tweede poging vandaag

Voor je er erg in hebt is het tijd voor boarding. Een 737-800 wordt ons vervoermiddel. Vijf minuten voor vertrek laat de gezagvoerder weten dat hij tekort kerosine heeft gekregen. Hij neemt geen genoegen met 300 kg minder ( op een totaal van 15 ton). Het veroorzaakt wel een vertraging van ruim een half uur. Uiteindelijk kiezen we om half vier het luchtruim, na luttele minuten zijn we door het grauwe wolkendek heen en geeft het zonnetje het geheel een vrolijk aanzien. De vlucht verloopt verder volgens plan en tegen achten landen we op het vliegveld van Luxor. Een groot deel van de 180 pasagiers blijft in het toestel achter en vliegt door naar Hurgada. Wij gaan van boord en melden ons in de aankomsthal. Isropa heeft het goed voor elkaar. Voor we het weten staat het visum gestempeld en wel in ons paspoort en zijn de koffers van de band gerold. Buiten is het 28ºC, een vestje hoeft er niet meer bij aan.
Op de stoep voor de stationshal maken we kennis met onze gids Abdel die ons naar de gereedstaande bus verwijst. Voor je er erg in hebt, ben je al de nodige bakshees kwijt (toilet, bus) maar goed we zitten en zijn op weg naar de boot. De route van het vliegveld naar de oever van de Nijl voert door Luxor en de gids valt gelijk in zijn rol, tempel links en tempel rechts en de buschauffeur laveert zijn gevaarte langs koetsen en andere weggebruikers. We leren dat de rode en groene lichten op kruisingen slechts voor de versiering zijn.
Bij de boot wordt duidelijk dat ons verblijf voor de komende 4 dagen iets geriefelijker is dan de Henry Dunant. Aan boord krijgen we een briefing van Abdel alvorens we naar de kamers worden begeleid. Bij de receptie worden we allemaal voorzien van een armband; ons verblijf aan boord is “all inclusif” Wij slapen op het vierde dek, net onder het zonnedek.
Met een gezelschap van 18 man gebruiken we nog het diner. Niet verkeerd, daar kunnen we het de komende dagen wel mee uithouden. Na het eten lopen we nog even rond op het zonnedek, een aangename warmte van de avond overspoeld ons, dit voelt bekend. Aan de wal is nog reuring genoeg. Een aantal gasten willen nog even passagieren. Wij houden het voor gezien en rond elf uur zoeken we onze hut weer op. Het verhaal wordt nog even getikt en Dieni ruimt de koffers uit en de kasten in. We gaan vroeg kofferen want de wekker staat voor morgen om vijf uur.

Vrijdag 29 oktober 2010
Voordat onze wekker gaat worden we even voor vijven geroepen door de telefoon. `t Is net werk. Een kwartiertje later zitten we aan het ontbijt. En wij zijn niet de enigen. Klokslag zes uur zitten we in de bus en zetten koers naar de west-oever van de Nijl. Luxor is al wakker er is al leven genoeg op straat. De eerste stop is de Vallei der Koningen, waar het verboden is om te fotograferen. Geen nood fanatieke Arabieren proberen je met de nodige vasthoudendheid de nodige euro`s af te troggelen in ruil voor een boekje en ansichtkaarten. Ondanks het nog vroege tijdstip zal het rond de 20ºC zijn. Het afgelegen, dorre Koningsdal bevat de graven van verschillende farao`s, het geheel heeft meer weg van een steengroeve. Door de graven diep in deze desolate omgeving te verstoppen hoopten ze de grafschenners te ontlopen. Helaas, slechts het graf van Toetanchamon bleek bij zijn ontdekking in 1922 niet leeggeroofd te zijn. Wij bezoeken het graf van Rameses IV en Thoetmosis III. Het graf van deze laatste, een neef van Hatsjepsoet is een hele klauterpartij omhoog om vervolgens af te dalen in gigantisch warme grafkamers. De muurschilderingen zijn werkelijk indrukwekkend. Een roodgranieten sarcofaag hebben de grafschenners ongemoeid gelaten. Eigenlijk hebben we nog recht op een derde graf, maar de resterende tijd gebruiken we om te toiletteren waarbij Dieni vrienden maakt.
