen onderweg voor een beetje vertraging. Voor Ken geen probleem, die weet wat je met je rechtervoet kunt doen. Terug in Sausalito schijnt de zon gelukkig weer en wordt ons inwendige kacheltje opgepookt met een pizza.
Op de weg terug naar San Francisco is tot onze verrassing de Golden Gate Bridge vrijwel wolkenvrij. Dat we hem toch nog in volle glorie kunnen zien had ik niet meer verwacht, blijkbaar hebben we dit toegift toch nog verdient. Verlieten we vanochtend een zeer somber San Francisco, bij terug komst schijnt de zon uitbundig. Onze laatste downtown-loop brengt ons terug naar Union Square waar we onder het genot van een biertje en in het zonnetje onze dagen in San Francisco evalueren en voor morgen en de komende dagen alvast een boodschappenlijstje opstellen. We zijn een beetje geacclimatiseerd, morgen gaat het echt beginnen.