Nassermeer en omgeving

Eindelijk weer online.
Het is natuurlijk ondoenlijk om nu in één keer in detail van onze belevenissen te verhalen
Vandaar dat we volstaan met passages uit ons verslag. Waar waren we gebleven:

Zondag 31 oktober 2010
Vlak voor het ontbijt meren we aan in Aswan, de zuidelijkste stad van Egypte. Aswan lag op het kruispunt van de oude handelsroutes tussen Egypte, donker Afrika en India en ontwikkelde zicht tot een welvarende handelsplaats. De stad ligt aan het mooiste deel van de Nijl, waar de woestijn tot aan de oevers reikt en overal in het water eilandjes opdoemen.
Tegenwoordig is Aswan een universiteitsstad en aan de oevers van de Nijl verrijzen moderne hotels. Een groot deel van bewoners wordt gevormd door de Nubiërs die hun oorspronkelijk geboorte grond hebben moeten verlaten na de aanleg van de Hoge Dam.

Het was President Nasser die in 1955 besloot tot de bouw van de Hoge Dam. De Engelse en ook de Amerikanen waren niet genegen deze plannen financieel te ondersteunen omdat ze Egypte ervan verdachten diverse oorlogen in Afrika te financieren. Maar op het toppunt van de koude oorlog waren de Russen wel bereid om het totale project te financieren.
Voor de dam is het grootste kunstmatige meer ter wereld ontstaan; 500km lang (waarvan 350 in Egypte en 150 in Soedan. Het meer herbergt de grootste populatie aan krokodillen ter wereld, niet van die erge grote, maar wel van de meest agressieve soort.
We bezoeken vandaag natuurlijk de oude en de Hoge Dam een tempel die door de Hollanders is verplaatst, een gebroken obelisk die nooit de tempel van Karnak heeft gehaald, de botanische tuinen (Caty, een echte aanrader hoor :)), we zeilen een stuk met een felukka en drinken een borrel aan boord van de Crown Empress.

Maandag 1 november 2010.
Vandaag is weer een transfer, dus koffers pakken. Maar in de ochtend zijn nog twee activiteiten gepland. Tegen half negen staan er acht koetsen voor ons klaar die ons meenemen naar de minder toeristische kant van Aswan om ons meer een indruk te geven van het dagelijks leven in een Arabische gemeenschap. Abdel geeft ons in ieder geval de boodschap mee om ons tijdens de rit niet bezwaard te voelen over wat we gaan zien. Wij, als toeristen, zijn net zo`n bezienswaardigheid voor de bevolking als de bevolking voor ons. Ook fotograferen is over het algemeen geen probleem. En ja, hoe moet je dan de rondrit verder beschrijven? Dat is haast onmogelijk. Het volgende anderhalf uur is een aaneenschakeling van veel lawaai, veel stof, veel kleur, veel getoeter, opgebroken wegen, geschreeuw, de straat een vuilnisbelt; de foto`s moeten het verhaal maar vertellen.

Daarna een rondvaart in een klein motorbootje door een gebied waar de Crown Empress niet kan komen. Na al het stof in de straten van Aswan is deze boottrip een hele verfrissing. Zo vlak achter de Oude Dam is de Nijl hier een samenstel van kleine stroompjes en eilandjes. We spotten de Witte Reiger van de Nijl, beter bekend als de Ibis en de zwart/witte ijsvogel.
We passeren het Olifanteneiland (met heel veel fantasie, of heel veel drank op zullen sommige granietblokken wel op een olifant lijken) en varen dicht langs het huis en het mausoleum van Aga Khan, een geliefd sjitisch leider. Bij het keerpunt van de tocht gaan we nog even aan land voor een kort bezoek aan een Nubisch dorpje. De inwoners hebben hun oorspronkelijke geboortegrond moeten verlaten door het wassende water veroorzaakt door de Hoge Dam. Opvallend in het straatbeeld zijn de blauwe accenten op de gevels. Ook binnen in de huizen is de basiskleur van de wanden en vloeren hoofdzakelijk blauw. De grondstof voor deze verf is Indigo, een steenachtig poeder. De blauwe kleur is niet alleen kenmerkend voor de zuidelijke landen, het heeft ook een duidelijke functie; de golflengte van de blauwe kleur schrikt vliegen en insecten af.

