Aruba, one happy island

Woensdag 4 november 2015. Welkom op Aruba, One happy island.
De wekker staat op half zeven, wel vroeg voor een doordeweekse vakantiedag. Maar voor ons staat vandaag een rondtour met hoogtepunten van Aruba op het programma. Terwijl wij de slaap uit de ogen wrijven, merken we dat de Monarch nog aan het aanmeren is. Om zeven uur schuiven we aan voor een hilarisch ontbijt in een voor de verandering andere ontbijtzaal. Tegen half negen lopen we de pier op, waar we worden opgepikt door Clifford, onze gids van vanochtend. In een klein gezelschap en een grote bus leren we in no-time het nodige over Aruba, een klein vulkanisch eiland ter grootte van 21 x 9 miles. Aruba wordt bevolkt met ca. 135.000 inwoners opgebouwd uit 105 nationaliteiten. De voertaal is papiamento, maar in een gesprek schakelt de Arubaan moeiteloos over in het Engels, Nederlands of Spaans. Het papiamento is op zich weer een mengeling van vijf talen; Nederlands, Engels, Spaans, Portugees en Creools. De eerste stop is een typisch fabriekje waar uit de Aloe Vera plant de gel wordt gehaald voor een grote verscheidenheid aan huidproducten. Is de gel een weldaad voor de huid , een paar druppels van de olie van de plant zijn voldoende op ook je darmen een opknapbeurt te geven. Vervolgens zetten we koers naar - en beklimmen Casibari Rock. Vanaf deze granieten rotsen kunnen we een kwart van het eiland overzien. De rit erheen gaat door een dor en droog landschap, gedomineerd door lange cactussen en de divi-divi boom. Door deze boom kun je ook nooit verdwalen op het eiland. De altijd stevige oostenwind dwingt de takken richting het westen. Aruba kent slechts 60 regendagen per jaar en elke druppel wordt verwelkomt om het eiland een groener aanzien te geven. De noordkant van het eiland kent helemaal geen begroeiing meer en bestaat grotendeels uit gestold lava. Het gesteente is zo hard dat het nauwelijks verweerd. Om het eiland berijdbaar te maken zijn de onverharde wegen uitgevuld met zand dat van overzee moet worden aangevoerd. Met het zand werd ook een andere ongenode gast binnengehaald, de boa constrictor. Voor de Arubaan is het een nationale sport om iedere overstekende boa constrictor plat te rijden. De slang vormt een grote bedreiging voor vogels en ander kleine dieren. Wij zijn op onze tour drie geplette slangen tegengekomen. Een volgende stop hebben we bij de overblijfselen van de `Natural Bridge` uitgesleten door de niet aflatende beukende zee. Alleen was het staartje van de orkaan Katrina in 2005 teveel voor de natuurlijke fundamenten van deze brug en is deze belangrijke toeristische trekpleister ingestort. De California Lighthouse herinnert aan een leed van totaal andere orde en van veel langer geleden. De California was een schip dat is uitgevaren om de op dat moment in nood verkerende Titanic bij te staan. Helaas is de California op de onverlichte kust van Aruba te pletter geslagen en ook met man en muis vergaan. Naderhand is de vuurtoren geplaatst als functionele nagedachtenis. Clifford laat ons niet alleen kennis maken met natuur en cultuur, maar stuurt zijn bus ook door diverse buurten van Oranjestad en kent de vraagprijzen van de doorsnee arbeiderswoning tot aan de huizen die in Beverly Hills niet misstaan. Onze gids kan niet nalaten te benadrukken dat de criminaliteit op Aruba uitzonderlijk laag kan worden genoemd. En we kunnen alleen maar bevestigen dat inderdaad van de meeste woningen de ramen en deuren wagenwijd opstaan voor een verkoelende bries. De weinige inbraken en overvallen die plaatsvinden worden gepleegd door niet ingezetenen als Dominicanen, Venezolanen en Colombianen. Maar één keer gepakt is de remedie op Aruba heel simpel: one-way ticket en nooit meer terugkomen!
Het laatste deel van de tour gaat langs de westkant van het eiland met de stranden die behoren tot de mooiste van de wereld. Helaas doen de megalomaan aandoende hotels weer heel wat afbreuk aan dit natuurschoon. Wij zeggen `AYO` tegen Clifford die ons weer veel te laat afzet bij ons schip en daarmee tegelijkertijd te laat begint aan z`n volgende klus; een transfer van passagiers van de net gearriveerde Eurodam van de Holland Amerika Lijn, een cruiseschip dat zelfs niet in één keer op de foto is te krijgen.
In de middag rest ons nog een paar uurtjes voor `downtown` Oranjestad, een levendig en kleurig stadcentrum rond de haven. Wij vermaken ons met de paar jaar oude stadstram naar voorbeeld van de cablecars uit San Francisco, drinken een biertje en kopen nog een tropisch hemd voor Peter. Het is tropical night vanavond!
Tegen zessen verzamelt zich weer een groot deel van de opvarenden langs de railing om Aruba ayo toe te zwaaien. Diep beneden ons op de kade heerst nervositeit, blijkbaar is nog niet iedereen aan boord. Twee minuten voor zes komt er nog een vrouwspersoon aanwaggelen die met hoongelach en gefluit wordt ontvangen en toch gaan we nog niet weg….. Vijf over zes heeft het de kapitein blijkbaar lang genoeg geduurd en gaan alsnog de trossen los. Zou er iemand dan toch de boot gemist hebben…?
Tijdens het diner, gehuld in tropische outfit sleept het personeel ons mee in een heuse polonaise.
Terwijl wij in de zwoele avondlucht een drankje nuttigen en het verslag bijwerken, bedenken we ons dat Erik morgen zijn verjaardag viert, en dat grotendeels in de lucht. Erik, je zult dit wel niet meer op tijd kunnen lezen, maar in ieder geval van ons ergens op zee op weg naar Panama van harte proficiat.