Een tweede stop wordt gemaakt bij de Doden Tempel van Hatsjepsoet, een koningin uit de 18e dynastie. Hatsjepsoet is één van de weinige vrouwelijke farao`s en wordt vaak afgebeeld met een kunstbaard. De tempel is ruim 3400 jaar oud en is ontworpen in de steil van de er achterliggende imposante kalkstenen wand. Later hebben christenen er een klooster van gemaakt. Voor anderhalve euro krijgen we bijna een privé rondleiding en leert Dieni een shawl goed omdoen. Vanaf de terrassen van de tempel hebben we een fantastisch, zij het enigszins gesluierd uitzicht over het Nijldal. Het contrast tussen de dorre droge rotsformaties en de groene vruchtbare oevers van de Nijl is opmerkelijk. Bekende gewassen die er worden geteeld zijn suikerriet en sesamzaad. Inmiddels begint de temperatuur al aardig op te lopen en ik schat zo in dat we de 30ºC reeds gepasseerd zijn en het is nog geen 10 uur. De volgende stop is in de Vallei der Koninginnen waar, de naam zegt het al, de nodige koninginnen met hun kinderen begraven liggen. Het beroemdste van de bijna 80 graven is dat van koningin Nefertari, het wordt als het mooiste van Egypte beschouwd en is tegen de lieve som van € 3.000,- te bezoeken. Wij houden het bescheiden en bezoeken het prachtige graf van Amoncherchopsjef, een zoon van Ramses III, ook wel de kleine prins genoemd en besluiten met een bezoek aan de Tombe van Titi. Abdel vraagt ons voor te stellen hoe zo’n uitvaart geweest moet zijn. De overledene moet over de Nijl zijn aangevoerd en vervolgens de bergen zijn ingedragen, begeleid door dragers voor alle benodigdheden voor op de onbekende reis. Priesters met wierook en andere uitingen van symboliek moeten dit tot bijzondere gebeurtenis hebben gemaakt.
We zitten nog niet in de bus en we moeten er alweer uit voor een snelle klik-klik-sessie.
Langs de weg staan de Kolossen van Memnon, twee 18 meter hoge beelden van Amenhotep III. De kolossen bewaakten de toegang tot Amenhoteps dodentempel. Van de tempel zelf is weinig meer over, latere farao`s roofden er bouwmaterialen en de jaarlijkse overstromingen van de Nijl deden de rest.
Exact elf uur rijden we Luxor weer binnen. Op het programma staan nog bezoeken aan de tempels van Karnak en Luxor. We starten met de laatste. De Luxortempel vormt het hart van de stad, de bouw begon zo`n 3500 jaar geleden en heeft ruim 300 jaar in beslag genomen. Zelfs Alexander de Grote heeft een steentje bijgedragen. Later is de tempel verdwenen onder lagen zand en slib en pas eind 19e eeuw is de tempel herondekt. Twee enorme zittende kolossen van Ramses II en een 25 m hoge obelisk van roze graniet flankeren de toegang tot de tempel. Oorspronkelijk stond er nog ééntje, maar deze werd aan het begin van de 19e eeuw verwijderd en op het Parijse Place de la Concorde neergezet, een kadootje van een Egyptische heerser aan het Franse volk. De informatie die over de tempel over ons wordt uitgestort gaat inmiddels het ene oor in en het andere oor weer uit. Wat rest is de verwondering dat dit alles zonder bouwkranen is geschied.
De tempels van Luxor en Karnak waren ooit met elkaar verbonden door een 3 kilometer lange sfinxenallee. Stukje bij beetje probeert men dat weer te herstellen.
Het laatste onderdeel is een bezoek aan Egyptes grootste tempel Karnak, gewijd aan Amon. Bijna 1500 jaar is er aan de tempel gewerkt. De zuilenhal is werkelijk adembenemend. Achter de façade wordt een klein tipje van de sluier opgelicht hoe ze de kolossale blokken op elkaar hebben gekregen. Er zijn nog restanten van de kleihelling zichtbaar. Om de blokken beter te kunnen laten glijden werd het oppervlak besprenkeld met melk.
Het is tijd voor de lunch en de bus brengt ons terug naar de boot. Dat gaat er best wel weer in.
Na het eten trekken we ons even terug, van Abdel mag je niet met een volle maag in de volle zon, doet Dieni een tukkie en werkt Peter aan het verslag.
Het is inmiddels vier uur geworden en sinds een uurtje heeft ons cruiseschip de trossen los gegooid. De cruise stroom opwaarts is nu echt begonnen.