Devils Tower National Monument

Het was koud de afgelopen nacht, heel koud. We hebben er sokken bij aangetrokken en het extra dekbed erover was ook geen overbodige luxe. Dieni heeft zelfs haar legging erbij aangetrokken, dus veel intimiteiten zaten er vannacht niet in. De ochtend daarentegen maakte weer veel goed, zonovergoten en tegen een staalblauwe hemel. Maar wel nog fris. Ontbijt doen we dit keer `buiten de deur` voor 3 dollar p.p. kunnen we op de camping onbeperkt pancake`s eten. En hoewel zeer smakelijk houdt het voor ons bij 3 wel op. We verlaten de camping om op weg te gaan naar een nieuwe bestemming, ongeveer 200 kilometer naar het noorden. De eerste mijlen zijn ons niet vreemd; eerst via Custer en Hwy 16 een stukje naar het westen. Bij Newcastle, we hebben er dan een uurtje in een prachtige omgeving opzitten, wordt het tijd voor koffie. Vlak voor Newcastle passeren we de Staatsgrens, verlaten South Dakota en rijden weer de Staat Wyoming binnen. We hebben Newcastle redelijk doorkruist maar geen koffietent gevonden. Garmin zoekt voor ons Hwy 85 North op en geeft tevens aan dat een paar mijl noordelijker er een eetgelegenheid moet zijn. Dat klopt we moeten een stukje van de weg af naar een Lodge, dat op het oog verlaten lijkt te zijn. Voordat we de camper goed en wel geparkeerd hebben om op onderzoek uit te gaan stopt er een pick-up langszij en de bestuurder vraagt of hij ergens mee kan helpen. “We zijn op zoek naar koffie” is ons antwoord. “Dat komt goed uit”, zegt de bestuurder, “ want eigenlijk lust ik ook wel een bak”. De man gaat ons voor, een volledig verlaten horeca bedrijf in en gaat in de keuken een bak koffie zetten. Hij schenkt drie bakken in, nodigt ons uit om ergens te gaan zitten, maar zelf heeft hij geen tijd meer en stapt, met de gevulde koffiebeker in zijn hand, weer in zijn pick-up en verdwijnt. Kosten? Niks hoor, service van de zaak. Nou was het wel geen Starbucks maar het smaakte naar koffie en was warm. Bovendien kwam het uit een goed hart. Amerikanen zijn toegankelijker dan Romeinen! Wij vervolgen Hwy85 tot aan Four Corners en slaan dan links af naar Hwy 585 tot aan Sundance. Dan een klein stukje Interstate 90, rechtsaf naar Hwy14 en dan kunnen we de bestemming van vandaag al zien liggen; Devils Tower. Als we ons einddoel van vandaag bereiken, hebben we een trieste score van 5 doodgereden herten langs de weg, waarvan er één ter grootte van een eland. De waarschuwingsborden staan er dus niet voor niets, maar wellicht moeten die beesten wat voorzichtiger zijn met oversteken. Aan de voet van dit bijzondere monument checken we eerst in bij RV Park Devils Tower KOA Campground alvorens we het National Park binnenrijden.
Devils Tower is een vulkanische rots die maar liefst 386 meter boven de omliggende prairies uitsteekt. Hoewel er verschillende geologische verklaringen zijn te bedenken, houdt men het er momenteel op dat de rots 50 miljoen jaar geleden is ontstaan door een ondergrondse vulkanische uitbarsting, waarbij de lava in het bovenliggende sedimentgesteente is afgekoeld. Door deze afkoeling is de gestolde lava gekrompen en gescheurd waardoor er verticale kolommen zijn ontstaan. In de miljoenen jaren daarna is door erosie het omliggende sediment geërodeerd waardoor de immense rots prominent boven het omliggende landschap uitsteekt. Onder de verschillende indianenstammen die oorspronkelijk dit gebied bewoonden, waaronder de Lakota`s en Cheyenne vormt de rots nog tot op de dag van vandaag een heilige plaats waar nog regelmatig rituelen worden gehouden. Hoewel de rots onder de indianen beter bekend is als `Bear Lodge`, is het President Roosevelt geweest die in 1906 officieel de naam Devils Tower heeft laten vastleggen en de rots heeft benoemd als cultureel erfgoed. In een goed uur tijd hebben we de imposante rots rondgewandeld en van allen kanten kunnen bekijken, inclusief de natuurlijke bewoners als hertjes en prairie honden. Het verhaal wil dat de herten tegen de avond wel eens richting de camping willen komen en dat verhaal klopt inderdaad.

We zijn nu een week onderweg en het is tijd om een korte balans op te maken:
- We hebben inmiddels 845 mijl afgelegd, ca 1350 kilometer;
- Amerikanen zijn open, hartelijk, behulpzaam en nieuwsgierig;
- Onze eerdere ervaringen ten aanzien van parkeerplaatsachtige campings moeten we bijstellen. Tot nu toe hebben we in een natuurlijke omgeving mogen bivakkeren;
- Onze mening over de kwaliteit van de wegen moeten we ook bijstellen. Ook tot nu toe geen klagen. Mooie vlakke beton- en asfaltwegen maken het toeren zeer comfortabel. (dat kan toch nog niet liggen aan de invulling van de verkiezingsbelofte van Trump);
- De drank is uit de supermarkten verdwenen, daarvoor moet je toch echt naar een aparte Liquor Store.
- Nederlanders zijn zeldzaam in dit gebied en wij worden regelmatig verward met onze Oosterburen.
Kortom, voorlopig gaat het goed met ons en kijken we uit en zijn nieuwsgierig naar de nog voor ons liggende weken.