We nemen afscheid van ons reisgezelschap waar we een aantal dagen heel gezellig mee hebben doorgebracht. Begeleid door een medewerker van Travco brengt een klein busje ons naar ons nieuwe onderkomen; M.S. Numbian Sea. We krijgen een prachtige hut onder de waterlijn. Als Dieni op haar tenen staat kan ze net door de patrijspoort over het water kijken.
Op het zonneterras, hoewel de zon is inmiddels onder, laten we het thuisfront weten dat we de komende vijf dagen niet meer bereikbaar zijn. Vanaf het moment dat we morgen wegvaren zijn de moderne telecommunicatiemiddelen niet meer bruikbaar. Heerlijk lijkt ons dat.

Dinsdag 2 november 2010
Het schip ligt met zijn boeg tegen de rotsen en rond half negen worden we met een klein motorbootje van boord gehaald. Magdy, onze nieuwe gids, verzamelt ons gezelschap voor de pylonen van de Tempel van Kalabhsa en begint op een onderhoudende manier met zijn geschiedenisles. De Tempel van Kalabsha is één van de zestien tempels die voor het wassende water van het Nassermeer heeft moeten wijken. Het zijn de Duitsers geweest die de tempel hebben verplaatst op enkele honderden meters ten zuiden van de Hoge Dam.

Even verderop bezoeken we de eveneens verplaatste tempel van Beit al-Wali (house of the holy man). Op de muren van de tempel worden verhalen verteld van grote veldslagen, met name tegen de Nubiërs. We maken nog een foto van een tolpoorten en schepen weer in voor de terugtocht naar de Nubian Sea. Het is een geruststellend gevoel begeleid te worden door tot de tanden gewapende bewakers. De toeristenindustrie zit absoluut niet te wachten op een incident vergelijkbaar in Luxor waar in 1997 op gruwelijke wijze 58 toeristen zijn vermoord
Na de lunch gaat de zwembroek aan en wordt het velletje ingesmeerd. We geven ons over aan een zonnebad, een briesje geeft de nodige verkoeling. Het beeld om ons heen is echter ietwat anders dan de vorige dagen; geen groene oevers meer, maar een grote plas water met aan de horizon de dorre bergen van die het begin van de Sahara markeren. Tegen de schemering nestelen we ons op het achterdek. Het is borreltijd en het verslag moet nog gemaakt worden. De avond begint met een cocktailparty gevolgd door een barbecue, heel vervelend allemaal.

Woensdag 3 november 2010.
De dag begint shit, letterlijk dan; Peter heeft zijn bed niet droog kunnen houden en in de omgeving van z’n navel borrelt en pruttelt het dat het een lieve lust is. Immodium is het toverwoord, hopen dat de goden me goed gezind zijn. De mond voelt droog en het hoofd is een beetje zweverig. Zou de Nijl zijn vloek hebben uitgesproken?
Voor de eerste excursie van vandaag worden we weer met een motorbootje van boord gehaald. Vanochtend staan er drie tempels op het programma. De eerste, de Tempel van Wadi as- Sebua, is wederom gebouwd in opdracht van Ramses II. Aan de hand van de symboliek verklaart Magdy waarom de ingang van de tempels eruit zien zoals ze eruit zien. Met name de ingang met de twee pylonen symboliseert de zon-god Ra tijdens de zonsopkomst en geflankeert door de bergen. De ruimte tussen de pylonen is Ra.
De groep verplaatst zich te voet, per tractor of kameel naar de volgende tempel een kleine kilometer verderop. Een aantal onder ons kiezen voor het schip der woestijn, de meesten kiezen voor een voettocht. Het op- en afsteigen van een kameel moet een prettige ervaring zijn gezien de kreten die sommige vrouwen slaken.
De omgeving heeft een heel hoog Tabuk-gehalte. De déjà-vue is alom aanwezig.
De tweede tempel van vandaag, Dakka, is gebouwd ter ere van de god Thot, god van de wijsheid met de ibiskop.
De derde tempel, Maharakka ( dat is Arabisch voor “hot in the summer”), is puur Romeins, de enige in Zuid-Egypte.

