2 September is een lange dag

Voor ons is het nog steeds zondagavond. Terwijl jullie allang op één oor liggen en de maandag al begonnen is hebben wij net onze eerste dikke hamburger gescoord. Voor ons is de zondagavond nu ook begonnen en we hebben de “jet-lag” nog redelijk onder controle. Het inchecken verloopt vanochtend tegen de verwachting in erg soepeltjes. Maar om ruim vierhonderd man op z‘n plaats te krijgen dat kost wel de nodige tijd. Met een uitverkocht huis vertrekken we toch nog keurig op tijd. De vlucht verloopt verder vlekkeloos en is ook zomaar weer voorbij; beetje lezen, beetje doezelen, eten, drinken, stukje lopen, effe plassen. Het meest fantastische uitzicht onderweg is de onmetelijke witte vlakte boven Groenland. Rond half twaalf plaatselijke tijd arriveren we in San Francisco. We gaan als laatste van boord want Peter, met inmiddels toch al heel wat airmiles achter de kiezen, heeft nog nooit met een 747 gevlogen en wil nu ook wel eens op het tweede dek kijken. Daar blijft het niet bij, ook de cockpit wordt nog met een bezoek vereerd. Nu zaten wij al niet al te ruim maar voorin bij de gezagvoerders lijkt het mij ook geen pretje. Na de nodige vingerafdrukken te hebben afgegeven , het ESTA-formulier mag in de tas blijven, zetten we voet op Amerikaanse bodem. We pakken de Metro (Bart) naar San Francisco Down Town en stappen uit op station Powel Street, voor insiders de plek waar de beroemde Cable Car met een draaischijf op een ander spoor wordt gezet.
Het Mark Twain Hotel is op tien minuten loopafstand. We nemen intrek in onze kamer, pakken de koffers uit en nemen een douche. Om de vermoeidheid voor te zijn gaan we direct de straat weer op om de geest en het lijf aan de gang te houden. Via Union Square, waar we door Maarten op de foto worden gezet, belanden we in China Town. Klassieke gevels zijn gemengd met heuse wolkenkrabbers die hun topfloors sky-high in de wolkenloze staalblauwe lucht priemen. Maar ondanks die blauwe lucht kun je in de schaduw er best wel een vessie bij an.