De "C" van Caïro is een feit

We schrijven het onderstaande verhaal in het Businesscentrum van het Ramses Hilton. Toch gaan we nog even terug naar gisterochtend:
Rond 06.00 uur rollen we het station binnen. WELKOM IN CAÏRO. De medewerker van Travco heeft al anderhalf uur zitten wachten. In hotel Ramses wordt voor ons een kamer geregeld en kunnen we ons opfrissen. Om negen uur worden we weer beneden in lobby verwacht en maken kennis met onze nieuwe gids voor de komende twee dagen, het is een Achmed dit keer. Klokslag negen uur rijdt het busje voor en sluiten we aan bij een gezelschap van 8 andere Isropa-gangers. Hij heet ons welkom in zijn Caïro, een stad waar 20 miljoen Egyptenaren wonen, na New Mexico en New-Dehli de grootste stad op aarde.
Het eerste bezoek dat op het programma staat is de Mohammed Ali Moskee gelegen binnen de muren van de citadel. Het is echt werkelijk zonde dat het nog erg vroeg is, de zon is nog niet in staat om de mist weg te branden en dat in combinatie met smog maakt het onmogelijke om enerzijds van de moskee en anderzijds van het uitzicht over Caïro fraaie plaatjes te maken. Dat geldt overigens niet voor het binnenwerk van de moskee. Op blote voeten betreden we dit heiligdom, werkelijk heel imposant.
Op weg naar onze volgende moskee hebben we een tussenstop bij de “stad der doden” op deze enorme begraafplaats wonen maar liefs een half miljoen mensen. We krijgen een indruk van hoe het is om in armoede in een smerige stad te moeten wonen. Mensen wonen zelfs in mausolea of hebben hieraan vast gebouwd. Caïro is niet alleen een grote stad, het heeft ook een enorme bevolkingsdichtheid; 1600 mensen wonen er per km2, in vergelijking tot Nederland ruim vier keer zoveel! Er rijden alleen al in Caïro 5 miljoen auto`s. Het verkeer is gewoon rampzalig. Een Wokke zou hier een hartverknettering oplopen.
Vervolgens naar Sultan Hassan Moskee waar de imam ons de akoestiek van de Moskee laat meebeleven.
Daarna dwalen we een uurtje over de beroemde Khan al-Khalili soek. Het is wel zaak de minaret van de Hoessein Moskee in de gaten te houden willen we niet verdwalen. Het is kruip door, sluip door. Meer oosters kan bijna niet. Lunch aan boord van een restaurant op de Nijl.
De middag is gereserveerd voor het Egyptisch Museum. Het dodenmasker van Toetanchamon en zijn spulletjes daar omheen is indrukwekkend. Het museum op zichzelf heeft best de nodige uitstraling, maar hoe met hun bezit wordt omgegaan is redelijk rampzalig. Een pakhuis is er niets bij. Kasten met 10 tallen sarcofagen staan met vieren opgeslagen. Het museum bevat 130.000 stukken, onmogelijk om ook maar iets in je op te nemen
Bij ons is het beste er inmiddels wel af. Na een nacht zonder slaap en in deze hectiek wordt het tijd voor ons bed. We slapen in een super-de-luxe Ramses Hilton; alleen een beetje jammer dat ze in de bar niet te vertrouwen zijn.

Zondag 7 november 2010.
Een goede nachtrust doet wonderen, we zijn weer klaar voor een nieuwe dag, en wat voor één.
Om half acht rijdt het busje voor en gaan we op weg naar het enige nog overgebleven monument van de zeven wereldwonderen; de piramide van Cheops op het plateau van Gizeh. Bijna 5000 jaar geleden werd Gizeh de Koninklijke begraafplaats voor Memphis, de toenmalige hoofdstad van Egypte. Voor Peter is alleen Chefren, de kleinste van de drie piramiden, toegankelijk. Voor het echte gevoel moet je binnen zijn geweest dus gaan we maar. Weer terug in de frisse buitenlucht, ca 25ºC voelt echt fris aan als je net in een piramide bent geweest, gebeurt er toch iets onverwachts. Heb ik jaren kunnen vermijden op een kameel te stappen, dit keer kom ik er niet onderuit en…… geen spijt van. Per kameel kunnen we iets meer afstand van de piramides nemen. Wat volgt is een regelrechte fotoshoot aan in de woestijn, de Arabische begeleiders weten van geen ophouden.
Met kijkje bij de leeuwachtige Sfinx zonder neus, als bewaker van de piramides, besluiten we het bezoek aan het plateau van Gizeh.
Een traditionele Egyptische lunch wordt geserveerd in de buitenlucht ergens buiten Caïro, prima eten; vers gebakken brood, heerlijke falafel, prima mixed grill en tomaten waar nog echt smaak aan zit. Wat ons betreft laat ons hier maar zitten voor de rest van de dag.
Maar nee, na de lunch gaan we op weg naar Memphis voor een bezoek aan een klein openluchtmuseum waar een enorm beeld ligt van alweer Ramses II. Maar voornamelijk de weg erheen is al een belevenis op zich. Groene plantages voor wortelen, suikerriet, kool, sperziebonen en andere groenten worden afgewisseld door vuilnisbelten en armoedige dorpjes. Mensen die het kunnen betalen kunnen op enig manier gebruik maken van een vuilnisophaaldienst die vervolgens het afval buiten de stadsgrenzen ergens in de woestijn dumpt. Maar het merendeel flikkert het afval gewoon buiten de deur op straat.
Terwijl het zonnetje al aardig begint te zakken bezoeken we het oudste monument dat in Egypte nog overeind staat, het is de trappiramide van Djoser. Ontworpen door hogepriester Imhotep voor een koning uit de derde dynastie. Deze trappiramide heeft model gestaan voor de latere piramides bij Gizeh. Terwijl Achmed maar doorgaat met het uitstrooien van informatie kijken wij verlangend uit naar het strand aan de Rode Zee en een glaasje koele witte wijn. Eigenlijk hebben we het wel gehad.
Maar het programma is nog niet ten einde. De gids doet Caty een plezier: we gaan nog naar de CryStal Perfume & Handicraft, het parfummuseum. We krijgen een demonstratie glasblazen en een uitleg over het basismateriaal dat door Chanel, Armani e.a. heel duur wordt opgemengd. Ook wij gaan naar huis met een paar flesjes reukwater, waaronder Dune van Dior.
Tegen zevenen rijden we bumper aan bumper richting hotel. Toch is het verbazend hoe onze chauffeur in één keer door vijf rijen dik auto`s heen snijdt om bij de ingang van het hotel te komen.
Onze “C” van Caïro zit er bijna op. We hebben vreselijk veel gezien, maar de overheersende indruk is toch wel dat het voor het grootste deel een drukke en smerige stad mag worden genoemd. Het hotel echter is een ware oase van rust. Morgen gaat de wekker om zes uur en staat ons weer een lange rit voor de boeg met als beloning zon, zee en strand.