Terug aan boord staat de dokter voor me klaar. Voor €40,-- doet hij een consult en concludeert dat ik lijd aan gastro-enteritis, een duur woord voor “kakken zonder douwen” zou Erik zeggen. Met wat extra mineralen, de ORS hebben we thuis laten liggen, en vandaag wat rustig aan met drank en eten, moet dit ongemak te bestrijden zijn.
Het middagprogramma laten we aan ons voorbij gaan. Dieni voelt zich ook een beetje zwakjes dus verkiezen we de koele hut boven de tempels van Amada.

Donderdag 4 november 2010
Vandaag wordt een topper. Na het ontbijt is er sprake van enige opwinding aan boord. Tientallen Italianen hebben zich al op het bovendek geïnstalleerd. Heel in de verte zien we de Tempel van Abu Simbel uit het water oprijzen, het hoogtepunt van deze cruise is in zicht.
De kapitein manoeuvreert rustig zijn schip in positie en met op de achtergrond Vangelis worden tientallen rolletjes volgeschoten.

Eénmaal aan de wal steekt Magdy van wal: de grote Tempel bij Abu Simbel was gewijd aan de grote goden van Egypte; Amon, Ptah en Re-Harachte maar diende vooral ter meerder glorie van de opdrachtgever zelf, Ramses II. In het heilige der heiligen zit Ramses II tussen de drie andere goden. Tweemaal per jaar, op 22 februari (de geboortedag van Ramses) en 22 oktober reikt de zon toch tot achter in het heilige der heiligen en zet drie beelden in een gouden licht. De god van de duisternis blijft in de schaduw. Zijn favoriete vrouw was echter Nefertari voor wie hij de tweede kleinere tempel liet bouwen.
De tempels worden het achtste wereldwonder genoemd. En daarmee de belangrijkste reden voor Unesco om in te grijpen toen het water begon te stijgen.
In 1964 is begonnen met het slaan van een stalen damwand rondom het complex. Vervolgens zijn de rotsen erboven verwijderd en is men van bovenaf begonnen met het inzagen van blokken met een gewicht variërend van 20 tot 30 ton. De 1042 blokken zijn 120m verderop en 64m hoger als een bouwpakket weer in elkaar gezet. Eén maal binnen hebben we nog niet eerder zulke gave en indrukwekkende afbeeldingen gezien. Hoewel het binnen bovenmatig warm was hebben we ons er niet met een vluggertje vanaf gemaakt. Als bekroning mogen we de sleutel van het leven nog even vasthouden.

De middag verloopt verder rustig, beetje verhaal bijwerken, beetje thee drinken, klein stukje lopen. Op een groot stuk asfalt staan een tiental campers bij elkaar. En ja hoor, natuurlijk zit er weer een Nederlander tussen. Het konvooi is bezig met een twee maanden durende reis door de Arabische wereld. De vrouw weet inmiddels zeker dat ze voortaan op Wilders zal stemmen.

Vrijdag 5 november 2010
De koffers worden om 7.15 uur voor de deur weggehaald. Wat volgt is een drie uur durende rit door de Sahara. Vertel ons nu niet dat dit een saaie trip is, integendeel.
Nu zitten we ergens in een hotel in Aswan en hebben een paar uur door te brengen voor we op de trein gaan. We proberen op internet te komen, maar dat lukt niet erg. Misschien met hulp van een aardige Australiër met Hollandse vrienden…..