Zon, zee, strand en luieren

Maandag 8 november 2010
Stipt op tijd rijdt de bus voor bij Ramses Hilton. Onze acht medereiziger hebben al een kwartier druk verkeer erop zitten. Het duurt ongeveer een half uur voordat we Caïro achter ons kunnen laten en vanaf half acht gaat de koers recht naar het oosten, richting Suez, met nog 540 km voor de boeg. Het is een prima 4-baans weg, een beetje eentonig. Blijkbaar vindt de chauffeur dat ook; hij begint een beetje te knikkebollen en lijkt niet helemaal meer bij de les te zijn. Zijn bijrijder heeft het allang opgegeven en hangt onderuit gezakt tegen het portier. We zien het nog even aan en grijpen dan in. Een medewerker van Travco, die ook mee rijdt naar Hurghada wordt wakker geschud en zorgt dat de chauffeur bij de les blijft. Als excuus wordt het laagstaande zonnetje aangevoerd en de chauffeur geen zonnebril mee heeft. Vanaf Suez gaat de weg richting zuid, gaat over in een tweebaansweg en is er door de vele haarspeldbochten en kuilen afleiding genoeg. De weg loopt nu vlak langs de kust van de Golf van Suez met rechts van ons “Egyptische Alpen”. Als het land weer vlakker wordt veranderen de bergen in een windmolenpark, kilometers lang. Zonne-energie had volgens mij echter meer voor de hand gelegen.
Links van ons verreist het ene resort na het andere, het is één grote bouwput waar we langsrijden. De namen van de toekomstige vakantieverblijven klinken uitnodigend; de Laguna Beach, Picera Resort, Romance, La Vista 1 t/m 5 (!)….. Rond 10 uur hebben we een korte koffie en plaspauze. Ter plaatse niet bekend, zou ik er zo langs zijn gereden, de uitspanning is nog lang niet afgebouwd, maar éénmaal binnen staat de warme, zeg maar hete, koffie klaar.
Tegen tweeën komt Hurghada in zicht we gaan van de doorgaande weg af en duiken de nieuwbouw in. De volgende 4 à 5 kilometer is één aaneengerekt lint van nog in aanbouw zijn de vakantieparken of hotels. Gigantisch. Onze acht medereizigers worden bij hun onderkomen afgezet en wij mogen nog even verder. We doorkruisen het centrum en aan de andere kant van Hurghada ligt ons onderkomen. Welkom in het Hurghada Red Sea Resort Marriott. Bij de ingang waakt de toeristenpolitie, gewapend met een detectiepoortje, over onze veiligheid. In de hal spat het marmer je tegemoet het is alleen maar bling bling, dit wordt drie dagen op stand. Ook de kamer, een appartement bijna, is een plaatje. Nu heb ik in mijn werkzame leven al heel wat hotels gezien, maar dit is werkelijk top. Als je de wereld binnen de hotelmuren vergelijkt met het normale, vervuilde straatbeeld wil je echt niet meer de straat op. In de lobby komen we bekenden tegen; Han en Yvonne die we op de eerste boot hebben ontmoet zijn hier al een paar dagen en wanen zich in de zevende hemel.
Na de koffers te hebben uitgepakt en een beetje in de rondte te hebben gekeken wordt het tijd voor een aperitief. We nestelen ons op een “eilandje” voor het hotel en zien de zon langzaam achter de bergen zakken. Het wijntje dat we ons hadden voorgesteld hebben we gewijzigd in een biertje en een kopje thee voor Dieni, die moet het even rustig aan doen.
Nu het zonnetjes weg is, wordt het rap frisser en trekken we ons terug op onze kamer, ook geen straf. Het dinerbuffet gebruiken we ’s avonds buiten op het terras voor het restaurant. Gezeten onder de palmen laten we ons het eten goed smaken, ook hier is op de keuken niets aan te merken. We zouden nog wel uren buiten kunnen zitten, ware het niet dat de oogleden steeds zwaarder worden. Om half elf is het licht echt uit.

Dinsdag 9 november 2010
Inmiddels nu toch wel gewend aan vroeg opstaan, zelfs Dieni is klaar wakker, zitten we bij het krieken van de dag op ons balkon en zien de zon vanachter de palmbomen omhoog rijzen. Toch kruipen we er nog even een paar uurtjes lekker in…….. Negen uur ontbijt!! Dat begint pas echt op vakantie te lijken. In de loop van de ochtend nestelen we ons onder een rieten parasol en geven ons over aan Ra, de god van de zon. Een verkoelend briesje vanuit zee maakt het bijbruinen zeer aangenaam. Wanneer je een hand opsteekt wordt de cappuccino of iets meer verkoelends bij je neergezet. Voor ons liggen een paar jachten à la Monaco voor anker. Op de achtergrond klinkt zacht de sound van Brian Adams, Barry White e.a. Dieni vraagt zich af waarom de Rode Zee eigenlijk de Rode Zee heet? Misschien vanwege de roodverbrande lijven om ons heen, ik weet het anders ook niet. Kunnen wij deze dagen van volledige ontspanning eigenlijk nog wel aan? Dieni denkt van wel, maar we hebben de koffie nog niet op, of we hebben alweer ingetekend voor een volgende excursie; morgenmiddag gaan we onder water voor “finding Nemo”. Hoe dat gaat aflopen zullen we jullie, de “volgers van Abu Simbel”, niet meer via dit medium laten weten. Hoe we de resterende dagen gaan doorbrengen houden we lekker voor ons zelf :). Wij gaan nu uit de lucht en groeten jullie vanuit een zonovergoten Egypte. Ma`as salaama, ofwel tot ziens. Veel liefs, Dieni en Peter.